Zwakte

Zwakte - Deel XXIV

enkele weken later

De feestdagen waren een hel geweest. Kerstavond had ik alleen gespendeerd, grotendeels huilend, terwijl de kinderen met hun vader en zijn nieuwe vriendin bij hun grootouders gingen vieren, al had ik van mijn ex-man begrepen dat ze wel heel erg verdrietig waren om hun opa. Kerstdag hadden ze met mij en mijn moeder gespendeerd. We hadden niet kunnen genieten van het gezellig samenzijn, echter. Ik had amper tranen over gehad en had me voor het merendeel sterk kunnen houden, maar mijn mama was vaak in tranen uitgebarsten, en dat was begrijpelijk voor mij. Ze was vaak in de keuken verdwenen om niet te huilen voor de ogen van mij en haar kleinkinderen, en dat begreep ik volkomen.

Het was confronterend genoeg geweest om hem niet meer aan de tafel te zien en al zeker op kerst, wetende dat hij voor zo lang ik me kon herinneren altijd naar de feestdagen uitgekeken had om ons te zien en lekker te kunnen eten. Ik had me steevast elk jaar afgevraagd waar hij al die kalkoen stak. Ik zou het me nooit meer moeten afvragen. Ik zou nooit meer zijn glinsterende ogen zien als hij verlekkerd naar het dessert keek en opschepte alsof hij al dagenlang niets meer gegeten had terwijl hij nochtans net daarvoor een gans voorgerecht en hoofdgerecht binnengespeeld had. Het was één van de weinige momenten waarop ik het niet fijn gevonden had om te moeten koken.

Twee dagen na kerst was hij begraven. Ik had het sindsdien niet meer aangekund om naar het kerkhof te gaan om hem te bezoeken maar betrapte mezelf er wel vaak op dat ik tegen hem sprak in de trouwfoto van mijn ouders, die ik naast de mijne en tussen vele foto's van de kinderen door boven de zetel had hangen. Bij zijn overplaatsing van het ziekenhuis waar hij gestorven was naar de begrafenisondernemer hadden ze zijn horloge afgenomen en hadden ze die aan mijn moeder gegeven als aandenken. Ik had gevraagd of ik die mocht hebben, evenals de trui die hij aangehad had toen hij stierf. Misschien was het morbide, maar ik had er nood aan om die oude horloge die totaal niet mijn stijl was altijd aan te hebben en 's avonds met zijn trui in mijn schoot en mijn neus in de stof gedrukt hem dicht bij me te voelen. De eerste dagen was zijn geur heel prominent geweest, maar intussen was die weer vervlogen, en de gedachte dat die binnen de kortste keren helemaal weg zou zijn, bracht me tot tranen toe.

Voor de dood van mijn vader, waren er wettelijk drie dagen rouwverlof voorzien, maar ik had de rest van de dagen van het jaar bij opgenomen. Ik vond het belachelijk dat een impactvolle gebeurtenis zoals het verlies van een ouder schijnbaar binnen drie dagen verwerkt moest zijn, al begreep ik dat niet iedereen dezelfde band met zijn of haar ouders had en dat er ergens een grens getrokken moest worden. De dood van mijn papa hield me weer ongewild thuis. Het was de zoveelste keer sinds ik in Leuven beginnen werken was dat een situatie me van mijn werk weg hield en ik zou niet verbaasd zijn als dat snel eens tot mijn ontslag zou leiden. Ze zouden er niet mee kunnen blijven lachen, dacht ik. Ik voelde me schuldig over het beeld dat ik van mezelf schetste hoewel ik steeds trachtte professioneel en hardwerkend over te komen.