Zwakte

Zwakte - Deel XX

Zeggen dat Eric geschrokken was toen hij de deur opende en mij op de dorpel zag staan na al die maanden, zou een understatement zijn. Ik had hem simpel begroet en een zwakke glimlach gegeven, zonder een knuffel of een kus die we voor onze 'breuk' waarschijnlijk wel uitgewisseld zouden hebben. Hij was geschrokken opzij gestapt en had me binnengelaten. Intern had ik heel erg getwijfeld of ik het wel kon maken om gewoon door te wandelen zoals ik gewoon was, alsof er niets gebeurd was terwijl er zo veel wel gebeurd was. Ik had uiteindelijk de stap gezet om niet vreemd in de gang te blijven draaien terwijl ik de weg wist en de awkwardness nog erger te maken. Ik wou die net zo veel mogelijk wegwerken.

Hij nam automatisch de zetel tegenover mij terwijl ik niet wachtte tot hij me een zitplek aangeboden had. Misschien was hij zelfs te verstomd van mijn verschijning dat hij toch geen woord kon gezegd krijgen. Ik keek rond me en lokaliseerde al snel de plek in de hoek waar hij getracht had de plastieken kerstboom op te zetten. De takken waren echter niet mooi uitgespreid en ik vroeg me af of hij gepland had het zo te laten of niet. Naast het groene gevaarte stonden twee kartonnen dozen die ik herkende van op zijn foto en die gevuld waren met versieringen van allerlei soorten. Ik besloot dat ik best methodisch te werk ging en eerst eens zou kijken wat hij allemaal had.

Ik keerde mijn aandacht naar hem toe. "Ge zei da ge nie wist hoe eraan te beginnen dus ben ik afgekomen met de hoop da we er samen uitgeraken," zei ik met een kalme en lieve stem.

Mijn laatste zin was zo ongelooflijk meer geladen dan op het eerste zicht leek. Ik hoopte dat we samen uit die hele situatie zouden geraken en dat we minstens weer naar elkaar toe konden groeien zoals we daarvoor geweest waren. Ik wilde dat zo wanhopig graag terug dat het mijn hart pijn deed om te weten dat we nog een lange weg voor de boeg hadden. Ik vroeg me af of hij de geladenheid aanvoelde, maar ik kon zijn uitdrukking niet lezen, en dat kwetste me. Hij was een open boek geweest voor mij tot acht maanden geleden.

Het bleef even stil tussen ons tot hij vaag glimlachte. "Ik hoop da ge niks meer gepland hebt voor de rest van den avond dan. Gij ook ne chocomelk?"

Ik glimlachte iets breder terwijl hij me de warme drank voorstelde. Hij was dus niet van plan me aan de deur te zetten. Mijn hart had een tuimelbeweging gemaakt het moment dat ik de glimlach, zelfs een zwakke, op zijn gezicht had afgelezen. Ik herinnerde me een avondshift de winter daarvoor waarbij we tijdens de pauze ongepland besloten hadden om ergens warme chocolademelk te gaan drinken en pizza te eten. We hadden het ongelooflijk koud gehad. Het verwarmingssysteem in de auto was uitgevallen kort na het begin van onze shift. We hadden niet de mogelijkheid gehad om van auto te wisselen. Dus hadden we ons warm ingeduffeld in de auto en hadden we besloten ons tijdens de pauze extra op te warmen met chocolademelk en pizza. Mijn maag gromde onwillekeurig en ik bloosde, schaamtelijk.

"Ik neem aan da gij ook nog nie gegeten hebt?" vroeg hij met een twinkeling in zijn ogen. Ik kon enkel mijn hoofd schudden verbaasd kijken toen hij het volgende suggereerde. "Wa denkte als we een paar pizza's bestellen? Ik heb ook nog nie gegeten, en het gedacht van pizza bij mijne chocomelk klinkt fantastisch..."

Ik was meer vertederd dan iets anders. Hij herinnerde het zich blijkbaar nog eveneens. "Van waar wilde bestellen?" vroeg ik, al wist ik het antwoord al. We hadden doorheen de jaren wel vaker pizza besteld samen, hadden al verschillende pizzeria's geprobeerd maar moesten steeds tot dezelfde conclusie komen en kozen steeds voor dezelfde als onze guilty pleasure. We wisten daarom perfect wat we er zouden bestellen.

Een lach bulderde over zijn lippen en vulde mijn hart en mijn longen. Het leek of ik na maandenlang stikken weer kon inademen. Ik had die lach zo gemist die mij helemaal warm maakte vanbinnen, zonder meer. "Lookbroodjes delen en ieder de helft van ne Amerikaanse en ne Hawaiiaanse?"

Ik kon me de laatste keer niet herinneren dat een lach luidop uit mijn mond weerklonken had. Het leek iets buitenaards te hebben. "Deal. Gij belt."

"Ik had nie anders verwacht."