Zwakte

Zwakte - Deel XLV

Ik kon niet zeggen dat mijn regels regelmatig geweest waren sinds ik de miskraam gehad had. Ik was verschillende keren een aantal dagen te vroeg of te laat geweest, en dat, in combinatie met het feit dat ik voor de derde keer mijn regels gekregen had en dat dus betekende dat we nog steeds niet zwanger waren, had me uiteindelijk gedwongen om een afspraak te maken bij een gynaecoloog. Ik was beginnen bloeden een week na de positieve ovulatietest, dus ging ik er zo een beetje vanuit dat het waarschijnlijk een vals positief resultaat geweest was. Het feit dat ik zo blij geweest was met dat resultaat leek het alleen nog erger te maken.

Ik had de hele rit naar daar een wrang gevoel in mijn buik gehad, uit angst van de onwetendheid en misschien de waarheid die ik te horen zou krijgen. Dat gevoel had ik al enkele dagen gehad voor de afspraak maar was gewoon intenser geworden. Het had een hoogtepunt bereikt sinds ik mijn ontbijt in mijn maag geworsteld had die ochtend en was daar blijven steken tot ik het verdict vernomen had. Ik had bijna aan Eric gevraagd om mee te gaan zodat ik niet alleen hoefde maar had uiteindelijk besloten voor mezelf om niet flauw te doen. Hij had het enkele dagen daarvoor gevraagd en was bereid geweest een dag of een halve dag verlof te nemen om erbij te zijn, toen hij in mijn gezicht beginnen aflezen was dat ik er best wel gestresseerd over was. Ik had toen gezegd dat dat absoluut niet nodig was en had niet willen terugkrabbelen. Nu wou ik dat ik ja gezegd had, zodat het nieuws niet alleen had hoeven vernemen.

Ik wist niet of ik moest lachen of huilen. Ik was best wel opgelucht dat ik nu alleszins een verklaring had voor de vreemde cyclus, maar ik had nooit durven denken dat ik voor mijn veertigste in een vroege menopauze zou belanden die misschien wel getriggerd geweest was door de miskraam. De gynaecoloog had het niet kunnen bevestigen of ontkennen en had alleen meegedeeld dat het kon. De simpele mogelijkheid dat het ermee te maken kon hebben, gaf me een ongelooflijk schuldig gevoel wel.

Mijn blik viel op het voorschrift dat lichtjes uit mijn handtas stak. Ik zou later wel naar de apotheek gaan en de prenatale vitamines oppikken, maar eerst en vooral moest ik naar Eric. Ik had mijn telefoon ontgrendeld en had zijn nummer opgezocht en had op het punt gestaan hem te bellen en... het uiteindelijk niet gedaan omdat het zo fout aangevoeld had om zulke belangrijke dingen over de telefoon te zeggen. Daarom sloeg ik rechtsaf in de richting van mijn oude werkplek, eerder dan rechtdoor te gaan naar huis of eventueel de apotheek.

Sinds Eric en ik samen waren, hoorde ik weer meer van mijn oude collega's, en dat vond ik wel fijn. Het contact was in het begin wel een beetje stroef verlopen, met hen zowel als Eric. Beide waren significant verbeterd. Terwijl ik de parking opreed en mijn auto parkeerde, viel mijn blik op de zilveren Volvo van Ines, Erics nieuwe partner. Ik miste mijn oude werkplek en mijn oude collega's wel, omdat we zo hecht geweest waren, maar ik wist maar al te goed dat een relatie op de werkvloer en dan vooral binnen de politie niet getolereerd werd, om te vermijden dat eventuele strubbelingen een effect zouden hebben op de job, waarbij soms mensenlevens op het spel stonden. Daarom was ik wel blij dat ik de stap gezet had nog voor Eric en ik elkaar teruggevonden hadden. Ik wou geloven dat het ons niet tegengehouden zou hebben als ik niet al overgeplaatst was, maar het had de stap wel makkelijker gemaakt. Dat besef had er eveneens voor gezorgd dat ik mijn Leuvense collega's nog meer gaan appreciëren was.

"Brigitteke!"

Als uit een oud automatisme kwam er een lach op mijn gezicht het moment dat ik Patrick zag en leunde ik voorover om hem een kus op de wang te geven en een knuffel. "Goeie morgen, Patrick," antwoordde ik. "Ik ben even blij dat ik u nog eens zie, ma ik kom eigenlijk voor Eric. Is hij binnen?"

Ik keek toe hoe Patrick zijn mond opende om te antwoorden net toen ik Ines' stem hoorde. Ze had me blijkbaar opgemerkt door de open doorgang naar de kantoorruimte. Ik keek in haar richting en merkte tevens mijn partner op. Ik gaf een verontschuldigende glimlach terwijl ik verderliep. Ik wist dat er geen probleem van gemaakt zou worden, hoewel ik niet meer bij dit team behoorde. Ines gaf ik eveneens een knuffel. We vroegen elkaar hoe het ging en blijkbaar ging het goed met ons beiden. Na de korte woordenuitwisseling had ik enkel oog voor Eric. Woordeloos greep ik hem bij zijn pols en trok ik hem ons oud kantoor in en sloot de deur na ons.

Terwijl ik tegen de gesloten deur leunde, keek hij me met opgetrokken wenkbrauwen aan, duidelijk verbaasd, overduidelijk verward.

"Mijn cyclus is in de war omdat ik blijkbaar in vroegtijdige menopauze zit," legde ik uit. En toen kon ik mijn glimlach niet meer bedwingen. Een klein lachje verliet mijn mond zelfs en ik hield een hand voor mijn mond om te voorkomen dat hysterisch gelach in de ruimte zou weerklinken. "Voorlopig zijn mijn menstruatie en ovulatie compleet onvoorspelbaar, wat het moeilijk maar blijkbaar niet onmogelijk maakt om een kindje te verwekken. Toen de gynaecoloog de echografie deed, waren we allebei verbaasd. Ik ben drie weken zwanger."