Zwakte

Zwakte - Deel XXII

Het was intussen twee dagen voor kerstavond en drie voor Kerst geworden en had nog steeds niet al mijn cadeaus verzameld. Eric had tijdens het opzetten van de kerstdecoratie laten vallen dat hij nog parfum voor zijn vader moest gaan halen als cadeau, en ik had hem verteld dat ik nog steeds een cadeau voor mijn moeder zocht. Ik had het idee van een handtas maar moest eens de tijd nemen enkele te vergelijken om er eentje ikt de kiezen die ze wel echt zou gebruiken. Ze had er weinig en gebruikte er nog minder omdat ze heel erg kieskeurig was in de grootte ervan en het aantal vakken. Ze mocht niet te groot zijn en tevens niet te klein zodat ze alles erin kon krijgen wat ze nodig achtte. Er moesten voldoende vakken zijn om dingen te kunnen sorteren maar niet te veel omdat ze er dan geen logica meer in zag. Daarenboven moesten ze kleurrijk zijn maar bij het seizoen passen en niet lijken op een kindertekening. Ik had eveneens een wetenschapskit besteld voor mijn jongste zoon -- een heel specifieke -- in een Leuvense speelgoedwinkel en moest die nog steeds gaan ophalen.

Het was ter sprake gekomen dat we beiden niet moesten werken op 22 december toen we elkaar laatst gezien hadden en dus hadden we afgesproken om samen onze laatste inkopen te doen in Leuven. Om zeker niet bij te dragen aan de overvloed van gerij hadden we besloten om gewoon lekker samen te rijden, en dus was Eric me komen ophalen en had Eric me met mijn aankopen thuis afgezet. Ik had hem mee binnen gevraagd en hij had toegezegd.

Ik zette zijn mok warme thee voor hem op de salontafel en de mijne ernaast en plantte me neer. De zwarte thee die ik die namiddag gekocht had, rook alvast geweldig. Ik had mijn laarzen reeds uitgetrokken en vouwde mijn benen in de zetel onder me. Ik keek nog even naar de stomende thee die nog veel te warm was om te drinken en wendde dan mijn blik af naar hem. Hij leek er comfortabel bij te zitten, en daar was ik erg blij om.

Ik werd overmand door mijn gevoelens. Misschien was de tijd van de maand weer kortbij. Ik was sinds de miskraam enorm onregelmatig. Als ik naar hem keek, echter, leek mijn hart op te zwellen met een veelheid van emoties die ik niet eens allemaal kon plaatsen. "Ik heb u zo hard gemist," zei ik hem.

Hij draaide zijn torso lichtjes zodat hij me beter kon aankijken en reikte zijn hand uit naar me. Heel even wist ik niet wat hij wou doen, tot hij een lok haar dat uit mijn vlecht gekomen was achter mijn oor stak. Ik voelde mij gevleid en voelde mijn kaken opwarmen. Eric kon zowel de brute kracht zijn als de zachtheid waar ik soms zo.naar kon verlangen. "Ge hebt geen idee hoe hard ik u wel nie gemist heb en hoe vaak ik u nie willen bellen heb of op uwe dorpel wilde staan. Op sommige momenten leek het da ik zot werd," sprak hij. "Ik zal u altijd in mijn leven willen, op eender welke manier ge mij maar wilt, en de laatste maanden hebben daar niks aan veranderd."

Ik keek hem aan en voelde mijn mond droog worden terwijl ik aan zijn lippen gelijmd leek te zijn en me afvroeg of hij echt meende wat hij zei en in die intensiteit als ik ze begreep. De glinstering in zijn ogen vertelde me van wel, maar ik wist niet hoe ik daarop moest reageren. Het was een antwoord in vele opzichten maar tevens de katalysator voor meer vragen.

Mijn hart klopte verwoed in mijn borst terwijl ik hem aankeek. Elke vezel in mijn lijf wilde voorover leunen en hem kussen en me weer compleet doen voelen. Het leek wel of ik me de laatste keer compleet gevoeld had toen we intiem geweest waren. Ik kreeg geen lucht en tegelijkertijd te veel zodat ik lichthoofdig werd. Ik had het koud en warm tegelijk.Ik slikte. "Gij zijt toch zo schoon, Brigitte," fluisterde hij, en ik kon wel in tranen uitbarsten bij zijn lieve woorden en het simpele feit dat ik hem, iemand die zo geweldig was, zo veel pijn gedaan had. Het zouden eveneens tranen van opluchting zijn en van blijdschap dat ik mijn leven niet langer zonder hem zou moeten leiden, al was ik niet zeker of ik hem alles al kon geven als het effectief alles van mij was dat hij wilde. Was ik niet nog te gebroken?

Toen zijn lippen de mijne raakten, was het zacht en zoekend, helemaal anders dan die laatste keer dat we gekust hadden. Het leek weer de allereerste keer, alsof we experimenterende tieners waren die geen idee hadden waar ze aan begonnen. Tezelfdertijd leken we verdomd goed te weten waar we naartoe wilden. Onze lippen gleden over mekaar moeiteloos, alsof ze dansten zonder dat iemand de leiding moest nemen.

Voor ik het wist, bevond ik me op zijn schoot, met een been aan weerszijden van hem, en met mijn armen rond zijn nek en de zijne op mijn onderrug. We kusten alsof onze levens ervan afhingen. We gaven elkaar amper enkele seconden rust als we in ademnood waren. We zouden nooit weten waar dat toe zou leiden, echter. We werden onderbroken door het geluid van mijn beltoon. Intuïtief keek ik om naar het toestel dat op de tafel lag. Ik was waarschijnlijk van plan geweest om de oproep te negeren, gezien ik met andere dingen bezig was daar, maar de naam op het scherm 'Mama' deed me anders beslissen. Met een fronsend voorhoofd liet ik mezelf van Erics schoot glijden -- vanuit mijn positie op zijn schoot kon ik niet aan mijn gsm -- en nam ik op. De stem van mijn moeder alarmeerde me meteen.

Ze leek te huilen en ik kon haar amper verstaan terwijl ze mij duidelijk probeerde te maken dat mijn vader onwel geworden was onder de douche en onderweg met de ambulance naar het ziekenhuis na een spectaculaire val waarvan hij niet meer bijkwam.