Zwakte

Zwakte - Deel XIV

8 maanden later

Ik had me de voorbije acht maanden bijna aangepast aan de hele situatie. Ik had me bijna aangepast aan mijn nieuwe werkplek en collega's, had me bijna aangepast aan het bestaan van een gescheiden vrouw en de regeling die ik met mijn ex-man had met betrekking tot de kinderen. De ene week had ik hen wel, de andere niet. Ik had de miskraam eveneens bijna een plaats gegeven, maar ik had het wel moeilijk. Rond deze tijd zou ik elke moment kunnen barsten zijn en weer mama geworden zijn als ik het kind niet verloren had, en dat speelde meer mee in mijn gedachten dan ik vaak zelfs voor mezelf wilde toegeven. Ik was niet per se gelukkig, maar ik was in orde, dacht ik.

Ik had weinig sociale interactie, vooral de weken waar de kinderen bij hun vader waren. Ik hoorde niet erg vaak meer van mijn oude collega's -- waarschijnlijk omdat ik hun eerdere pogingen om het contact te onderhouden niet echt warm onthaald had omdat ik nog zo met mezelf geworsteld had -- en had niet het soort relatie met de nieuwe collega's dat ik met hen buiten de werkuren afsprak. Waarom wist ik niet maar ik was me zeker wel bewust van het feit dat mijn gedrag daar onbewust kon toe bijgedragen hebben, dat mijn werkrelaties niet ten volle ten bloei gekomen waren over de voorbije maanden. Ik bracht mijn kindervrije weken vooral door met kuisproducten in de hand, de dingen van het huishouden waar ik zonder hen meer dan genoeg tijd voor had zodat ik me meer met hen bezig kon houden gedurende de weken dat ik mijn vier schatten wel bij me had.

De voorbije acht maanden had mijn ex-man eveneens een nieuw onderkomen gevonden dat groot genoeg was voor zichzelf en de vier kinderen als ze bij hem waren en sinds kort voor de puppy die hij hen gekocht had, deels om zichzelf gezelschap te houden als ze er niet waren en deels om hen een extra bezigheid te geven als ze er wel waren. Ik was helemaal niet verbaasd toen ze met vier tegelijk door de voordeur stormden en door de hal richting de veranda liepen, op zoek naar de vier maanden oude Shiba Inu. "Ik zie u graag!" riep ik hen nog achterna. Ik was niet verbaasd geen antwoord te horen, maar ik was niet boos. Ze hadden me reeds hun kussen en knuffels gegeven en vaarwel gezegd en ik had het beestje gezien en moest toegeven dat Wolf één van de meest schattige pluisbollen was die ik ooit gezien had.

Ik wilde me net weer omdraaien naar mijn wagen en naar huis rijden toen mijn ex-man me tegenhield. "Brigitte, ik euh..."

Ik hield halt in mijn beweging en keek hem aan met opgetrokken wenkbrauw alsof ik hem uitnodigde om verder te spreken.

"Ik euh... Ik heb iemand nieuw leren kennen nie zo lang geleden," sprak hij, en ik leek mijn hart als een baksteen van mijn bovenborstholte tot in mijn maag voelen zakken. "Het is nog redelijk pril, maar ik zou haar wel al graag aan de kinderen voorstellen. Nie per se als mijn nieuwe partner maar gewoon vriendschappelijk zodat ze gewoon kunnen worden aan elkaar. Ik dacht da het wel fair zou zijn als ge het van mij hoorde en nie van één van onze grote monden."

Ik kon enkel knikken. Het laatste significante dat ik hem verteld had over mijn leven was het nieuws dat ik de baby verloren was toen hij de andere vier de zondag erna komen afzetten was en me gevraagd had wat er gaande was omdat ik er zo afschuwelijk uitgezien had. Er was niets anders significant gebeurd in mijn leven. In tussentijd had hij een nieuwe woonst gevonden en nu blijkbaar een nieuwe partner. Hij leek zijn leven weer op de rails gekregen te hebben, en hoewel ik het hem niet kwalijk nam dat ons huwelijk gestrand was en besefte dat ik ons voorbij die lijn getrokken had en niet hij, en hoewel ik wel blij voor hem wilde zijn, vond ik dat ik er moeite mee had. Ik was niet per se jaloers, maar ik voelde me zo ongelooflijk vervangbaar en waardeloos op dat moment. "Ik ben blij voor u," bracht ik uiteindelijk uit, en ik dwong mezelf een zwakke glimlach te vertonen die niet gemeend overkwam.