Zwakte

Zwakte - Deel I

Initieel had ik mijn gebrek aan maandstonden aan de stress geweten de weken na Floors dertigste verjaardagsfeestje, met de inbrakenplagen die sinds begin mei stilaan de spuigaten uitliepen in de zone, wat typisch was voor de tijd van het jaar, met de zomer in aantocht. Eric en ik waren beiden redelijk beschonken geweest, maar niet in die mate dat we niet meer precies wisten wat er tussen ons gebeurd was. De herinnering van wat er zich tussen mijn vaste werkpartner en mij had afgespeeld daar in dat veel te kleine toilethokje, had zich de ochtend erop, met een lichte kater van het bier en de wijn die ik geconsumeerd had, met een bonkend hoofd aangeboden.

Het simpele feit dat ik Eric de hele rest van het weekend niet gehoord had −− terwijl we anders wel eens durfden sms'en en elkaar al lachend gevraagd zouden hebben of we de effecten van de alcohol nog voelden −− en de blik die hij me de maandag erna gegeven had bij de gebruikelijke dagelijkse debriefing, toen we elkaar voor het eerst weer terugzagen na onze ongelooflijke misstap, had boekdelen gesproken. Hij had het zelf nog even goed geweten. Hoe we erna weer in onze normale doen gevallen waren, wist ik niet, maar het was ons gelukt zonder woorden... en daar zou snel een einde aan komen.

Ik had de moed niet kunnen opbrengen om in de dagen erna nog met mijn echtgenoot te vrijen en had Eric tot verschillende dagen na onze eenmaking nog in mij gevoeld. Uiteindelijk was dat misschien niet verwonderlijk gezien het er zo heftig aan toe was gegaan. Gelukkig had het in mijn huwelijk geen vragen opgeroepen; verscheidene weken zonder intimiteit was zelfs geen uitzondering met vier kinderen. Die vragen zouden er nu echter onvermijdelijk komen, vreesde ik.

Toen ik ongeveer een maand na Floors feestje voor de tweede keer op rij wakker werd met duidelijk gevoeligere borsten, en ik me realiseerde dat ik dat gevoel niet meer gehad had sinds ik in verwachting was van mijn jongste, was alles een klein beetje tilt geslagen in mijn hoofd. Ik was dezelfde dag in mijn lunchpauze nog naar de apotheker gegaan, voor een test. Het feit dat ik sinds die morgen nogal afwezig was −− gelukkig hadden Eric en ik tot dan toe alleen papierwerk gehad en leek de recherchegevoelige criminaliteit stilgevallen −− en ik dan gedurende de pauze alleen weg wilde zonder al te veel uitleg, had Eric doen fronsen. Ik had niet willen liegen, niet tegen hem.

En nu zat ik daar, met een hand voor mijn mond en de andere bevend in mijn schoot. Het kleine stickje trilde overduidelijk in mijn greep en ik kon mijn blik niet afwenden van de twee donkerrode strepen die me vanaf de ovalen schermpjes tegemoetkwamen. Ik had het geweten, natuurlijk, het moment waarop ik mij gerealiseerd had wanneer ik me voor het laatst nog zo gevoeld had, maar de bevestiging leek eens zo hard in mijn gezicht te slaan. Ik wist niet of ik moest lachen of moest huilen, al was huilen waarschijnlijker, al was ik de vorige vier keer nog zo blij geweest, toen de test positief uitdraaide.

De test moest wel juist zijn; amper gestegen waarden konden wel eens tot een vals negatieve test leiden... maar omgekeerd? We hadden het niet veilig gedaan. Ik had gedacht dat het wel safe zou zijn gezien ik nog maar net mijn maandstonden had gehad, maar blijkbaar was dat niet het geval geweest... Na mijn vierde had mijn man een vasectomie ondergaan, zodat ik geen anticonceptiepil meer hoefde te nemen, en ik had alleen met hem geslapen en die ene keer met Eric gevreeën, wat inhield... Tranen sprongen onverbiddelijk in mijn ogen. Verdomme.