Zwakte

Zwakte - Deel IV

Men zegt altijd dat tijd raad brengt. Tot op het moment dat ik het kantoor van de chef binnenstapte die morgen, wist ik echter nog altijd niet of ik de goede beslissing gemaakt had dan wel één van de grootste fouten van mijn leven.

Ik was een week niet meer op het politiebureau opgedaagd. Ik was de ochtend nadat ik het mijn echtgenoot verteld had naar onze huisdokter geweest en had gezegd dat ik door een moeilijke periode ging en hem gevraagd mij voor de rest van die week thuis te schrijven. Als politieagente zette ik elke dag levens op het spel als ik er mijn gedachten niet bij hield. Als rechercheur was het mogelijk om die dingen te vragen. De dokter had me wel over de details uitgevraagd, maar ik had er hem weinig gegeven. Ik had het bij een mid-life crisis gehouden en had hem gezegd dat ik gewoon wat nood had aan wat rust. Eigenlijk was dat nog niet eens zo fel gelogen. Ik zat ongeveer in het midden (als ik al 76 mocht worden) van mijn leven en zat op dat moment wel degelijk in een crisis. Ik had mijn huisdokter, die me al jaren als getrouwde vrouw en moeder kenden, niet ingelicht over mijn gigantische misstap. Alleen het idee dat hij mij zou veroordelen terwijl ik dat voor mezelf al genoeg deed, had ik niet kunnen accepteren.

Mijn echtgenoot had me bij het krieken van de dag nog gebeld om te zeggen dat hij, wanneer hij tijd had in de loop van de dag, enkele spullen zou komen ophalen en dat hij voorlopig bij een collega logeerde. Indien de kinderen vragen stelden, zouden we eerlijk zijn met hen en zeggen dat mama en papa door een moeilijke periode gingen, en dat papa in die tijd nog steeds telefonisch bereikbaar was. Hij bleek net langsgekomen te zijn toen ik bij de dokter was –– ik wist niet hoe hij dat op zijn werk had geregeld. Bij mijn thuiskomst bleken enkele toiletspullen ontvreemd, op mijn eerste zicht. Het had me een beetje hoop gegeven, zijn woorden, dat het toch nog goed zou komen tussen ons, al was het voor de kinderen en verdiende ik niet om door hem nog liefgehad te worden.

Het de kinderen zeggen, toen ze na de schooluren thuiskwamen en me onvermijdelijk met vragen bombardeerden, was ongelooflijk zwaar geweest. Ze waren het gewoon geworden om hun vader thuis te zien rond dat uur. Gezien ik ons in die situatie had gekatapulteerd, was het maar fair geweest dat dat op mij was gevallen. Onze jongste zoon was meteen beginnen wenen en had me gevraagd of we nu zouden scheiden. Ik had gezegd dat dat nog niet per se aan de orde was maar dat we een pauze wel nodig hadden, en ik wist dat mijn man het hen eveneens zo vertelde.

De collega's hadden regelmatig een berichtje gestuurd met de vraag of ik me nog niet verveelde, en of ik mij al beter voelde. Eric had er welgeteld eentje gestuurd met de vraag of ik 'oké was' en of hij iets kon doen voor me. Ik had hem gevraagd me met rust te laten, en de voorbije dagen was het duidelijk geworden voor me dat dat misschien de enige (weliswaar tijdelijke) oplossing was, die mij een klein beetje rust bracht. Fair was die niet, wist ik.

Ik zette me neer.

"Zeg het 'ns, Brigitteke."

"Chef... Ik heb eens bij de Leuvense recherchedienst geïnformeerd, om mij tijdelijk misschien naar ginder te laten overplaatsen," begon ik, en ik keek weg. Hij leek compleet geschokt. "Ik ga efkes door een moeilijke periode en ik moet echt een paar dingen uitvogelen, voor mezelf. Da kan hier momenteel nie."