Zwakte

Zwakte - Deel XXXIX

Ik werd wakker met mijn hoofd op zijn schouder, mijn lange haar een warrig boeltje over zijn borst, een arm en een been lui om zijn lijf geslagen. Terwijl ik meer wakker werd, registreerde ik de langzame cirkeltjes die hij op mijn bovenrug maakte terwijl hij zijn arm beschermend om mij geslagen had. Ik besefte dat hij al wakker was nog voor ik mijn hoofd lichtjes optilde om hem aan te kijken en zijn groene ogen wakker en open naar me zagen kijken. Ik leunde mijn kin op zijn borst en glimlachte zacht. Ik leek me heel even in een romantische komedie te bevinden. Een warmte vulde me vanbinnen bij de gedachte dat dat nu mijn leven was. Ik was niet naïef. Ik had bijna veertig jaar op de aardbol rondgedoold en had geleerd dat het leven niet enkel uit rozengeur en maneschijn kon bestaan. Ik besloot desalniettemin te genieten van de momenten waarop de verantwoordelijkheden en de realiteit me niet in het gezicht sloegen.

Ik voelde mij veilig. Ik voelde mij alsof ik de wereld aankon want ik was niet alleen meer. Ik zou voor eeuwig in die bubbel kunnen en willen hangen blijven. Ik wist echter dat, hoewel ik pas de dag erna weer aan het werk zou gaan, Eric die avond om 18u weer paraat moest zijn met zijn badge en zijn wapen. Ik hield van mijn kinderen, maar vaak zorgde dat ervoor dat het 's ochtends ongelooflijk druk was voor ik kon uitslapen. Tezelfdertijd waren de dagen waarop ze er niet waren en ik alleen in het huis wakker werd eenzaam. Dit, echter, was perfect. Ik liet een langzame zucht uit mijn longen ontsnappen.

"Waar denkte aan?" vroeg Eric met een zachte, toch nog slaperige stem terwijl hij met mijn lange haar begon te spelen dat over mijn rug lag.

Ik glimlachte zacht en gaf hem een eerlijk antwoord. "Aan hoe geweldig het is om samen met u uit te slapen, zonder de kinderen die me veel te vroeg wakker maken."

Erics gelach deed zijn borst op en neer gaan, maar iets leek toch wat verkeerd te zitten hoewel hij lachte. Het was een gevoel dat ik niet kon plaatsen of beschrijven, maar de blik in zijn ogen deed het gevoel groeien. Ik keek hem vragend aan en probeerde hem met mijn ogen duidelijk te maken dat hij met me kon praten.

Ik zag hoe hij zijn vraag of opmerking eerst leek te kauwen alvorens ze zijn mond verliet met een zucht. "Ik vraag me soms gewoon af hoe het zou geweest zijn als ons kindje geboren was."

Het voelde heel even alsof ik een emmer ijskoud water over me kreeg. We hadden er nooit echt over gepraat. "Neemde mij die miskraam kwalijk?" vroeg ik. Op dat moment was het voor mij heel even het voornaamste om de bevestiging te krijgen dat hij mij niet de schuld gaf, al moest hij dat misschien wel doen. Als ik niet in die situatie gezeten had met alle stress vandien of de stress beter onder controle gekregen had, was hij of zij er wellicht nog geweest.

Eric schudde zijn hoofd. "Totaal nie. Het is gewoon gebeurd, en daar heeft niemand echt schuld aan."

Hoewel ik blij was te horen dat hij het me niet kwalijk nam, kon dat mijn gedachten niet weerhouden van in verschillende richtingen te stuiteren. Ik vroeg me af hoe het geweest zou zijn met vijf kinderen als ik het kind niet verloren was en besloten had hem of haar te houden. Zou hij of zij eveneens heen en weer gesleurd geworden zijn zoals de andere vier maar dan naar zijn of haar eigen papa? Zouden Eric en ik alsnog onze weg weer naar elkaar gevonden hebben?

Ik vond het zelfs raar in mijn hoofd om Eric met papa zijn te associëren, al wist ik tezelfdertijd dat hij het geweldig gedaan zou hebben. Op één of andere manier zou het een geweldig privilege geweest zijn om hem met ons kind te zien, besefte ik, en als ik het daarvoor niet geweten had, wist ik nu met zekerheid dat ik hem of haar gehouden had en onze zoon of dochter zo graag gezien zou hebben. Hoewel het onverwacht nieuws geweest was, totaal ongepland, was er iets in mij dat de klok wou terugdraaien en wou dat ik nog steeds zwanger was van hem zodat we samen naar een klein wonder van onszelf konden uitkijken. Ik schrok wat van mijn eigen gedachten, en nog meer van Erics input.

"Een boeleke van ons twee zou zalig geweest zijn. Ik weet nie hoe gij ertegenover sta en het is nog pril tussen ons, ma misschien kunnen we er nog eens over nadenken..."

Terwijl hij zijn zin afmaakte, leek hij even onzeker. Ik glimlachte geruststellend. "Ik denk dat er altijd wel iets tussen ons geweest is, ma onze relatie op zich is inderdaad nog pril. Ik kon u nu geen antwoord geven, ma voor mij is het nie resoluut nee."

Hij was me een beetje overvallen, maar ik kon niet zeggen dat het idee weerzinwekkend was. Ik besloot dat het misschien tijd was om mijn kinderen in te lichten en hen te laten kennismaken. Dat zou al een begin zijn in de richting van Eric als papa zijnde.