Zwakte

Zwakte - Deel III

Hoe meer ik bij Eric mijn best had gedaan om tranen te bedwingen, hoe sneller ze net over mijn rood aangeslagen wangen beginnen stromen waren, hoe minder Eric had geweten hoe hij moest reageren, hoe meer ik hem in de armen willen vallen had... en hoe meer de realisatie me in het gezicht geslagen had dat dat het laatste was wat ik daar mocht doen. Hoe zou ik dat gekund hebben? Erics kind groeide in me ondanks de ring om mijn vinger en het feit dat ik mijn eeuwige trouw wel beloofd had aan een ander. Die ander, mijn echtgenoot, had ik zonet hortend en stotend dezelfde waarheid verteld, en hij was zonder woorden naar boven gegaan om enkele spullen te nemen en daarna even woordeloos vertrokken. Ik was achtergebleven, in zak en as, maar ik kon het hem niet echt kwalijk nemen.

Eric was zodanig geschrokken de dag ervoor, toen ik hem het nieuws tussen de tranen door verteld had dat ik weer in verwachting was, maar dan van hem, en had me gevraagd wat ik wou doen. Daar had ik geen antwoord op gegeven, en ik had nog steeds geen antwoord klaar voor hem, wat mij stoorde. Ik wou hem echt niet aan het lijntje houden. Enerzijds leek de 'oplossing' voor de hand liggend. Ik had al vier kinderen uit mijn huwelijk. Ik had er geen meer gewild na onze jongste. Ik was al een jaartje ouder en kon niet zeggen dat ik het echt zag zitten om nog eens in de pamperperiode te duiken. Maar het was zo simpel niet, en dat manifesteerde zich.

Ik zat in een makkelijke lotushouding voor de open haard met een vol glas rode wijn dat ik uren geleden uitgeschonken had maar had het sindsdien niet meer aangeraakt, alsof een onzichtbare kracht me tegenhield en het jonge leven in mij wou beschermen, hoewel elk breincelletje in mijn hoofd me vertelde dat een abortus de meest logische stap was, al zou dat de situatie niet oplossen. Ik was er wel vrij zeker van dat mijn huwelijk voorbij was. Ik had het kunnen verzwijgen, maar dat had mijn echtgenoot niet verdiend.

Ik kon het vruchtje laten wegnemen, maar dat zou mijn grootste probleem niet oplossen. In mijn hoofd bleven de woorden van mijn man genadeloos ronddwalen, evenals de blik in zijn ogen toen ik toegaf dat ik een grote misstap had begaan en met iemand anders gevreeën had en... zwanger was. Ik had geen enkele naam vermeld, maar hij had gevraagd wanneer en toen ik daarop antwoord gegeven had, had hij me zelf gevraagd of het Eric was. Ik had alleen kunnen knikken.

Ik keek op bij het geluid van de trap en zag mijn oudste dochter seconden later verschijnen in de deuropening. Ze wreef moe in haar donkere ogen, die ze van mij had, en ik trachtte te glimlachen, maar het lukte me niet. "Mama? Gij zijt nog wakker? Moest ge morgen nie werken?" vroeg ze. "En waar is pap?"

Ik slikte moeizaam. "Ik heb morgen verlof, schatteke, maar gij moet wel naar school," antwoordde ik. Ik had vrij snel na het vertrek van mijn man besloten dat ik voor mijn eigen bestwil enkele dagen recup zou nemen, omdat ik wist dat ik waardeloos zou zijn op mijn werk in deze staat. Ik wist niet wat ik mijn kinderen moest zeggen en hoopte dat mijn geweldige dochter niet zou blijven pushen, al deed ze het vaak wel.

Opluchting ging door mijn lijf heen toen ik haar met rollende ogen en een 'slaapwel' zag omdraaien en niet te lang daarna weer naar haar kamer hoorde gaan. Ik had relatief makkelijke kinderen, en ik was daar heel dankbaar voor. Het simpele feit dat ik hen eveneens in deze situatie betrokken had door wat ik had gedaan, deed de haat voor mezelf alleen toenemen.

Mijn blik viel op mijn GSM. Het had geen zin van hem nog te bellen. Hij zou niet opnemen. Ik had vaak genoeg geprobeerd. Ik besefte dat ik de hoop dat hij weer terug zou komen even goed kon opbergen. Verdomme.