Zwakte

Zwakte - Deel V

Ik was echt dankbaar, voor Erics immense begrip. Hij had me niet meer opnieuw gecontacteerd, nadat ik hem gevraagd had me met rust te laten, en had zijn uiterste best gedaan sinds mijn terugkeer om zo normaal mogelijk te doen en had zelfs helemaal niets gevraagd over mijn privéleven, al was hij daar nu bij betrokken, op één of andere manier. Ik had nog steeds geen beslissing genomen betreffende het wezentje dat in me groeide maar had mijn overplaatsing wel gefinaliseerd, naar Leuven, zodat ik niet meer met Eric en dus met mijn fouten geconfronteerd moest worden terwijl ik de pro's en de contra's afwoog en de tijd nam om over elke optie en de consequenties ervan na te denken en zo trachtte om tot een beslissing te komen waar ik mee kon leven voor de rest van mijn bestaan. Als ik besloot het kind te houden, zou die confrontatie niet lang op zich laten wachten, maar ik had sowieso nood aan een beetje emotionele rust om die beslissingen te kunnen nemen en ermee te leren leven. Ik had de chef gevraagd om zelf de mededeling te mogen doen, en gezien ik die morgen de bevestiging had gekregen dat ik binnen twee weken het Leuvense team zou mogen vervoegen, dacht ik dat het tijd was om de collega's in te lichten...

Ik had heel de voormiddag al nerveus aan mijn bureau gezeten en af en toe mijn blik eens naar Eric afgewend, en mezelf afgevraagd hoe ik het zou aanpakken. Ik was me er absoluut van bewust dat hij die dingen ongetwijfeld gezien had, maar hij had me mijn tijd gegund, en dat ongelooflijke begrip van hem deed dingen met mij. Het deed overweldigende gevoelens van warmte in mijn hart ontstaan omdat ik hem in mijn leven had. In dezelfde gedachtegang was dat eveneens de reden waarom ik toch oh zo kwaad was op mezelf. Hoewel Eric nog steeds hetzelfde begrip en zelfs dezelfde vriendschap toonde tegenover me was er iets fundamenteel, onomkeerbaar veranderd. Onze 'quick fuck' had zeker barsten gecreëerd. Die barsten hadden we misschien kunnen overkomen, maar het bestaan van dat onschuldige kleine wezentje in mijn baarmoeder had, daarenboven, brokken gemaakt die niet meer te lijmen waren.

Ik droeg zijn kind in me. Mijn huwelijk was intussen, niet onverwacht, geëindigd, en of ik nu besloot het vruchtje weg te laten nemen of het te houden, het zou een heel drastische beslissing zijn, die de rest van mijn leven zou tekenen. Ik had de fantastische vriendschap die ik met Eric had, onze relatie, op spel gezet en potentieel verknoeid, en ze zou niet meer zoals daarvoor zijn. Ik was best kwaad, op mezelf, dat ik me zo had laten gaan en dat ik de mensen waarvan ik hield in mijn omgeving daarmee pijn gedaan had. Eric had al jaren geen relatie meer gehad en had geen enkele vorm van verantwoording af te leggen tegenover iemand. We hadden met twee de stap gezet, maar ik had jaren daarvoor mijn trouw aan een ander beloofd. Hij niet.

Ik zuchtte, diep, en besloot het hem gewoon te zeggen en de waarheid te spreken. Ik had onze vriendschap verkloot. Eric verdiende het wel om de waarheid eerst en van mij te horen in een context die hem toeliet de vragen te stellen die hij misschien wou, en eerlijke antwoorden te krijgen. "Eric, ik... heb deze week mobiliteit aangevraagd. De eerste van de maand begin ik in Leuven bij de Recherche daar."

Ik slikte moeizaam terwijl hij mij geschrokken aankeek, zijn mond opende om op mijn mededeling te reageren... maar geen woord kon uitbrengen op dat moment. Ik wou dat hij iets zei, en tezelfdertijd helemaal niets. Ik zou in het geheel niet weten hoe zelf te reageren op eender wat hij zou zeggen. Ik wist niet wat ik kon verwachten. De situatie zou toch zo ongelooflijk uitzonderlijk geleken hebben, zo onvoorspelbaar, maanden geleden, weken geleden, dat mijn vermogen om situaties zo in te schatten er echt niet meer toe deed.

"Ik ben zo dankbaar voor uw geduld, en ik weet da ge meer verdient dan die onzekerheid. Ik hoop da een nieuwe omgeving me de ruimte geeft om er nuchter over na te denken en een beslissing te nemen en te weten wa ik nu wil."

Stilte. Ik hoopte dat hij wist dat ik zelf niets zou ondernemen zonder het samen te bespreken, maar ik kon de woorden niet over mijn lippen krijgen. In zijn ogen zag ik mijn gevoelens gereflecteerd. Ik liet hem achter, voor een fout die we samen gemaakt hadden — het leek mijn enige optie.