Zwakte

Zwakte - Deel XLII

Het idee van een kindje van ons samen was heel persistent gebleken. Vaak vroeg ik me af of het eveneens de kop opgestoken zou hebben als ik niet al zwanger van hem geweest was. Ik vroeg me in die momenten even zeer af of hij en ik ooit een koppel gevormd zouden hebben zonder dat dat gebeurd was. Diep vanbinnen leek ik ervan overtuigd dat ik nog steeds getrouwd zou zijn met de vader van mijn kinderen, als dat allemaal niet gebeurd was. Zowel hij als ik waren opnieuw gelukkig, anders gelukkig, misschien meer gelukkig, en dat maakte het de pijn en smarten misschien wel waard, maar het bleef soms, op die kleine momenten tussendoor, toch een wrang gevoel geven diep vanbinnen.

De uiteindelijke beslissing om te proberen opnieuw zwanger te worden was er gekomen de eerste avond nadat Eric zijn spullen verhuisd had, toen we beiden doodop in bed gevallen waren maar blijkbaar nog voldoende energie in onszelf gevonden hadden om de liefde te bedrijven met elkaar. Het was het moment geweest waarop ik hem tegengehouden had om een condoom te zoeken en hem gevraagd had of het zo een ramp zou zijn als ik zwanger werd en we een nieuwe kans kregen om een kindje van onszelf te hebben. Hij had alleen zijn hoofd geschud en dat was dat geweest. Vorige conversaties betreffende het onderwerp hadden onze standpunten duidelijk gemaakt. Meer woorden hadden we er niet aan moeten vuilmaken en dus hadden we sindsdien zonder condoom gevreeën, en vaak gevreeën. Het feit dat we nu samenwoonden en ons niet meer in vreemde bochten moesten wringen om elkaar te zien te krijgen tussen de werkuren en naast de werkuren door, liet ons toe om zo veel meer tijd samen te spenderen.

De resultaten waren echter uitgebleven. Ik was negenendertig en Eric drieënveertig en dus waren we beiden een beetje voorbij onze richtleeftijd om ouders te worden, maar biologisch gezien was er slechts een verminderde kans op succes, geen onmogelijkheid. We hadden ons voorgenomen om misschien langs een gyneacoloog te passeren indien de situatie even uitzichtloos leek binnen enkele maanden maar wilden voorlopig voornamelijk op onszelf focussen en de natuur haar gang laten gaan. Het was ons anderhalf jaar daarvoor gelukt, dus zagen we niet in waarom het op zulke korte tijd in een mensenleven anders zou zijn. Bij mij was er eveneens een andere dimensie vervlochten in het hele vooruitzicht van een bezoek aan de gynaecoloog. Ik wist niet of ik het wel wilde weten als nu toch moest blijken dat het ons niet meer zou lukken op natuurlijke wijze. Ik veronderstelde dat we nog wel de optie van inseminatie en IVF zouden hebben anders. Ik dacht niet dat ik ermee zou kunnen leven als moest blijken dat het kindje dat ik verloren was onze laatste kans op een liefdesbaby geweest was.

We hadden wel de hulp ingeroepen van ovulatietesten, maar die bleken ongelooflijk frustrerend te zijn eerder dan een hulp. Ik had intussen twee keer mijn maandstonden gehad maar had geen enkele keer een positief resultaat gehad op de ovulatietesten, wat logisch gezien wel gemoeten zou hebben. Ik had ze enkel niet afgenomen de week van mijn maandstonden zelf gezien positieve resultaten dan toch onmogelijk waren biologisch gezien.

Ik poetste mijn tanden terwijl ik op de dagelijkse teleurstelling wachtte. Na tientallen negatieve testen was alle hoop op een positieve gaan varen en ik was me beginnen afvragen of het zelfs nog nut had ze te doen. Na het internet geconsulteerd te hebben en verschillende artikelen gelezen te hebben van nog vele andere vrouwen die enkele maanden nodig gehad hadden om ze te leren interpreteren, en nog meer die geschreven hadden op online forums dat ze echt wel hun werk deden, had ik mezelf gedwongen de motivatie te blijven bewaren om dagelijks op de staafjes te blijven plassen, voor het geval dat. Dat betekende echter niet dat ik hoop had.

En toen gebeurde het onverwachte. Terwijl ik mijn tandenborstel terug in het bakje zetje, proper afgespoeld, viel mijn blik op de twee rozige lijntjes op de test, en tot mijn verbazing waren ze beide even zichtbaar, even donker, in tegenstelling tot alle voorbijgaande. Met een bonzend hart van verbijstering nam ik de ovulatietest in mijn handen en staarde naar de twee donkere roze lijntjes. Ik kneep mijn ogen dicht voor een volle seconde alvorens ze weer te openen en zag nog steeds hetzelfde resultaat. Ik verbeeldde het me niet. Een glimlach vormde op mijn gezicht terwijl ik van de badkamer de aangrenzende slaapkamer inliep met het staafje in mijn handen. Het geluid van mijn voetstappen op het parket deed Eric opkijken, rechtop zittend in bed. Hij leek even verward toen hij me zag naderen met de test maar leek me wel te begrijpen na enkele seconden. Hij begon eveneens te glimlachen.