Zwakte

Zwakte - Deel XLVI

De warmte kwam me reeds tegemoet het moment dat we landden en de warme Griekse zonnestralen zich een weg door de vliegtuigramen baanden. Het was intussen september geworden, maar op Cyprus was het nog makkelijk boven de dertig graden. Dat was dan één van de voornaamste redenen waarom we op het allerlaatste moment besloten hadden om naar Cyprus te komen voor een weekje. Twee dagen nadat ik Eric verteld had dat ik opnieuw zwanger was van hem, was hij erover begonnen toen we 's avonds samen in de zetel aan het knuffelen waren, dat hij een mooie last minute gezien had naar Cyprus, met een vlucht vanuit Eindhoven, om een week later al te vertrekken. Ik had getwijfeld of ik het geregeld zou kunnen krijgen op mijn werk, maar het idee van een weekje in Cyprus te vertoeven en nog wat te genieten van de warmte voor de herfst had te aanlokkelijk geklonken om het alleszins niet te vragen.

Gezien ik tevens de verplichting had de hoofdcommissaris in te lichten over mijn zwangerschap, had ik besloten de beide te combineren in het gesprek. Ik kende hem als een kalm en rustig persoon, maar toch was ik wat angstig geweest om hem het nieuws te vertellen, vooral in het licht van mijn vele afwezigheden sinds ik in Leuven beginnen werken was. Maar ik had niet bang hoeven zijn. Hij had oprecht blij geleken voor mij. Ik was er zeker van dat de veranderingen in mijn persoonlijk leven zich al gemanifesteerd hadden op het werk en er een positief effect op hadden, en hij had waarschijnlijk opgemerkt dat hoe meer mijn leven in de plooi leek te vallen, hoe beter ik presteerde. Het zorgde voor een win-winsituatie.

Een deel van me wou protesteren toen Eric weigerde me toe te laten mijn eigen koffer van de band te nemen, maar het deel dat vertederd was omwille van zijn beschermende en vaderachtige manieren won. Ik was niet ziek -- ditmaal leek ik gespaard te worden van ochtendmisselijkheid, al deden mijn borsten frequent wel weer meer pijn. Ik wist dat de veranderde ervaring van mijn zwangerschap te maken had met het feit dat mijn lichaam in een vroege menopauze beland was. Omdat ik niet ziek was, was ik perfect capabel om te functioneren als daarvoor. Eric wou het zekere voor het onzekere nemen, echter, en ik kon hem de fierheid waarmee hij dat deed toch niet afnemen?

Toen Erics koffer eveneens verscheen en hij die van de band nam, hadden we alles om ons avontuur samen tegemoet te gaan. Geen van ons beide was ooit in Griekenland geweest, laat staan Cyprus, dus zou het echt een avontuur van ons twee worden. Samen zouden we de cultuur en de rust ontdekken, en genieten van elkaar. We zouden vrijen als een jong verliefd koppel en eten als hongerigen. We zouden herinneringen maken samen die we voor de rest van ons leven zouden meedragen en met ons kindje zouden delen als hij of zij oud genoeg was.

Het was een cliché om te zeggen, maar ik wou vooral dat hij of zij gezond zou zijn, ongeacht geslacht. Ik had al het geluk van twee zonen en twee dochters te mogen hebben. Of er nu een jongen of een meisje bij kwam, maakte me weinig uit. Ik had echt geen voorkeur, en ik wist dat Eric er hetzelfde over dacht. We zouden eens moeten beginnen nadenken over namen.

Ik kaatste mijn blik opzij toen ik Erics vingers met de mijne voelde verstrengelen voor we samen de luchthaven verlieten, onze zonnebrillen op onze neuzen. Ik glimlachte en hij glimlachte terug met een twinkeling in zijn ogen die ik nog steeds zag ondanks de donkere tint van zijn glazen, al voelde ik dat eerder aan de manier waarop vlinders leken te fladderen in mijn buik dan dat ik het zag.

Ik kon niet geloven dat ik bijna veertig was en dit nog mocht voelen. Ik wist dat ik gewoon zou worden aan de vlinders en ik ze met verloop van tijd minder zou voelen naargelang we langer samen waren, dat ze deel waren van het begin van een relatie, maar ik wist eveneens in het diepste van mijzelf dat dat gevoel van gelukzaligheid dat me overkwam als ik bij hem was uniek was en niet zou vervagen, en dat gaf me een gerustheid die ik niet kon uitdrukken, alleen voelen en vasthouden.