Zwakte

Zwakte - Deel XLI

De veerkrachtigheid van kinderen was iets wonderbaarlijks dat ik in de praktijk had mogen ervaren, toen hun vader en ik scheidden en ze Eveline en daarna Eric in hun hart sloten als een mede-ouder. Ik was altijd al fier geweest op mijn kinderen en had hen opgevoed met een open en niet-veroordelende geest, maar het was nog steeds wonderbaarlijk om het te zien ondanks hun jonge leeftijd in hun interacties met Eric. Ze maakten een duidelijk verschil tussen hun vader en hem, en ik zou het niet anders gewild hebben, maar ze lieten hem duidelijk toe als mijn partner en luisterden even goed naar hem als naar mij en gingen even zeer bij hem ten rade als bij mij. Eerlijk gezegd was ik in het begin wel wat nerveus geweest hoe Eric ermee zou omgaan om ineens van geen kinderen naar vier te gaan, maar hij was de uitdaging aangegaan en had het er zo niet nog beter als de kinderen van afgebracht. Ik mocht mezelf gelukkig prijzen met hem, besefte ik. Er ging geen dag voorbij dat ik dat niet dacht. Als ik hem bezig zag met de kinderen, vulde mijn hart zich met een onweerstaanbaar grote liefde. Toen ik pas ons kindje verloren was anderhalf jaar daarvoor, had ik nooit durven dromen dat mijn leven zo zou lopen, vooral toen mijn vader nog eens onverwacht stierf. Eric was twee maanden ervoor bij mij ingetrokken en had zijn appartement te huur gezet, omdat we besloten hadden dat het verstandiger was dan verkopen omdat er dan nog een plan B was, financieel gezien, moesten we ongewilde tegenslagen te verwerken krijgen samen. Ik was oprecht gelukkig, en de donkere wolk van een schuldgevoel die zo lang boven mijn hoofd gehangen had, was intussen geëvaporeerd, waarschijnlijk mede door het feit dat ik wist dat mijn ex eveneens oprecht gelukkig was. Een week voor Eric bij mij ingetrokken was, had hij zijn vriendin ten huwelijk gevraagd, en ze had ja gezegd en ze hadden hun trouwfeest ingepland voor de volgende zomer, om hen twaalf maanden te geven alles goed te plannen. Eveline was enkele jaren jonger dan hij en was net als Eric nooit getrouwd geweest. Ze wou een perfecte dag, en ik kon het haar niet kwalijk nemen omdat ik net hetzelfde geweest was.

Ik keek toe hoe Eric fronste en met zijn duim de chocoladepaste van de kin van mijn jongste zoon veegde voor hij met een glimlach een vers gebakken pannenkoek op mijn bord liet vallen. Ik glimlachte terug terwijl hij knipoogde en zich weer naar het kookvuur draaide. Intussen waren de kinderen meer van zijn pannenkoeken dan van de mijne gaan houden. Hoewel ik trachtte de kinderen een gezonde opvoeding te geven, liet ik hem regelmatig toe zijn ego op deze manier te strelen. En we zouden na het ontbijt toch vertrekken richting Walibi met zijn zessen, dus een 'gezonde dag' zat er sowieso niet in. Als we dan toch naar een pretpark gingen, zou ik niet nalaten hen een beetje te laten zondigen met snoep en dergelijke meer. Op vraag van en na wekenlang gezeur van de kinderen dat ze eens met mama en Eric naar Walibi wouden, hadden we uiteindelijk toegestemd.

Terwijl ik mijn mes en mijn vork nam om mijn opgerolde pannenkoek te snijden, viel mijn blik op mijn ringvinger. Maandenlang was die verkleurd geweest nadat ik mijn trouwring afgenomen had, het moment dat we de afspraak voor het ondertekenen van de scheidingsakte gemaakt hadden. Intussen was er geen lichter gekleurde lijn meer die indiceerde dat ik een ring gedragen had, en ik twijfelde of ik er ooit weer één zou dragen.

Toen mijn ex-echtgenoot me geïnformeerd had over zijn plannen, was het onderwerp van trouwen wel eens ter sprake gekomen, natuurlijk, maar voor geen van ons beiden was het een must en voor geen van ons beide hoefde het echt. Wat we voelden voor elkaar was belangrijker dan een akte, vonden we. Daarenboven was ik al eens getrouwd geweest, en ik had altijd gezegd dat ik nooit meer ja zou zeggen, tegen eender wie. De laatste maanden was ik wel tot de realisatie gekomen, als ik meer hoorde over de trouwplannen van de vader van mijn kinderen, dat als Eric het me dan toch moest vragen, dat er geen haar op mijn hoofd zou zijn dat nee zou zeggen. Hij was mijn uitzondering.

Ik had eveneens jaren gepredikt dat ik geen kinderen meer wou... Maar Eric was nu eenmaal mijn uitzondering. Hij was een natuurtalent. Hij was een geweldige co-ouder. Met hem zou ik tot het einde van de wereld gaan. Voor hem was me niets te veel, en het feit dat ik wist dat hij exact hetzelfde voelde voor mij, gaf me een rust en een zaligheid die ik in jaren niet meer gehad had en nooit onder woorden zou kunnen brengen.