LAVELLE ✔ || RIAMARE #1

『 ROZDZIAŁ 35 』

 Cztery i pół roku później

DIEGO

Rzuciłem na blat zaproszenie na ślub, które chwilę wcześniej przyniósł mi Luciano, przeczesałem włosy palcami i ruszyłem do wyjścia. Nie miałem ochoty tam wracać, bo było mi tu nadzwyczaj dobrze, choć jakaś cząstka mnie zaczęła intensywnie zastanawiać się, jak ona wyglądała. Potrząsnąłem głową, by wyrzucić z pamięci obraz, który właśnie się w niej pojawił. Nie zamierzałem wspominać, przez ostatnie kilka lat starałem się w ogóle o tym nie myśleć, choć noce bywały trudne. Ale z każdym dniem było lepiej. Każdy dzień przynosił mi pewien rodzaj ulgi, a moje codzienne powinności skutecznie zagłuszały napływające wspomnienia.

Wszedłem do kuchni, w której przed kuchenką stał Ugo.

— No w końcu, stary — mruknął z uśmiechem, gdy mnie zobaczył. — Myślałem, że już dziś nie wstaniesz.

Zatrzymałem się tuż obok niego tylko po to, by sięgnąć po butelkę z wodą.

— Nie jestem taki słaby, za jakiego mnie masz — burknąłem. — Trzydziestka na karku to jeszcze nie taki sędziwy wiek, by nie dorównać kroku wam, małolatom.

Parsknął śmiechem, a ja pokręciłem głową. Wczoraj ostro nawaliliśmy się w jednym z klubów i bawiliśmy się przy tym naprawdę dobrze. Takie dni pomagały mi się rozluźnić.

— Moja głowa — jęknął wchodzący do pomieszczenia Vito. — Kurwa, czyj to był pomysł?

Prychnąłem na niego, przez co się skrzywił. Chyba miał najniższy poziom tolerancji alkoholowej z nas wszystkich.

Usiadłem przy barku i wpatrzyłem się w poczynania Ugo.

— Słyszałem, że dostałeś zaproszenie — zaczął, zerkając na mnie z boku.

Wzruszyłem tylko ramionami, nie do końca mając chęć na tę rozmowę.

— I co? Zamierzasz jechać?

Zastanawiałem się nad tym i choć nie bardzo miałem na to ochotę, to wiedziałem, że powinienem się pojawić, jakkolwiek źle mi z tym było. Najzwyczajniej w świecie nie chciałem jej widzieć, skoro nie mogłem jej mieć.

— To podszef naszego oddziału — dopowiedział, a ja rzuciłem mu ostrzegawcze spojrzenie.

Nie musiał mi o tym przypominać. Federico wskoczył niespodziewanie na tę pozycję jakieś dwa lata temu. Na stanowisko, które pewnego dnia być może miało należeć do mnie, póki tego tak kapitalnie nie spieprzyłem.

— Po prostu przywal mi dzisiaj tak mocno, bym nie mógł się podnieść przez najbliższy tydzień — zaproponowałem, pocierając oczy palcami, a Ugo wybuchnął śmiechem.

— Myślałem, że jeszcze masz jaja, by się tam pojawić, ale jak widzę, ktoś ciągle je trzyma.

Chwyciłem szklankę i rzuciłem nią w kumpla, ale uchylił się, przez co szkło poszybowało za niego i rozbiło się o ścianę. Zaczął się jeszcze głośniej śmiać, a na moim ramieniu uwiesił się Luciano.

— Hej, tygrysie, może warto wziąć się w końcu w garść?

Przez to, że z nimi mieszkałem i pracowałem, ciężko było mi ukryć przed nimi to, co było nie tak. Byli całkiem bystrzy i spostrzegawczy, jeśli chodziło o sprawy dotyczące ich przełożonego. Mimo że byłem od nich kilka lat starszy i powinni traktować mnie z szacunkiem, to nigdy tego nie pilnowali, co nie oznaczało, że włazili mi na głowę. Po prostu lubili mi dogryzać i śmieszkować, ale przynajmniej byli przy tym lojalni i wszelkie sprawy zostawały w naszych czterech ścianach.