KURTULUŞ (+18)

YILLANMIŞ ÇIĞLIK

"Bir gün birisi gidecek, tüm şehir gitmiş gibi hissedeceksin."

🌿

Hayatın en acı noktası, bir zamanlar çok sevdiğin insanlardan gün gelince köşe bucak kaçmaya çalışmakmış. Çünkü ne o zamanlardaki gibi birbirinize iyi geliyorsunuz ne de iyi gelmeye çalışıyorsunuz. Elinizde kalan koca bir boşluk oluyor.

Bunu çok acı bir şekilde öğrendim. Keşke hiç bilmediğim bir duygu olarak kalsaydı ama kaderimde yaşamak varmış diyerek kendimi teselli ediyordum.

İki gün sonra dilini hiç bilmediğim, hiç görmediğim bir ülkeye gideceğim. Tek başıma olacağım. Nasıl bir yol çizeceğimi bilmeden devam edeceğim. Sevdiklerimden uzakta olacağım. Beni boğan bu şehirden kurtulmuş biri olacağım.

Elimdeki deftere uzun zamandır aklıma olan konuyla ilgili bir kaç not düştükten sonra kapattım. Defteri çantama koyup yatağın kenarına tekrardan oturdum. Ömer ile o gün konuşmuştuk ve sonrasında bir daha görmemişim. Bir daha karşıma çıkar mıydı bilmiyordum. Çıkmasınıda istemiyordum.

Kendim için en doğru yaptığım şeylerde biri de Ömer'den uzak durmaktı. Her ne kadar birbirimizi sevsekte, birbirimize zarar verdiğimiz gerçekti. Hem onun için hem benim için en iyisi bu olacaktı. İlk zamanlar canımız yanacak ama sonrasında geçecekti bunu biliyordum.

Kapımın tıklanmasıyla gözlerimi yerde alıp kapıya odakladım. Bir kaç saniye sonra Egemen kapıda görünmüştü. "Gelebilir miyim?" Kafamı olumlu anlamda salladım. İki adımda yanıma oturdu. O günden sonra ikimizde doğru düzgün sohbet etmemiştik. Daha doğrusu ben tamamen kendi içime kapanmıştım. "İyi misin?"

"İyiyim." Dedim gözlerine bakarken. Yalan söylemiyordum, gerçekten iyiydim. "Sevindim." Elleriyle oynuyordu. Bir şeyler söylemek istediğini anlamıştım, sabırla onu beklemeye başladım. "Asel.." bedenini tamamen bana döndürdü. "Sen emin misin? İtalya'ya gitmekte kararlı mısın?"

"Eminim Egemen." Dedim yüzünün her bir noktasını incelerken. "Benim için yeni bir adım olacak." Kafasını hızlıca salladı. "Evet yeni bir adım olacak ama sevdiğin insanlar burada. Birde.." dedi ardından sustu. Sonrasında devam etti. "Ömer'e hissettiğin duyguların hâlâ kendini belli ediyor. Onsuz yapabilcek misin? Daha doğrusu.."

"Daha doğrusu ne?" Diye sordum sesim biraz sert çıkmıştı. "Ömer'in senin saklandığın yerden bulmasını istiyor olabilir misin?" Ayağa kalkıp küçük odada bir iki adım attım. "Ömer'in beni bulmasını isteseydim.. en son ki konuşmamızda onunla giderdim." Dedim saçımı kulağımın arkasına sıkıştırırken. O da ayağa kalkıp tam karşımda durdu. Boyu uzun olduğu için kafamı kaldırmıştım.

"Dediklerimi yanlış anlamanı istemiyorum. Duyguların çok karışık görmüyor musun?" Sesi yumuşacıktı benim aksime.. "Duygularım ilk zamanlar çok karışıktı evet ama Arda gözümü açtı. Şu an da karışık değil. Sadece Ömer'i unutmam kolay olmayacak bunu biliyorum ama onunla barışmak istemiyorum." İki elinide koluma koydu. "İnsansın sende normal bir duygu bu."

"Keşke böyle olmasaydı. Keşke düzgün bir hayatımız olsaydı. Kötü kalpli insanlardan uzakta dursaydık ama olmadı. Artık hayatımda keşkelere yer vermiyorum. Ben önüme bakacağım. Egemen görmüyor musun? İntiharı düşünen kız şimdi yeni bir hayat kurmak için uğraşıyor." Gururla bana bakıyordu. "Görüyorum Asel." Dedi sanki sesi gülümsüyordu. Ellerini kollarımdan yavaşça çekti. Bir adım atıp kapıya ulaştı. "Sen dinlen, ben yukarıdayım." Kafamı salladım ve odadan çıkmasını izledim. Kendime keşkelere yer vermeyeceğime dair bir kez daha söz verdim...