1 NUMARA

17 | Yangın Sayılır

Medya: Kızların Gala kıyafetleri 💙

*

Bir saat on dakika.

Pelin'in bize dinlenmemiz için ayırdığı sürenin bitmesine sadece bu kadar kalmıştı.

Saatin bilincinde olarak eve gelir gelmez duş almaya çıkmış hızlıca aldığım duşun ardından biraz dinlenmek amacıyla yatağıma uzanmıştım.

Garip olan ise Berfu hâlâ eve gelmemişti.

Kolay uykuya dalabilen bir yapıya sahip olmanın hakkını kullanarak biraz olsun dinlenme amacıyla gözlerimi yumdum. Dakikalar sonra uyuyacağım esnada odamın kapısından paldır küldür bir ses geldi.

"Niye kilitliyorsun ya? Açsana kapıyı kızım."

Kim olduğunu tahmin etmek güç değil.

Son kapı kırıcı Berfu Roda Şahin.

Yattığım yerden oflayarak gözlerimi araladım. Giyinirken evde kimse olmamasına rağmen kapıyı kilitlemiş olmama küfürler ederek yerimden doğruldum. Kapıya doğru yürürken Berfu kapı kolunu zorlamaya devam ediyordu.

"Kırmak mı istiyorsun kapıyı acaba? Kilitli işte niye zorluyorsun Viyana kapılarını zorlayan Osmanlı gibi?"

Kilidi çevirip kapıyı açtığımda ardındaki Berfu'yla karşı karşıya geldim.

Islak saçlarıma baktı. "Yuh!" diye verdiği tepkinin ardından, "Ben daha yeni geldim. Sen duş bile almışsın." dedi.

Hayıflanmasına uyku akan gözlerimle bakıp sıkılmış bir tavırla elimi kapıya yaslayadım.

"Bunu mu söyleyecektin?"

"Yoo," dedi omuz silkerken. "Ne yaptığını merak ettim."

Benim gözlerim önce sinirle açılıp daha sonra kısıldığında Berfu'da şirin olduğunu düşündüğü bir gülümsemeyle geri çekildi.

"Neyse ben de gideyim..."

"Defol."

Gidecek olduğunda aklıma gelen şeyle onu durdurdum. Bade ve Hande bir süredir bizde kalıyorlardı ama geldiğimden beri evde onlara dair bir ize rastlamamıştım. "Bade ve Hande nerde?"

"Kendi evlerine uğrayacaklardı." dediğinde başımı sallayarak "Tamam şimdi gidebilirsin." dedim.

Onun arkasını dönmesine karşılık kapıyı kapatacağım esnada odasına çıkmak için merdivenlere doğru yürüyen Berfu durdu ve bana döndü.

"Hava çok sıcak," dedi. "Klimanı açsana kızım."

Gerçekten beni bu saçma cümleler için mi uykumdan ediyordu?

Mahalle yanarken bazıları saçını tarıyordu anlaşılan..

"İyi böyle," dedim kapımı itelerken. "Sus artık."

Yazın ortasında olsak bile İzmir'li bir kız olarak İstanbul sıcağı beni rahatsız etse bile sülük gibi hissettirmiyordu.

İzmir'de Mayıs ayında bile sıcaktan asfalt erimeye başlıyordu çünkü.

Tekrar yatağıma uzandığımda kaçan uykum sebebiyle komodine bıraktığım telefonu alarak internette takılmaya karar verdim. Biraz Instagram, biraz twitter derken daha da bunalmıştım çünkü her yerde Beşiktaş'ın şampiyonluğu vardı.

Beşiktaş demişken...Google girip daha önce tanıştığım ama isimlerini unuttuğum Beşiktaş'ın ilk 11 kadrosuna göz attım.

İlk 11'i inceleyen gözlerime karşılık parmağımın Sarp Karabulut'un fotoğrafına tıklaması saniyeler sürdü.