Zwakte

Zwakte - Deel X

Het missen van mijn kinderen leek een gevoel dat alleen maar erger werd, en ik moest toegeven dat ik toch moeite had met te verwerken wat er gebeurd was die laatste dag dat ik in Dilbeek gewerkt had. Het had veel erger kunnen zijn, en ik had er geen spijt van dat ik het niet aan de grote klok gehangen had, maar op de een of andere manier bleef een gevoel van viesheid me toch om het hart slaan op onverwachte tijdstippen, en 's nachts herbeleefde ik de momenten vaak.

Ik had reeds twee volledige dagen gewerkt binnen het Leuvense rechercheteam en zou binnen een half uurtje mijn derde erop zitten hebben. Zo lang ik bezig geweest was, had ik niet de kans gehad om er veel bij stil te staan, maar dat weerhield me er niet van om de leegte vollebak te voelen het moment dat ik thuis binnenstapte en me overweldigd voelde door gemis. Realistisch wist ik dat het ooit beter zou worden, een gewoonte... maar zo voelde het helemaal niet aan.

Ik zou mijn uren vandaag gemaakt hebben rond 14u en pas vrijdag weer verwacht worden. Ik had de vroege shifts gehad. Ik keek niet uit naar de extra tijd om na te denken en had al besloten dat ik mezelf zou bezigen met het poetsen van mijn huis. Ik kon niet zeggen dat mijn nieuwe werkplek niet aangenaam was. Integendeel, de collega's waren heel vriendelijk en hadden me met open armen verwelkomd. Mijn nieuwe partner, Anthony, was een kerel in de dertig die nog volop van het leven geniette maar wel de nodige professionaliteit aan de dag legde tijdens zijn job. Hij was vriendelijk en goed in wat hij deed... maar hij was niet Eric.

Eric had ik sinds vrijdag niet meer gezien of gehoord. Hij was de enige geweest die ik niet vastgepakt had en een dikke knuffel gegeven had toen ik vertrok op het politiebureau in Dilbeek met tranen in de ogen. Ik was echt blij geweest dat ze geluisterd hadden naar me en geen afscheidsspektakel voorzien hadden. Dat was het voordeel geweest van het hen laat te zeggen. Ze zouden met voldoende tijd toch nog iets op poten gezet hebben, al had ik er in mijn e-mail specifiek om gevraagd niet speciaal te doen of te organiseren. Ik had een aantal taarten besteld bij de bakker en in de keuken gezet om hen te bedanken voor de jarenlange fijne samenwerking, en die waren tegen de avond zeker verorberd geweest. Blijkbaar hadden ze allemaal samengelegd voor een kaart en een bon bij een Dilbeekse schoenenwinkel waarvan ze wisten dat ik die regelmatig bezocht 'om me nog eens aan die kanten te krijgen'. De chef had de items overhandigd en ik had iedereen nog eens goed vastgepakt. Eric was onopvallend verdwenen en ik had hem niet meer teruggezien of gehoord. Ik had hem een sms'je gestuurd om hem eveneens te bedanken voor de jarenlange fijne samenwerking, een wrang gevoel in mijn maag, omdat ik dacht dat ik hem dat verschuldigd was, maar hij had er niet op gereageerd.

Hoewel een deel van mij echt niet naar de vrije tijd uitkeek, zou een deel van me wel blij zijn. Ik had me al de hele dag niet fantastisch gevoeld. Ik had de ochtendmisselijkheid meer onder controle nu maar had al de hele dag last van krampen. Het was echter niet tot we reeds op weg terug naar het politiebureau waren dat er een alarm in mijn hoofd afging. De mogelijkheid dat er iets fout kon lopen had eerlijk gezegd nooit mijn gedachten doorkruist, gezien ik vier redelijk makkelijke zwangerschappen had gehad.

Dat veranderde echter het moment dat ik een extreem hevige kramp in mijn onderbuik kreeg en iets langs mijn been voelde lopen. Hoewel mijn hart oversloeg op dat moment, liet ik zo subtiel mogelijk mijn vingers verder tussen mijn dijen glijden. Ik voelde effectief iets vochtig daar. Ik wierp een vluchtige blik in mijn schoot en zag dat mijn vingers licht rood gekleurd waren. Paniek sloeg als een orkaan in mijn borstkas...

Ik moest nog heel even op mijn tanden bijten en zou dan meteen naar de Spoeddienst rijden. Hoewel ik wist dat bloeden gedurende de zwangerschap niet onbestaande was, had ik er geen goed oog in.