Zwakte

Zwakte - Deel XIX

Het was absoluut blikopenend geweest voor mij, dat mijn ex-man zo open had kunnen toegeven dat hij over wat er gebeurd was was, dat hij me vergeven had al had ik mezelf nog niet vergeven, en dat hij oprecht hoopte dat ik iemand anders zou vinden om van te houden... of de ballen zou hebben het te proberen met de man die ik al zo lang liefgehad had. Het schuldgevoel was er nog, zelfs na ons gesprek, en ik geloofde dat het nog lang zou duren voor dat helemaal zou verdwijnen. Misschien zou het dat nooit echt doen. Ik moest wel toegeven dat het belange niet meer zo verstikkend was, nu ik wist dat hij oprecht weer gelukkig was en al die dingen.

Onderweg naar huis in de auto, alleen, zonder kinderen, dacht ik nog verder na over wat hij gezegd had, over hoe Evelien hem op een andere manier gelukkig maakte. Eric had voor mij altijd andere gevoelens opgeroepen dan mijn ex-man gedaan had. Ze hadden minder... permanent geleken. Ik herinnerde me echter geen moment waarop ik me nooit ongelooflijk tot Eric aangetrokken gevoeld had, getrouwd of niet, en als gevoelens voor iemand al een decennia lang actief waren, hoe konden ze dan niet permanent zijn?

Tot acht maanden geleden had ik er moeite mee gehad om hem als een familieman in te beelden. Ik had altijd geweten dat hij zacht en teder was op verschillende manieren, maar ik had het me nooit kunnen voorstellen, op de ene of de andere manier. En dan acht maanden geleden was ik zwanger geweest van hem en had ik voor de keuze gestaan of ik zijn kindje wilde houden, en had ik al die overwegingen wel moeten maken. Het lot had de beslissing uit mijn handen genomen, echter.

Op dat moment voelde ik mijn gsm vibreren in mijn broekzak. Ik schudde mijn hoofd toen ik de sms van mijn jongste dochter las, die gebood om de 'Insta' van haar zus 'te checken'. Ik vroeg me af of mijn kinderen wisten dat MMS ooit de voornaamste optie geweest was om foto's naar elkaar te versturen. Ik besloot echter te doen wat mijn dochter gevraagd had en opende de applicatie. Ik ververste mijn pagina en moest onwillekeurig lachen. Ik vroeg me af wie de foto genomen had en of ze die misschien stiekem speciaal voor mij genomen had. Een foto van een gezellig versierde veranda vulde mijn scherm, mijn vier kinderen in hun pyjama en met een kop van wat ik veronderstelde warme chocolademelk te zijn voor de kerstboom. Deze foto verdiende zeker een hartje. Mijn hartje werd overstelpt met gevoelens van liefde voor mijn zonen en dochters. Ze waren het beste wat ik ooit in mijn leven geflikt had.

Ik besloot na enkele tellen de foto toch maar te sluiten en scrolde omlaag door de rest van de foto's die ik nog niet gezien had. Ik zag een foto van een lekkere rosbief die Tineke blijkbaar gemaakt had om uit te proberen voor Kerstavond. En toen zag ik Erics meest recente foto van 34 minuten geleden: op elkaar gestapelde dozen waar hier en daar en stukje slinger of groene tak van een plastieken kerstboom uitstak met de tekst 'Projectje van de dag! Hoe beginnen we eraan?' Blijkbaar moest hij evenmin werken.

Vroeger zou ik misschien gesuggereerd hebben om hem te helpen als ik zelf vrij was en geen andere verplichtingen had. Die had ik nu niet, maar kon ik het zomaar maken om op zijn dorpel te verschijnen nu? Ik dacht na over wat mijn ex me gezegd had, over een ander geluk nastreven. Hij had nooit geweten dat er zulk ander geluk voor hem bestond omdat we bijna ons hele leven samengeweest waren. Eric had echter 43 jaar gehad zonder mij. Hij zou wel het verschil kennen tussen gelukkig zijn of niet...

Ik wipte recht uit de zetel en nam mijn portemonnee en autosleutel.