Zwakte

Zwakte - Deel XII

Ik had het hem in een sms gestuurd. Hij verdiende meer dan dat, wist ik, maar ik was niet tot meer in staat geweest. Ik voelde me mentaal en fysiek gekraakt, en de ziekenhuisdokter had me voor de rest van de week thuisgeschreven om rust te nemen en mijn lichaam weer een beetje op zijn plooi te laten komen. Goe bezig, Brigitte. Ik had exact drie dagen in Leuven gewerkt binnen mijn nieuwe job voor ik ziek viel. Ik moest een geweldige indruk achterlaten. Ik kon echter niet anders dan de raad van de dokters in acht te nemen. Ik bloedde erg veel -- meer dan de gewone vrouw die een miskraam kreeg, blijkbaar -- en twijfelde of dat op een dag opgelost zou zijn. Daarenboven was ik emotioneel een wrak en zou ik de komende dagen zeker nodig hebben om weer tot mezelf te komen en dinsdag weer aan het werk te gaan. Zondag en maandag moest ik sowieso niet werken.

Ik had mijn gsm afgezet na hem het sms'je te sturen. Ik had liever niet de confrontatie aangegaan met wat hij voelde en al evenmin met een gebrek aan antwoord als hij besloot dat hij het niet in zich had er eentje te vormen. Ik zou het later wel lezen als hij er eentje terugstuurde. De kinderen waren op school en bij hun vader. Ik voorzag geen onverwachte dringendheden die vereisten dat ik meteen de telefoon kon opnemen. Dus liet ik mezelf toe om te rusten.

Hoewel het al na de middag was, had ik nog steeds geen hap gegeten. Ik had geen honger. Ik lag nog steeds in mijn pyjama in de zetel. Ik had geen plannen om buiten te komen vandaag en zag er geen graten in. Ik verwachtte evenmin bezoek. Daarom schrok ik zeer toen ik de deurbel hoorde weerklinken.

Ik wierp mijn blik op de grote staande klok naast de televisie en constateerde dat het 14u20 was. Dat gaf me evenmin een idee wie er aan mijn deur kon staan. Heel even vroeg ik me af of ik iets anders moest aantrekken maar realiseerde me al snel dat het me eigenlijk niet kon schelen, eender wie er voor mijn deur stond. Mijn hoofd draaide terwijl ik me rechtduwde en ik op blote voeten naar de deur wandelde. Mechanisch draaide ik de sleutel om in het slot en maakte ik de grendel boven- en onderaan de deurstijl los. Ik schrok toen ik de deur opengooide en Eric zag, en hij leek eveneens van mij te schrikken. Ik zag er ongetwijfeld afschuwelijk uit.

Ik wist dat ik hem niet zomaar aan de deur kon laten staan maar wist evenmin wat zeggen. Met een zucht draaide ik me om en keerde ik terug naar de zetel, waar ik in een klein balletje samenkroop. Ik was me vaag bewust van de deur die dichtsloeg, zijn voeten die zich aan de mat afveegden, zijn voetstappen die mijn pad naar de living achtervolgden.

Ik bleef recht voor me uitkijken terwijl hij rond zich keek naar een gepaste zitplek en uiteindelijk zijn blik op de salontafel liet rusten alsof hij even nadacht over de draagkracht ervan. Uiteindelijk leek hij te besluiten dat de marmeren tafel hem wel zou kunnen dragen en zette hij zich neer, een meter van me verwijderd. Onze blikken ontmoetten elkaar.

Ik zag een deel van mijn pijn gereflecteerd in zijn ogen en wist dat ik dat veroorzaakt had. Mijn lichaam begon onwillekeurig te trillen, en ik beet op mijn lip om niet te klappertanden. Ik haatte dat mijn lichaam me zo verraadde als ik me heel erg emotioneel voelde.

"Brigitte toch," fluisterde hij. En dat was blijkbaar genoeg om me weer tot tranen toe te bewegen.