Zwakte

Zwakte - Deel II

Met een bevende hand spoelde ik het toilet door en haalde ik een aantal keer goed diep adem. Ironisch genoeg was het nu net een akkefietje in een toilethokje dat me in deze situatie gebracht had. Toen was het toch iets fijner geweest, herinnerde ik mij. De mogelijkheid dat dat tot dit zou kunnen leiden, had mijn innerlijke gedachten niet eens doorkruist. Met de rug van mijn hand veegde ik de zweetpareltjes van mijn voorhoofd voor ik nog eens naar mijn eigen reflectie keek in de spiegel. Toen ik vermoeide donkere ogen, afgetekend tegen een lijkbleek gelaat, zag terugkijken, schudde ik mijn hoofd wanhopig. Waarom wist ik niet precies eigenlijk. Schudde ik mijn hoofd tegenover mijzelf, omwille van de ongelooflijke stommiteiten die ik recentelijk begaan had of om hoe ik er momenteel uit zag, of omdat de realisatie met de dag groter werd dat ik dit alles niet veel langer verborgen kon houden?

Ik deed zo lang mogelijk over het spoelen van mijn naar-braak-smakende mond en het wassen van mijn handen als realistisch was zonder onnodig veel argwaan te wekken over de hoeveelheid tijd die ik in het toilet had besteed, zodat ik in die extra minuten weer genoeg moed kon verzamelen om terug naar mijn gedeelde kantoor te gaan en te doen alsof er he-le-maal niets gaande was, al wist ik dat mijn partner beter wist. De manier waarop hij naar mij keek, was veranderd sinds die vorige dinsdag, sinds ik 's middags zonder veel uitleg even verdwenen was om bij de apotheker een zwangerschapstest te gaan halen. Op één of andere manier leek het wel alsof hij perfect wist wat er was, al zag ik niet in hoe dat mogelijk was.

Hoewel ik bij mijn andere zwangerschappen amper ochtendmisselijkheid gehad had, was dat nu andere koek. Het kon met de leeftijd te maken hebben of met het feit dat ik nu van een ander zwanger was, maar ik wijtte het eerst en vooral aan de stress die met mijn hele situatie bijna noodzakelijk gepaard ging. Mijn echtgenoot had zich al vragen gesteld over mijn licht veranderde eetgewoontes, en Eric had ze gesteld. Ik had hen beide hetzelfde gezegd: dat ik misschien met beginnende buikgriep in mijn lijf zat. Maar ik zat met iets helemaal anders in mijn lijf...

Woensdag was het, en het was intussen dag drie met een samentrekkende maag in de ochtenduren. Ik voelde me uitgeput en wist dat ik makkelijk van het werk thuisblijven kon gewoon onder het mom van buikgriep, maar ik wilde niet thuis zijn, al was werken in deze staat misschien nogal onverantwoord. Mijn echtgenoot vertrok 's ochtends gebruikelijk vroeger dan ik, dus was hij er nooit om me te zien braken, en de ochtendmisselijkheid leek sowieso het ergst te zijn als ik al een uurtje of langer wakker was. Toevallig waren we de voorbije dagen gespaard gebleven van ochtendlijke interventies, maar ik wist dat mijn geluk hier wellicht snel op zou geraken. Het was nu al zo moeilijk om Eric onder ogen te komen. Ik zou echt wel voor een blok staan als ik hem gedurende de patrouille even moest vragen om aan de kant van de weg te stoppen zodat ik kon overgeven tot alles wat ik gegeten had er weer uitgekomen was. En de enige reden waarom hij de link niet direct zou leggen, zou zijn omdat hij mij niet bepaald misselijk geweten had bij mijn andere zwangerschappen. Rare goestingskes, daarentegen...

Ik tikte mijn koele vingertoppen enkele keren tegen mijn lijkbleke wangen om er wat kleur in te brengen en keerde weer terug naar het kantoor dat ik met Eric deelde, overdreven opgelucht dat ik onderweg niemand anders tegenkwam, al was de persoon die ik misschien het liefst wou ontlopen net degene die op me wachtte.

Ik probeerde vaag te glimlachen terwijl ik de deur sloot en mijn plek aan het bureau weer wilde innemen, maar de blik in zijn ogen gaf aan dat hij er genoeg van had en niet geamuseerd was. Ik had al lang geweten dat dit moment zou komen.

"Gij zijt mijne partner. We zouden nooit over iets liegen of iets voor mekaar verbergen, Brigitte, wete nog?"

Me van de domme houden was geen optie meer, en zeker niet toen mijn verdomde hormonen net op dat moment besloten me te verraden en ik onverwacht in tranen uitbarstte. Verdomme.