Ik was net op middagpauze toen ik een berichtje kreeg van Eric. We hadden de dag ervoor even gepraat over mijn nieuwe werkomgeving en de shiftenregeling. Hij leek onthouden te hebben dat ik vandaag om tien uur moest beginnen en tot zes uur 's avonds moest blijven. De uurregeling van een rechercheur was altijd iets anders dan die van een interventieploeg of een wijkagent en vaak afhankelijk van lopende zaken. Toen ik zijn naam op het scherm zag verschijnen en ik besefte dat hij het nog geweten had, kwam er reeds een klein glimlachje op mijn gezicht. Ik negeerde Anthony's vragende en tegelijkertijd wetende blik toen hij mijn reactie zag terwijl hij tegenover mij een broodje met krabsla zat te eten.
Mijn hart sloeg net een beetje sneller in mijn borst terwijl ik het berichtje opende en zijn woorden las. Terwijl ik dat deed, leek ik ze in mijn hoofd te kunnen horen. Hij schreef dat hij het de dag ervoor heel fijn gevonden had, dat er niemand anders was waarmee hij chocolademelk en pizza zou delen en dat hij me gemist had. Dat laatste zinnetje deed mijn hart springen en mijn maag tegelijkertijd kelderen. Ik werd gevuld met hoop en met warmte en tegelijkertijd kwam dat verdomde schuldgevoel weer op de proppen. Een schuldgevoel, een venijnig iets. Het had geen zin te doen alsof het niet meer bestond. Het zou me iets stabieler doen lijken als persoon maar zou mijn vertelling van de feiten minder getrouw maken.
Ik had ervan genoten weer tijd met hem te spenderen. Met gecombineerde kracht en gevoed door pizza en warme choco waren we erin geslaagd om alle versieringen in anderhalf uur op te hangen. Of het nu het idee was dat ik niet degene zou zijn die alles binnen enkele weken weer naar beneden moest halen of het gezelschap alleen, ik had me echt geamuseerd. Onze interacties hadden comfortabel en moeiteloos aangevoeld, een beetje zoals daarvoor maar niet helemaal. Het was genoeg voorlopig, wist ik. Ik kon en mocht niet te veel verlangen en wist dat het opnieuw wat moest groeien. Blijkbaar, of zo ver ik van zijn sms'je kon opmaken, vond Eric dat best oké.
Na het opzetten van de kerstdecoratie had geen van ons beiden zin gehad om elkaars gezelschap reeds te verlaten en had Eric voorgesteld om een film te kijken. Ik was erop ingegaan en we hadden samen op de sofa naar een oude klassieker gekeken, Dirty Dancing. Ik was verbaasd dat Eric hem zelf voorgesteld had, gezien het een typische meidenfilm was, maar hij was daar fel tegenin gegaan en had gezegd dat het een klassieker was onafhankelijk van geslacht. En dus had hij zijn DVD bovengehaald en hadden we naar Dirty Dancing gekeken. Ik had hem ergens halverwege het geheim verklapt dat ik al sinds mijn jeugd stiekem droomde van ooit eens zo met iemand te dansen maar dat mijn ex absoluut tegen dansen was en dat hij enkel op onze trouwdag moeite gedaan had. Eric had verbaasd gereageerd maar niet meer. Ik was blij dat ik mijn vorige leven kon vermelden zonder dat het per se awkward werd.
Het was met die gedachten in mijn hoofd dat ik een sms'je terugvormde. Ik zei dat ik er eveneens van genoten had en hem eveneens gemist had... en zei hem eveneens dat ik hoopte dat hij me kon vergeven voor de fouten die ik gemaakt had maanden geleden, waaronder hem buiten zetten. Ik gaf toe dat ik dat nooit had mogen doen en al zeker niet op dat moment.
Van zodra ik de sms verzonden had, was ik kwaad op mezelf omwille van het feit dat ik weer eens zulke gevoelige informatie per sms afhandelde en niet eens per telefoon of persoonlijk. Ik had het de dag ervoor met hem moeten aankaarten, wist ik, maar ik was zo bang geweest om ons onderonsje te verstoren en verkloten. Misschien was het nu eveneens belangrijker geworden dat hij me zou vergeven.
Gelukkig leek Eric er niet mee te zitten. Vrij snel na mijn sms gaf hij aan dat hij me al lang vergeven had, dat mensen soms dingen zeggen en doen als ze overweldigd zijn door gevoelens die ze niet kunnen plaatsen. Ik vond het vreemd dat hij me vergeven kon hebben nog voor we weer met elkaar in contact gekomen waren, maar ik geloofde hem. Ik kende niemand oprechter dan Eric, dus als ik hem niet kon geloven, wist ik niet waar ik zou staan.
Ik besefte meer dan ooit dat ik hem in mijn leven niet verdiende. Zijn begrip leek eindeloos. En daarmee voelde ik me weer dat beetje lichter. Ik had nog steeds mezelf niet vergeven, maar ik voelde me elke dag weer meer de persoon die ik ooit geweest was. Ik kon maar antwoorden met twee woorden: 'Dank u.'
JE LEEST
Zwakte
أدب الهواةEen klein moment van zwakte was al dat nodig was voor een rollercoaster van emotie die geen van beide had kunnen zien aankomen.
