Zwakte

Zwakte - Deel XVIII

Het was intussen 19 december, minder dan een week voor Kerst. Ik gebruikte mijn sociale mediadingetje zelden maar als ik de applicatie dan toch open deed, plantte ik hier en daar een hartje bij een foto of video en kreeg ik er geregeld eentje terug. Ik had mijn profiel wat opgevrolijkt met enkele oude foto's die ik nog op mijn gsm gevonden had, waaronder enkele foto's van bloemen die ik de zomer daarvoor in het park en mijn eigen tuin genomen had of een cake die bijzonder goed gelukt was of een fantastisch mooi paar hoge pumps dat ik al maanden willen kopen had en uiteindelijk toch meegenomen had in de solden, na lang twijfelen of ik ze wel zou aandoen. Ik had ze zelden aangedaan maar kon ze tezelfdertijd niet meer in mijn collectie missen. Zo had ik veel schoenen. Het was een typisch vrouwentrekje, geloofde ik.

Eric en ik hadden eveneens hartjes uitgewisseld op Instagram, en hier en daar een commentaar, maar die waren altijd oppervlakkig gebleven. Enerzijds wrong het een beetje maar anderzijds was ik eveneens blij dat er toch enige vorm van communicatie tussen ons was die misschien ooit terug kon uitgroeien tor wat onze vriendschap ooit geweest was. Over de andere opties probeerde ik niet te veel na te denken, simpelweg omdat de situatie niet toeliet die stap te zetten. Ik trachtte mezelf gelukkig te prijzen met wat ik had.

Mijn ex-man en ik hadden intussen een redelijk goede vriendschapsband opgebouwd, anders dan die ooit geweest was maar eveneens een hele verbetering tegenover de meeste gescheiden paren. We bleven al wel eens hangen om te praten als we onze kinderen gingen afzetten of ophalen. En zo vond ik mezelf die namiddag in hun zetel met een stuk cake in mijn hand die zijn nieuwe vriendin gebakken had. Hij en ik keken toe doorheen de grote glazen schuifraam terwijl zij samen met de kinderen de kerstboom opzette in de veranda, zodat Wolf die niet kon ruïneren. Ik was blij dat de kinderen zich hier konden uitleven. Ze waren nog jong. Ze hielden van kerst en van de cadeautjes. Ikzelf had besloten er dat jaar geen te zetten, deels omdat het ernaar uitzag dat ik kerst toch grotendeels alleen zou vieren en anderzijds omdat ik het haatte en altijd gehaat had van heel veel moeite in het versieren te steken en dan nog eens eens zo veel weken erna omhet weer weg te halen.

De stilte tussen mijn ex-man en mij was gemoedelijk tot hij die doorbrak. Hij had me zien kijken. "Ze komen redelijk goe overeen, de kinderen en Evelien."

Ik draaide mijn hoofd om hem aan te kijken en gaf hem een zwakke glimlach. "Da zie en da hoor ik," zei ik. In de frons op zijn voorhoofd en de blik in zijn ogen zag ik echter dat hij met nog iets zat. Ik had hem gekend sinds zijn vijftiende. Hoewel we niet meer samen waren, kon ik hem nog steeds lezen als een open boek. Ik kantelde mijn hoofd vragend, een beetje als een puppy die zich afvroeg wat er gaande was.

"Ik euh... Ik wil gewoon da ge weet da ik het u vergeef. Ge zijt de moeder van mijn kinderen en daarom zal ik u altijd graag blijven zien, ma ik kan nie ontkennen da ik razend geweest ben. Da ben ik nie meer. Evelien en ik passen heel goe samen, en ze laat me andere dingen van de wereld zien die wij samen gezien hebben. Ik ben weer gelukkig nu met haar en ik hoop da het tussen ons nog lang mag blijven duren."

Terwijl hij sprak bezigde ik mezelf met het volproppen van mijn mond met de chocoladecake, mijn blik omlaag gericht. Ik kon niet ontkennen dat ze een goede kok was. De woorden waren hard om te horen; het leek alsof hij gelukkiger was met haar dan hij met mij ooit geweest kon zijn, en dat deed mijn zelfvertrouwen kelderen. Ik had echter minder nood aan bevestiging van hem dan ik ooit gehad had, en ik kon oprecht zeggen dat ik blij was voor hem. "Ik ben blij voor u," zei ik hem.

Ditmaal was hij het die zwakjes glimlachte. "Ik ben nie per se gelukkiger mee haar dan ik mee u was, alleen anders gelukkig. Misschien was het goed voor ons allebei uiteindelijk, da het ons de kans heeft gegeven om een ander geluk na te streven. We zijn sinds ons vijftiende samen geweest. Daarom hoop ik da ge mee verloop van tijd uzelf kunt vergeven en zelf da ander geluk vindt, misschien zelfs mee Eric."

Misschien was het zijn onbaatzuchtigheid en de duidelijke vergiffenis in zijn statement die het veroorzaakte, of misschien was het iets anders, maar die laatste zin deed me verslikken in mijn laatste beet chocoladecake.