Zwakte

Zwakte - Deel VI

Ik voelde in mijn binnenste hoe mijn hart weer een beetje brak het moment dat ik de deur hoorde dichtslaan en met zekerheid wist dat mijn huwelijk hier geëindigd was. Ik liet mijn blik over de vier slapende figuren van mijn kinderen glijden. Zachtjes streelde ik licht haar van mijn zoontjes fronsende voorhoofd, zich in zijn onrustige slaap nog krampachtig rond mijn hals geklemd.

Mijn weldra ex-echtgenoot en ik hadden de kinderen samen ingelicht die avond, over de komende veranderingen. Werner had me nog op mijn GSM gebeld, de avond daarvoor, om me zijn beslissing mee te delen en me te vragen of hij misschien niet kon langskomen om nog wat spullen te nemen en het de kinderen samen te zeggen, op de vooravond van het weekend, zodat het hun school niet te veel in de war zou brengen.

Hij had voornamelijk het woord gevoerd en de antwoorden gegeven toen we de kinderen vertelden dat mama en papa zouden scheiden en dat papa weer heel even bij oma en opa zou wonen, tot hij een nieuwe huisvesting gevonden had die genoeg ruimte bood voor hem en voor hen wanneer ze bij hem op bezoek kwamen en in de toekomst bij hem bleven, wanneer we een goede regeling gevonden hadden die hen niet te veel negatief affecteerde. De logeerkamer van één van zijn beste vrienden was slechts een tussenstop en uiteraard geen permanente oplossing geweest.

We hadden hen echt wel duidelijk gemaakt dat onze breuk niets, helemaal niets, met hen te maken had, dat ze met vier het geweldigste waren dat er ooit van ons voortgekomen was. Werner en ik hadden het beiden erg belangrijk gevonden dat dat nooit door hun hoofdjes zou spoken. Fleur, immer pientere Fleur, had ons bruut en heel direct gevraagd of we niet meer van elkaar hielden, en haar papa had haar geantwoord dat mama en papa nog steeds en waarschijnlijk voor altijd heel veel van elkaar hielden en zouden houden, en dat dit net de reden was waarom we elkaar de opportuniteit wilden geven om gelukkig te zijn, al was dat niet met elkaar.

De blik die hij mij gegeven had, had boekdelen gesproken, en mijn gedachten waren afgedwaald en ik had mijzelf eindelijk afgevraagd of het een gebrek aan geluk geweest was dat ertoe geleid had dat ik in mijn beschonken staat met Eric gevreeën had. Ik had mezelf niet echt een antwoord kunnen geven, laat staan hem of de kinderen.

Onze jongste zoon was beginnen huilen en schreeuwen. Ik begreep dat het een beetje overweldigend was, voor hem, het simpele idee dat alles wat hij als vanzelfsprekend was gaan beschouwen, zou veranderen. Het was een beetje overweldigend voor iedereen die erbij betrokken was, inclusief Werner, inclusief mezelf. We hadden onze vier ontroostbare kinderen dicht bij ons genomen, in bed, tussen ons in, tot zelfs Fleur doodmoe van de emotionele rollercoaster waar we doorgingen in slaap gevallen was. Werner had bij de deur nog één keer omgekeken. Toen die achter hem dichtviel, had de finaliteit me om de keel gegrepen en had ik heel erg mijn best moeten doen om onze kinderen niet opnieuw wakker te maken, met gesnik. We zouden nooit meer het bed delen, of ons leven.

We zouden de komende week reeds een afspraak met de notaris hebben. Ik vond het best wel beangstigend hoe snel alles leek te gaan, maar uitstel had geen zin, wist ik. Ik zuchtte. Mijn rechterheup en linkerarm waren als verlamd, onder het gewicht van mijn vier kinderen, maar ik zou het toch niet anders gewild hebben. Ik had nog steeds de slaap niet kunnen vatten toen de eerste zonnestralen van de dag licht wierpen op die wereld die buiten de slaapkamer nog steeds doordraaide.