Sevmek Zor İş [ZeyKer]

31.Bölüm - Kes Sesini!

Evet hiç istenmesede o lanet bölüme geldik. :D Mutlu ZeyKer bir süreliğine tatile gitti. Geri ne zaman döner şuan hiç bilmiyorum. Uzun bir süre olacak onu biliyorum. 

#KadınaŞiddeteHayır!

Keyifli Okumalar. :))

"Seni uyarmıştım Zeynep!" dediğinde sesi oldukça sert çıkmıştı. 

"Uyarma değil, emrettin Efe. Bende sana Keremden vazgeçmeyeceğimi söylemiştim." sesim git gide kısılıyordu. Kerem'in sözleri kulaklarıma doldu.

"Efe biz şimdi gidiyoruz. Sen birdaha Zeynep'i aramıyorsun, sormuyorsun ve en önemlisi birdaha karşımıza çıkmıyorsun, okey. Anladın mı? Zeynep korkuyordu ve arkama geçmiş ellerimi tutuyordu.

"Kerem'i alın!" diye emrettiğinde ağlamam şiddetlenmiti. Sahi ne zaman ağlamaya başlamıştım. Karanlıkta etrafımızı saran adamlardan Kerem'i göremiyordum.

Gözlerimin buğusundan önümü görmeyi bırak, yanıma gelen Efe'yi kolumu sıkmasıyla anladım. Canım acıyordu. Peki hangisi acıtmıştı canımı. Kerem'in bayıltılıp benden alınıp götürülmesi mi? Yoksa Efe'nin tırnaklarını koluma geçirircesine sıkması mı?

Kendimi toparlamalıyım, güçlü görünmem gerek. Hem kendim için hemde Kerem için. Kolumu sarsmasıyla düşüncelerimden sıyrılıyorum.

"Ne yaptığını sanıyorsun hayvan herif!" dedim sesimin çıkmasına şükrederek.

"Aaa! Bak sevgiline çok naziktim bence. Şimdilik sadece bayılttım. Ama bana karşı gelirsen aynı nazikliği sana gösteremeyeceğim."

"Ne istiyorsun Efe. Bırak bizi." dişlerimin arasından konuuyordum.

"Ne istediğimi biliyorsun ve yapmadığın sürece ben seni bir şeylere zorlayacağım. Söz konusu sensen yaparım bilirsin!" resmen suratıma kükredi!

"Yapamayacağımı biliyorsun Efe! Zorla olacak hali yok ya." güçlü görünmeliydim. Sesimin sert çıkmasını istesemde korkuyordum. Sesimin titremesinden ele veriyordum kendimi.

"Zorlada çok güzel olur Zeynep Hanım. Önemli olan benim istemem artık. Unutma! İstediğimi alırım sende bilirsin." sesindeki imayı biliyordum, yapardı."

Kerem'i baygın şekilde hemen önümüzdeki arabaya koyarlarken Efe'de hemen ilerimizdeki arabaya sürüklüyordu beni. Kerem'e bir şey olma düşüncesi kafamı yememe sebep olurken, arabayı kullanan adama doğru atılıyorum. Direksiyon hakimeyetini önce kaybetsede son anda toparlıyor. Ben hala arabayı durdurup kaçma çabasındayken Efe kolumdan tutup koltuğa oturtturuyor. Efe'ye vurmaya başladığımda yüzüme aldığım darbeyle donuyorum. Bu attığı 2. tokat oluyor. Suratım sağ tarafa düşerken yanağımdan yaşlar süzülüyor.

"Hakettin. Şimdi canımı sıkma. Otur oturduğun yerde!"

"Allah belanı versin!"

Yolda Efe'nin telefonu çalıyor. Kerem hakkında konuşuyor.

"Önceden ayarlandı orda. Siz götürü, iki arkadaş karşılayacak sizi. Selamımı söyleyin. Onlar yapacağı  şeyi biliyorlar. Tamam kapat."

"Ne yapacaksın Kerem'e hayvan herif! Onun beni tehdit ettiğinden haberi bile yok. Dokunma ona. Bırak yalvarırım.

"Kes sesini! Bana yalvaracağın pozisyon çok daha farklı olacak emin olabilirsin.  Garanti veriyorum."