Zwakte

Zwakte - Deel XXXV

enkele weken later

Ik kon absoluut zeggen dat mijn leven erop verbeterd was sinds ik mijn gevoelens aan Eric toegegeven had, en dat vertaalde zich in mijn dagelijkse interacties. Het leek alsof er een gewicht van mijn schouders gevallen was, en mijn omgeving had zich vragen gesteld. Mijn naaste collega's en zelfs mijn kinderen hadden zich afgevraagd waarom Brigitte zo straalde, maar ik had enkel met een kleine wetende lach gereageerd en hen de hypothetische vraag gesteld of dat al niet mocht, wat de vrager meteen deed zwijgen. Eric en ik wilden het langzaamaan doen en dat hield in dat ik (en hij) het liever nog wat voor mezelf hield.

Eric en ik hadden elkaar nog enkele keren tussendoor ontmoet om samen te lunchen net voor ik moest beginnen werken en net na zijn shift of om 's avonds een film te bekijken, maar voor het overige waren mijn kinderen en onze jobs ertussen gekomen. In die weken hadden we vaak samen op de zetel geknuffeld en hadden we vaak gekust, de ene sessie al wat heftiger dan de andere, maar daar was het bij opgehouden. We hadden elkaar beloofd het rustig aan te doen.

We hadden wel constant contact gehouden via sms en Messenger. En zo had ik hem een aantal dagen geleden verteld dat ik al enkele dagen last had van mijn nek en mijn rug... en zo was hij op zijn Valentijnsidee gekomen.

Hij had me een tweetal weken daarvoor de vraag gesteld of we iets zouden doen voor Valentijn, en we hadden besloten dat we niets zouden kopen voor elkaar maar dat we gezellig samen uit eten zouden gaan, maar dat was blijkbaar zonder Eric gerekend. Ik had sowieso niet moeten werken die dag en Eric had die dag recup genomen. De dag ervoor had hij me een simpele sms gestuurd 's avonds om te zeggen dat hij me rond half één in de namiddag zou komen halen en dat ik zwemkledij moest inpakken en propere kleren.

Hij had de reden waarom angstvallig geheim gehouden, en ik had misschien gedacht dat hij me naar een subtropisch zwemparadijs zou meenemen of naar iets waarbij ik vuil zou worden, al had ik me dat moeilijk kunnen voorstellen. Ik had niet stilgestaan bij de optie waarvoor Eric blijkbaar gegaan was tot we op de parking gedraaid waren van een wellnesscenter met privé sauna bij Amsterdam.

Ik had onderweg natuurlijk wel de verkeersborden in het oog gehouden en hem enkele keren gevraagd waar we naartoe gingen, vooral toen ik doorhad dat we grens overstaken, maar hij had steeds met een glimlach geantwoord dat ik dat wel zou zien. Ik voelde mezelf rood aanlopen van schaamte en schuld omdat ik er niet aan gedacht had van iets geweldig op poten te zetten voor Valentijn terwijl hij er duidelijk helemaal voor gegaan was. Ik keerde me naar hem toe in de passagiersstoel en zag zijn triomfantelijke grijns die duidelijk resultaat was van de verrassing in mijn blik. "Ik heb niks voor u. Ik dacht da we gewoon gingen eten."

Een diepe lach echoede in de auto. Zijn ogen fonkelden terwijl hij diep inademde om zijn plannen ongetwijfeld uit de doeken te doen. "Ik dacht hetzelfde, en toen zag ik dees verschijnen een paar dagen geleden nadat ik een beetje Gegoogeld had omda ge zei da uwe rug en nek altijd zo veel pijn doen de laatste tijd, en ik kon het nie laten. We hebben de komende vier uur een saunaruimte voor ons twee mee een bubbelbad en sauna en alles erop en eraan. En daarna gaan we nog goe eten, zoals beloofd, en dan heb ik ne gezellige B & B geboekt om hier te overnachten en morgen Amsterdam een beetje te verkennen met ons twee."

Ik was een beetje met verstomming geslagen. Ik wou zo veel zeggen. Ik wou hem zeggen hoe zeer dit mijn hart wel raakte, hoe zeer ik hem apprecieerde, maar ik kon er maar vijf uitbrengen, duidelijk aangeslagen. "Ik zie u zo graag."

"En ik u."