"Şimdi içli bir kadın olmuşum, çiçekler açacağım mevsimde solmuşum."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oturduğum kaldırımda yaşadıklarımı bir kez daha düşündüm. Bir kez daha bana yaşattıklarını düşündüm. Beni bu yalana mahkum edişlerini. En güvendiğim insanlar tarafından ateşe atıldığımı bir kez daha düşündüm.
Beni diri diri toprağa gömmüşlerdi. Acı içinde bağırmama aldırmayıp toprağı üzerime atmışlardı. Bende bugün hepsinin üzerine bir toprak atıyordum.
Bugün bir kez daha katil olmuştum. Bunları yaşamama sebep olan adamdan çıkarmıştım tüm hıncımı. Bebeğimi öldürmüştü, bedelini ödetmiştim. Biri daha vardı ona neler yapacaktım bilmiyordum.
Gözümden akan yaşları sildim. Bundan sonra ağlamak istemiyordum. Her şeye rağmen güçlü olmak istiyordum. Ruhum biraz daha rahatlamıştı. Bebeğimin katilini öldürmüştüm. Aşık olduğum adam yaşıyordu ama aşık olduğum hali ölmüştü.
Kolumdaki tarihe bir kez daha baktım. Bugünü asla unutmayacağıma kendime söz verdim. Kollarımdani on yedi çiziğin üzerinde parmaklarımı gezdirdim. Bedenime kazıdığım bu zamanları unutmayacaktım.
(3 hafta önce)
Arda'nın dediği şeylere şaşkın bir şekilde bakıyordum. "Böyle bir şey olamaz." Dedim yerimden kalkarken. Ömer yaşıyor olamazdı. "Duydum Asel." Dedi Arda'da kalkarken. "Yiğit abimle Karan abi konuşurken duydum." Gözlerimiz buluştuğunda Arda devam etti. "Oktay yüzünden böyle bir plan yapmışlar, Karan abi pişmanlığını dile getiriyordu." Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Elimle saçımı geriye ittirdim. "Gözlerimle görmeden inanmam." Dedim. Hem doğru çıkmasını istiyordum hem de istemiyordum. Bebeğimi boş yere kaybetmiş olamazdım. "Abim genelde bu saatlerde çıkıp gidiyor evden, gel bir şansımızı deneyelim." Kafamı olumlu anlamda salladım. Arda dışarı ilerken bende takip ettim. Arabaya bindiğimizde hızlıca Yiğit'in evinin önüne gittik. "Biraz bekleyelim." Dedi Arda yola bakarken. İkimizde şaşkındık.
Yirmi dakikanın sonunda Yiğit evden çıktı. Arabasına bindiğinde bizde takip etmeye başladık. "İyisin değil mi?" Diye sordu Arda. Heyecandan mı yoksa korkudan mı titriyordum bilmiyordum. Cevap vermedim, iyi değildim. Yiğit yarım saat sonra bir evin önünde durdu. İçeri girdiğinde Arda arabadan inmek istedi. "Dur inme." Dedim Arda'nın kolunu tutarken. "Bekleyelim." Ne kadar süre bekledik bilmiyorum ama önce Yiğit ardından Ali ve Karan çıktı. Derin bir nefes aldım ve Ömer göründü.
Öldü sandığım kişi kanlı canlı karşımdaydı. Anlık Arda'ya baktım gözleri dolmuştu. Elim kolundaydı. İnmesini istemiyordum. "Ali bile biliyor." Diye fısıldadım. Göz yaşlarım akarken ben olayın şokundaydım. "Ali bile." Diye tekrar fısıldadım. Biraz daha konuştular ve arabalarına bindiler. Ömer'de tekrar eve girdi.
Arda ile boş yolu izliyorduk. Sessizliği bozan Arda olmuştu. "Asel." Dedi bana döndü, bende ona. "Biz acı çekerken, onlar bize yalan söylemiş." Dediğinde kafamla onayladım. "En güvendiğimiz kişiler bize ihanet etti." Dedi bir kez daha. Gözlerimi kapattım. Arda ağladığında bende ağlamaya başlamıştım. Hızlıca Arda'ya sarıldım. O da bana sarıldığında ağlıyorduk. "Bir hiç uğruna bebeğini kaybettin." Dedi. Ağlamam şiddetlenmişti. "Bugünü unutmayacağım Arda." Dedim zar zor konuşarak. Bugünü unutmayacaktım.
