Zwakte

Zwakte - Deel XXX

De rest van de avond was goed en moeiteloos verlopen tot ik beginnen geeuwen was en Eric dat als aanmoediging gezien had om te vertrekken en mijn gastvrijheid niet verder uit te buiten. Hij zou binnen enkele uren weer aan het werk moeten met Ines. Ik zou er geen probleem mee gehad hebben zelfs als hij de hele nacht gebleven was. We hadden honderduit gebabbeld over allerlei dingen van de laatste acht maanden zoals nooit tevoren. Hij had me de meest grappige momenten op het politiebureau meegedeeld, iets wat er gedurende onze laatste gesprekken niet van gekomen was, en ik had hem wat verteld over mijn cases in Leuven en de kinderen, de twee voornaamste dingen in mijn leven.

Nadat hij vertrokken was met een kus op de wang en een dikke knuffel, had ik nog wat opgeruimd in huis, had ik mij omgekleed in een pyjamabroek en los t-shirt: mijn favoriete uitrusting om naar dromenland te gaan. Dat had ik gedaan met een gelukzalig gevoel in mijn buik en tegelijkertijd een gigantisch gemis dat ik niet leek te kunnen verklaren. Voor ik mij neerlegde en ik mijn ogen sloot, besloot ik nog even mijn sociale media te checken. Mijn hart maakte weer een sprongetje toen ik een nieuwe foto zag opdoemen op mijn Instagram en ik zag dat die van Eric afkomstig was. Het was een foto van de volle maan in de donkere nacht. Hij leek die enkele minuten geleden gepost te hebben met een hartverwarmende tekst. 'Deze nacht was voor mij geen film.'

Instinctief keek ik op naar het vage licht dat zich door de overgordijnen pushte en dat afkomstig was van de maan die hij gefotografeerd had. Een kleine glimlach verspreidde zich op mijn lippen terwijl de muziek en de woorden van het liedje waarnaar hij refereerde mijn hoofd bijna automatisch vulde. Ik wist dat hij onze nacht samen bedoelde, daar had ik weinig inbeelding voor nodig. Voor mij was het evenmin een film geweest, maar ik kon niet meer doen dan reageren met een hartje. Ik verliet Instagram en hopte op Messenger. 'Voor mij was het evenmin een film.' typte ik naar hem persoonlijk. Hij mocht dat weten, maar de rest van de wereld liet ik liever buiten deze situatie tot ik ze uitgevogeld had.

Bij hem zijn deed me goed voelen in die mate dat het zelfs een beetje verslavend was, al wist ik niet precies waarom en begreep ik het niet goed. Ik had hem zo lang gekend, had me altijd wel goed en comfortabel gevoeld bij hem... maar niet op deze manier. We hadden de heel avond samen gespendeerd, tot het al bijna middernacht was, maar van de seconde dat hij de deur achter zich dichtgeslagen had en ik zijn auto meer horen dan zien vertrekken had, had gemis me om het hart geslagen. Als we aan de telefoon spraken en we aflegden en ik zijn stem niet meer kon horen, leek het of mijn hart brak of elke keer ik hem offline zag gaan als we op Messenger waren. Het was niet rationeel, maar toch was het zo.

Ik kon het niet helpen en ik wist wat het betekende en Eric had genoeg hints gegeven. Hij had duidelijk genoeg gemaakt wat hij voor me voelde zonder het rechtuit te zeggen, maar dat hoefde hij niet. Hij maakte het me dagelijks duidelijk op andere manieren, met omwegen, zonder woorden. Ik worstelde nog steeds met mezelf. Ik had tijd nodig, dacht ik, al had ik al jaren gehad. Zo niet maanden, weken, dagen. Wat ik nodig had om toe te geven aan mijn gevoelens was niet per se het idee dat ik kon sterven zonder het hem te gezegd te hebben, maar de mogelijkheid dat hij kon sterven zonder dat ik hem duidelijk gemaakt had dat ik even veel hield van hem als hij van mij, en dat ik alleen kon achterblijven met mijn spijt.

Ik was naar bed gegaan met een lach op mijn gezicht, alleen maar om wakker te worden met een bonkend hart, tranen die over mijn wangen stroomden en een schreeuw die het huis deed daveren.