Zwakte

Zwakte - Deel XXVIII

Ik kon de zenuwen die zich in mijn binnenste verzameld hadden niet plaatsen. Ik voelde me net een tiener, en ik haatte irrationele gevoelens. Mijn gevoelens waren waarschijnlijk vooral irrationeel omdat ik ineens nerveus was om Eric te zien terwijl ik hem al bijna een decennium gekend had. De context was geheel anders, maar toch. Het hield geen steek. Ik had het geen date genoemd en beschouwde het evenmin zo, tenzij hij wou dat dat het was. Ik had hem simpelweg uitgenodigd om samen iets te eten na ons werk en misschien een film te zien. Zijn shift eindigde twee uur na de mijne en dus had ik voldoende tijd gehad om verse lasagne te maken. Ik had net de ovenschaal in het midden van de tafel gezet toen de deurbel ging. Ik had de tijd dus goed ingeschat sinds hij mij een sms gestuurd had dat hij op het politiebureau zou vertrekken.

Snel deed ik mijn ovenhandschoenen uit en gooide ze op het aanrecht voor ik richting de voordeur liep om hem binnen te laten. Zijn stralende glimlach die op mij gericht was terwijl ik de voordeur wegtrok deed de warboel aan zenuwen in mijn buik meteen verdwijnen, alsof hij een onzichtbare toverstaf bij zich had. Hij kwam recht van zijn werk na acht uur misdaad bestreden te hebben, op bepaalde ogenblikken waarschijnlijk iets intensiever dan andere zoals dat bij mij het geval was en zoals dat geweest was toen we nog partners waren, maar de blik in zijn ogen maakte zijn verschijning af en deed me de plooien in zijn hemd en zijn warrige haar vergeten, zo niet nog meer appreciëren.

Terwijl ik een stap terugzette om hem binnen te laten, maakte ik met een handgebaar duidelijk dat hij verder moest wandelen. Toen hij me voorbijliep om door de gang te wandelen en door te wandelen, begroette hij me met een zachte kus op de wang die me puberale vlinders in mijn buik deed voelen en de plek waar zijn lippen de mijne geraakt hadden gloeien. Ik begreep het niet. We hadden elkaar al zo vaak op die manier begroet in het verleden. Het leek of ons akkefietje een dam gebroken had die het zwelgende water van mijn aantrekking en liefde voor hem, die over de jaren gegroeid was, had laten stromen. De breuk met mijn ex-man was het symbolische wegspoelen van de restanten van die dam geweest, en sindsdien was de stroming vrij en onbezonnen, kabbelend over rotsen en andere stuitliggingen.

Terwijl ik de deur achter me sloot, was ik blij te zien dat hij zich comfortabel genoeg voelde om zijn vest al uit te trekken en over de rugleuning van de zetel te hangen. Het was niet de eerste keer dat hij bij mij thuis was.

"Ga ma zitten, de lasagne is juist klaar," zei ik zwakjes terwijl ik zelf in zijn kielzog de tafel naderde en instinctief bedacht de stoel te nemen tegenover de zijne die hij net van tafel weggetrokken had.

Het deed me goed om te zien dat hij zich comfortabel genoeg voelde om voor het opschepgerei te reiken en de lasagne te beginnen verdelen. "Da ziet er al fantastisch uit, en ik heb nog nie eens geproefd. Hoe groot wilde gij uw stuk?" vroeg hij terwijl hij begon te snijden en ik neerzet en mijn bord omhoog hield.

"Pakt de helft van da deel ma om mee te beginnen," antwoordde ik, en hij deed wat ik vroeg alvorens hij de andere helft van dat deel in zijn bord schepte, om te beginnen.

We namen beiden meteen ons bestek en vielen aan, hoewel de lasagne duidelijk nog veel te warm was. Even blazen elke keer we een stukje in onze mond staken zou de oplossing zijn. Dat zorgde er echter tevens voor dat we tussen de happen door geruime tijd zouden hebben om te praten, wat we deden, over het werk en hoe onze dag geweest was, over onze plannen voor het weekend en de komende dagen.

We praatten honderduit, een beetje zoals mijn ex-man en ik gedaan hadden voor onze scheiding. Het besef dat we zo met elkaar omgingen stelde me gerust en beangstigde.me tezelfdertijd. Ik die avondeten voor hem voorzag. Wij die gezellig over onze dag babbelden. Het voelde heel erg vertrouwd op één of andere manier.