1 NUMARA

50 | 22 Haziran - FİNAL

O halde bu akşam,
#1NumaraSon

Her satıra yorum yaparsınız bence 💙

*****

Garipti.

İnsanın kaderi doğmadan önce kazınırdı alnına, yaşayacağı her şey belirli olurdu.

Oysa ben bir süredir kaderim baştan yazılıyormuş gibi hissediyordum.

Ve sanki...

Kaderimdeki düğümleri çözen, son sürat bir hızla uçuruma doğru giden arabanın direksiyonununu son anda çeviren de bendim.

Ama o yolda yalnız değildim.

Ben artık yalnız değildim.

Yanımda olan o kişi Sarp'dı.

Tam karşımdaydı.

Toplantı odasındaki bütün gözler kapıdan içeri giren adama ve hatta hemen ardındaki Sera'ya kilitlendiğinde onlardan hiçbir farkım yoktu.

Sarp'ın deplasmandan döndüğünü bile bilmezken satılan hisseleri almış olması fikrini zihnim reddediyordu.

Sarp, üzerindeki siyah kot pantolonu ve deri ceketiyle son derece havalı bir imaj çizerken ela gözleri toplantı odasındaki bütün gözleri es geçip beni buldu.

Ve orada gördüklerinden memnun kaldı mı bilmiyorum, fakat bakışlarını gözlerimden bir an bile ayırmadan bana doğru yürümeye başladı.

Sanki karşımdaki daha iki gün önce kollarında uyuduğum adam değilmiş gibi gözlerimi kaçırmak, şaşkınlığımdan sıyrılmak istedim fakat becerebildiğim tek şey öylece kalakalmak oldu.

Bunu cidden beklemiyordum.

Sarp'ın adımları oturduğum koltuğa yaklaştığında adımlarının duraksamasını bekledim. Tam aksine adımları bir an olsun teklemeden hemen ardımdan geçip giderken ensemde de tüy gibi bir dokunuş hissettim

Sarp'ın parmakları, sanki korkma der gibi bir yumuşaklıkla enseme dokunarak geçti.

Geçti ama iz bıraktı.

Ve ben korkmadım.

Hiç kimsenin bakışlarını umursamadan en baş koltuğa, Ömer Abi'nin eski yerine oturduğunda gözlerimi ondan ayıramadım. Hareketleri o kadar doğal ve yerindeydi ki sanki senelerdir o koltuğun sahibi gibi bir imaj çiziyordu.

Ellerini masanın üzerinde birleştirerek rahat bir pozisyona geçerken hemen ardından gelen Sera beklemediğim ciddi ifadesiyle ayakta durmaya devam etti.

"Bir saniye..."

İlk konuşan Berfu oldu. "Ben ne görüyorum şu an?"

Hande, uyarı niteliğinde boğazını temizleyerek Berfu'yu dürttüğünde onlarında en az benim kadar şaşkın olduğunu kavrayabilmiştim. Nitekim normal olan da bir bakıma buydu.

Gözlerimi en sonunda tam karşımda oturan Bay Paul'a çevirebilme cesaretini gösterebildiğimde onun çatık kaşları kızgınlığını kanıtlar nitelikteydi.