Zwakte

Zwakte - Deel XXVII

Ik had mezelf verbaasd door de rest van de dag door te komen zonder in elkaar te stuiken van de stress omdat ik nog een dag of langer zou moeten wachten op de resultaten die mijn hele leven konden veranderen en zelfs vroegtijdig beëindigen. Toen ik de ochtend na de testen mijn lange haar uitkamde toen ik uit de douche kwam, had er een hele hoop losse haren tussen de tanden van de kam gezeten, als een indicatie van hoe veel stress ik werkelijk ervaarde. Het was niet verwonderlijk met het jaar en vooral de laatste weken die ik gehad had. Ik had de losse plukken met een krop in de keel verwijderd en in het badkamervuilbakje gegooid. Ik had mezelf de vraag gesteld of ik misschien wel kanker had en weldra al mijn haar zou verliezen en had mezelf tot rust moeten dwingen, mezelf gebieden van kalmte te bewaren tot ik iets zeker wist.

Het verlossende telefoontje was gedurende een verhoor die namiddag binnengekomen. Ik had niet de kans gehad om op te nemen maar was tot de conclusie gekomen dat ze een spraakbericht ingesproken hadden toen we onze verdachte buitengeleid hadden en was even naar de toiletten verdwenen om ernaar te luisteren. Tranen waren in mijn ogen gesprongen terwijl ik aandachtig de woorden van de dokter registreerde en de resultaten bevatte. Het gezwelletje in mijn borst bleek een fibroadenoom te zijn, een uitzondering bij vrouwen na de 35. Een fibroadenoom had blijkbaar veel met de cyclus te maken en in mijn geval was het waarschijnlijk gerelateerd aan mijn onregelmatige maandstonden. Het was compleet goedaardig en zou geen operatie vereisen maar zou binnen enkele dagen gewoon wegtrekken.

Terwijl ik op het gesloten toilet zat en trachtte de tranen die mijn ogen niet verlaten hadden te doen verdwijnen, voelde ik me een beetje onnozel dat ik misschien overgereageerd had. De dokter had in zijn spraakbericht nog extra benadrukt dat het niet erg was om zulke dingen te laten nakijken maar dat hij blij was dat het onschuldig bleek te zijn. Ik had hem in het ziekenhuis reeds duidelijk gemaakt dat het me speet in het geval dat het niks was en ik gewoon overgereageerd had. Hij leek het onthouden te hebben, en dat vond ik uitermate vriendelijk, maar toch kon ik mezelf voor het hoofd slaan.

Op het einde van de rit was het niet de angst voor sterven die me zorgen had doen maken. Voor sterven was ik niet eens bang. Ik had in mijn leven heel veel geluk gekend en was gezegend met vier geweldige gezonde kinderen, om te beginnen. Ik had het vrij makkelijk gehad, kon ik zeggen. Ik had mijn eerste grote liefdesbreuk pas op mijn achtendertigste gehad. Ik was mensen verloren die veel voor me betekenden maar had mijn beide ouders gehad tot ik negenendertig was. Als ik erover nadacht, had ik mijn grootste strubbelingen pas het laatste jaar over me gehad. Het was de rit naar het sterven toe die me altijd angst ingeboezemd had. Ik zou het voor mezelf liever hebben als ik kon sterven zoals mijn vader, snel en onverwacht zonder enige vorm van betekenisvol lijden... maar ik had het meegemaakt nu en wou dat in geen geval voor mijn eigen kinderen. Het was de angst om mezelf te voelen wegglijden doorheen een aanslepende ziekte die me tot een snelle reactie gedwongen had.

Ik liet mijn donkere ogen over de matte grijze tegeltjes van het toilethokje glijden. Het herinnerde me een beetje aan het toilethokje waar Eric en ik ons vluggertje gehad hadden. Mijn gedachten vielen op hem.

Ik was opgelucht. Het was nu goed uitgedraaid, maar voor hetzelfde geld had ik net slecht nieuws gekregen, een doodsvonnis met een tikkende tijdbom die aftelde naar mijn vroegtijdige tijd, nog voor Eric en ik de kans gehad hadden om gelukkig te zijn. Ik zou mijn angsten met hem kunnen delen en mijn opluchting en hij de zijne met mij. We zouden zo veel meer kunnen delen, als ik het niet helemaal fout interpreteerde. En als dat niet meer kon... Ik miste hem nog steeds in de hoedanigheid die hij in mijn leven gehad had.

Terwijl ik nog op het toilet zat, zocht ik mijn mobiele telefoon. Misschien had hij vrijdag wel tijd om te komen eten. Een nee had ik, en een ja kon ik krijgen.