Zwakte

Zwakte - Deel XVII

Ik had er bijna niet meer over nagedacht, over het feit dat ik zijn profiel gevolgd had. Mijn oudste dochter en oude collega's hadden me allen teruggevolgd binnen de eerste paar uren na de creatie van mijn Instagramaccount. Ik had mijn profiel nog niet opgevuld en had de applicatie zelfs niet meer geopend sinds ik dat gezien had.

En toen volgde hij mijn profiel terug, twee dagen erna. Ik kreeg de notificatie toen mijn partner net onze verdachte de verhoorkamer uit leidde. Er was brand gesticht geweest in een kot aan de Parkstraat en we hadden hem herkend op de bewakingscamera een uurtje voor de brand uitbrak. Het had verdacht geleken gezien niemand van de studenten hem meteen herkende als vrienden of familie. Een verhoor had echter weinig opgeleverd. Hij had niets gelost en op de vraag waarom hij daar geweest was, had hij enkel zijn schouders opgehaald. Ik moest toegeven dat hij sterk in zijn schoenen stond als hij zowel door mij als door Anthony onder druk gezet werd en weigerde te breken.

Als de voorbije twee dagen, ongeacht wat er daarvoor allemaal gebeurd was voor we elkaar voor lange tijd niet meer gezien hadden, me niets duidelijk gemaakt hadden over hoe zeer ik het te pakken had, dan was het wel het moment waarop mijn hart een sprongetje leek te maken toen ik de notificatie kreeg dat hij mij beginnen volgen was. Ik, die nooit interesse gehad had in masturberen, had mezelf tot een orgasme gebracht met mijn trillend attribuut met hem in mijn gedachten nadat ik de foto van hem gezien had en de gevoelens die ik al maandenlang weggestopt had weer de kop opgestoken waren. Mijn gedachten waren me te snel afgeweest, waren aan me ontsnapt... en het resultaat daarvan was dat ik hem in mij ingebeeld had, eerder dan de vibrator (al was de trilfunctie niet realistisch overeenstemmend met een echte man) tot ik klaargekomen was. De laatste keer dat dat daarvoor gebeurd was, was effectief met hem in mij geweest.

Ik zat in een soort gevecht met mezelf. Ik wilde hem zo veel zeggen, maar waar zou ik beginnen, en was het een goed idee? Ik hield van hem. Het was een feit dat al jaren waar geweest was maar waar ik tot recent niet mee omgekunnen had. Mijn grote misstap met hem hoewel ik getrouwd geweest was, de paniek die me om het hart geslagen had en het gigantische gevoel van verlies toen ik zijn kind verloor, hem wegsturen en hem voortdurend missen, de manier waarop mijn hart een sprongetje gemaakt had toen ik maar een simpele foto van hem zag, masturberen met hem in mijn gedachten... Het waren er allemaal manifestaties van geweest, sommige begrijpelijker dan andere.

Liefde en aantrekking deden een mens rare dingen doen, onverwachte dingen, geweldige en compleet onbezonnen dingen. Ik had het er nog steeds moeilijk mee, echter. Ik zou mezelf nooit gezien hebben als een bedriegster. Ik streefde naar rechtvaardigheid en nog had ik in mijn persoonlijk leven dat gedaan. Ik had me vele maanden gefaald gevoeld als vrouw en moeder maar eveneens als rechercheur. Het was makkelijker voor me nu mijn ex weer de liefde gevonden had, dat wel, en nu mijn kinderen er niet meer mee leken te zitten, met de veranderde situatie.

Eric bleef echter een heikel puntje. Mijn gevoelens voor hem waren onmiskenbaar groot, en ik had hem gemist en wilde niets liever dan hem weer in mijn leven, nu het wat gesleten was... maar hij herinnerde me eveneens aan mijn fouten. Moeilijk.

Ik bedacht me dat het vooral de tijd geweest was die me op dat punt gebracht had, eerder dan de afstand van hem en besloot dat een simpel tekstje zonder meer niets hoefde betekenen. 'Mooie foto! ;)' reageerde ik.