1 NUMARA

49 | Aile

Finale bir kala olmamız nedeniyle sizden klişeyi rica ederek, bu satıra 1 Numara'yı nasıl keşfettiğinizi yazmanızı rica ediyorum.

Okuyan, okutturan herkese sonsuz teşekkür! 💙

Yorumlarınızı esirgemeyin lütfen.

****

Polis geldi.

Ömer Abi'yi götürdü.

Senelerimi geçirdiğim şirketin en büyük hisse sahibini, bu işi başarmama neden olan Ömer Taran'ı tutukladı.

Yalnızca izledim.

Bunu geçirdiğim şoktan mı, yoksa artık ona karşı içimde zerrece kalmayan merhametsizlik yüzünden mı yaptım, inanın bilmiyorum.

Benim odanın ortasında öylece kalmamı sonlandıran şey ise odaya giren Cevdet oldu.

Kollarımı göğsümde birleştirmiş, öylece boşalan odaya bakarken Cevdet'in sesi kulaklarımda yankılandı.

"Bensu Hanım,"

Bakışlarım ağır ağır ona dönerken onunda olanları sorguladığını belli eden bakışları yüzümde gezindi.

"Sizi eve götürmemi ister misiniz?"

Neden tam şu anda Sarp yanımda değildi?

Sivas deplasmanını sevmemem için hiçbir sebep yoktu.

Kızlarla kaldığımız eve gitmeye karar verdiğimde artık onlara da açıklama yapmam gerektiğinin bilincindeydim. Bu zaman kadar saklıyor oluşumun nedeni yalnızca onların kariyeriydi, umarım beni anlarlardı. 

Adımlarımı odanın kapısından dışarı attığımda yanımdaki Cevdet ile beraber koridora çıktık. Koridorda dolaşan çalışanlar, birkaç polis memuru ve onlarla hareretle konuşan Ayşegül gözüme çarptığında kaşlarım çatıldı. 

"Bensu Hanım, " diyen Cevdet ile beraber gözlerim ona döndüğünde, "İsterseniz neler olduğunu öğrenebilirim, konu bizi de ilgilendiriyor olabilir." dedi.

Başımı sallarken yüzümdeki düz ifadeyle Cevdet'e baktım. "Öğrensen iyi olur," dedikten sonra, "Bir de avukatımı da durumdan haberdar eder misin? Yalnızca benimkini değil kızların kişisel avukatlarını da ara ne olur ne olmaz önlem alsınlar."

Cevdet başını onaylar anlamda salladıktan hemen sonra adımlarını hızlandırarak ilerlemeye başladığında ben olduğum yerde durup polisleri yolcu eden Ayşegül'ün işini bitirmesini bekledim.

Onları yolcu eden Ayşegül arkasını dönerek yüzünü görmemi sağladığında üzerindeki gerginlik metrelerce öteden anlaşılıyordu. Bedenime değen gözlerinde bunu beklediğini belli eden bir ifade oluşurken bana doğru ilerledi.

"Bensu," derken kemikli gözlüklerinin ardından yüzümü inceledi. Yüzündeki ifade çaresizleşirken, "Bu şirkette ne oluyor, hiçbir şey anlamıyorum."

Elini kaldırıp söylenir bir ifadeyle devam etti. "Ömer Bey'i götürdüler, nedenini, nasılını bile bilmiyorum ama asistanı olduğum için birinci dereceden şahit sayılıyorum."