Zwakte

Zwakte - Deel IX

Mijn hart brak een beetje toen ik nog een laatste keer opkeek naar het huis van mijn ex-schoonouders en de auto startte. Ik wist niet wat hun zoon hen verteld had over ons en hoe ons huwelijk zo ineens en zo definitief ten einde gekomen was, maar het zou nog een lange tijd duren voor ik hen zonder schaamte onder ogen zou durven komen. Ik was blij dat ik hen niet had hoeven zien toen ik de kinderen afzette.

Terwijl ik mijn auto door de straten navigeerde naar het huis dat ik lange jaren met mijn gezin gedeeld had, voelde ik de tranen opwellen in mijn ogen bij de gedachte dat ik mijn kinderen voor de eerste keer in hun en mijn leven een week zou moeten missen. De oudste was elf. Natuurlijk had ik hen wel eens enkele dagen moeten missen als ze op bosklasse of zeeklasse waren met school, maar dat was altijd maximum vier dagen geweest en ik had in die dagen altijd steun kunnen vinden bij hun vader, die hen eveneens moest missen, en ik had er altijd minstens twee nog bij me gehad. Nu zou het grote huis zeven dagen op rij muisstil zijn. Geen kinderen. Geen man. Ik zou hen kunnen bellen en zien via Skype, maar ik voelde me nog steeds leeg. Ik was altijd een fiere mama geweest.

Op zaterdag waren we met zijn alleen naar het park gegaan en had ik in een boek op het bankje gelezen terwijl ze samen speelden en ravotten in de eerste warme dagen van het jaar die toelieten om met een zomerjas en zonder sjalen, mutsen of handschoenen rond te lopen. Die zondag had ik hen met hun huiswerk geholpen en had ik cupcakes en koekjes mer hen gebakken, al waren het voornamelijk de meiden geweest die me geholpen hadden bij het maken en de jongens die geholpen hadden bij het verorberen. Ik deed mijn best om mijn kinderen zo gezond mogelijk op te voeden en hen steeds voldoende fruit, voldoende groenten en voldoende beweging bij te steken en aan te raden, maar ik was eveneens geen boeman die hen nooit toeliet gewoon kind te zijn. En hun humeur had een opkikkertje kunnen gebruiken, evenals het mijne. Wat was er beter dan endorfines die gewoon in de mond gestopt konden worden en naar chocolade smaakten?

Tegen vier uur was ik begonnen hun valiezen klaar te maken terwijl zij hun huiswerk afwerkten. De eerste had veruit het langste geduurd, puur om emotionele redenen. Om iets voor half zes had ik de laatste dichtgeritst en had ik hen gevraagd hun spullen op te ruimen zodat we konden vertrekken. De rit naar het huis van hun grootouders was volledig stil geweest, alsof ik hen naar het schavot aan het brengen geweest was. Tegen zes uur waren we daar aangekomen.

Ik slaakte een diepe zucht toen een oproep doorkwam van mijn telefoon naar de display van mijn auto. Ik twijfelde even of ik die zou accepteren maar besloot dat toch te doen.

"Dag, mama..."

Ik had mijn ouders telefonisch ingelicht over de situatie de dag dat we het de kinderen vertelden. Zij zouden het hen toch doorspelen en het zou sowieso beter zijn als zij op de hoogte waren, vooral met oog op onze kinderen, die ze dan mee konden ondersteunen. Ik had hen verteld dat ik een fout gemaakt had die ons huwelijk gekost had, heel eerlijk zonder het echt te zeggen. Ik had niets gerept over een zwangerschap. Zij hadden er niet verder naar doorgevraagd en ik had de informatie evenmin zelf verschaft. Ik had hen via sporadische telefoontjes heen en weer wat op de hoogte gehouden en ik wist dat ze nu waarschijnlijk belden om te zien hoe het met me ging na de kinderen afzetten.

"Ah kinneke. Zijn ze goe afgezet?"

Ik zuchtte. "Ja, ma ze waren wel heel stillekes."

"Ja, da is normaal, eh, meiske. 't Is voor hen even goe een grote verandering, eh. Als ge wilt, moogde altijd binnenkomen hier, als het daar wa moeilijk ga."

Een zwakke glimlach kwam op mijn lippen. Ze deed het om goed te doen, wist ik, maar op de ene of de andere manier leek bij mijn ouders zitten, een koppel dat wel al jarenlang een huwelijk standgehouden had en nooit gescheiden was, even erg als alleen thuis zitten.