Sevmek Zor İş [ZeyKer]

42.Bölüm - Rüya olmasından korkuyorum.

Ben geldim. :)  Geriye proje ve performanslarım kaldı ama hallederim diye umuyorum. Kötü bir şekilde ayrıldım buradan ama tekrar mutlu bir şekilde döndüm. Bölümü daha erken yükleyecektim ama bir sorun oluştu ve yüklemedi. Zaten bugünde bölüm günü.  

ÇARESİZ adlı hikayemi ZEYKER'e göre uyarladım arkadaşlar. 2.hikayemde Zeyker. Sevmek Zor İş'te çaylaklıklarım vardı. Ama ÇARESİZ'e daha sağlam başladığımı düşünüyorum.  Okumanızı gerçekten çok istiyorum. Bu hikayemden okurken keyif alıyorsanız emin olun ondan da alacaksınız. İlk buraya bölüm yükleyeceğim sonra ÇARESİZ'E. 

Bu bölüm desteğiyle, yorumlarıyla yanımda olan güzel okuyucum 'zeyker386' ya gidiyor. Umarım beğenirsin canım. :) ^^

Keyifli Okumalar. :)

Sabah gözlerini güzel bir sabaha açtı. Dün Yağmur ile konuştukları onu yormuş ve sabaha kadar deliksiz uyumasına sebep olmuştu. Eli karnına gidecekken şok geçirmiş gibi kaldı. Karnının üzerindeki ellerin sahibine baktığında inanamadı. Gözlerini kapatıp açtı ama görüntü aynıydı. Kafasını sağa sola salladı ama görüntü yine değişmedi.  Yavaşça yataktan çıkıp kapıya ilerledi. Yağmur'u bulmalıydı.  Yan taraftaki odaya baktığında odada yoktu. Sakin adımlarla  merdivenlerden inip salona baktı. Mutfaktaki tıkırtılardan orada olduğunu anladı.  Adımlarını sıklaştırıp içeri girdi. 

"Yağmur?"

"Canımın içi. Ne oldu, yüzün kireç gibi."

"Ben iyi değilim. Hayal görmeye başladım."

"Ne hayali? Neden bahsediyorsun."

"Odada... Sabah K-Keremle uyandım. " dediğinde ağlamaya başladı. Yağmur ise gülüyordu.

"Ne gülüyorsun ya. Ben iyice kafayı yedim. Yağmur... korkuyorum. "

"Sakin ol lütfen. Gel oturalım."

"Tamam" dedi.

Yağmur Zeynep'in belinden destekleyerek salona getirdi. Koltuğa oturup konuşmaya başladı.

"Beni sakince dinle olur mu?"

"Hıhı dinliyorum. Ya da ben niye seni dinliyorum ki. Kafayı yiyen benim, sen beni dinle uzanayım."

"Zeynep! Sen uyuduktan sonra  Sevim Hanım'ın evine gittim. Kerem'in yerini sordum. Tabi bunları yaparken biraz zor kullandım. Azıcık bıçakta dayamış olabilirim. Neyse. Kerem evdeymiş. Odasına girdim ve kolundan tutup getirdim. Evde annesiyle bir harp yaşandı ama onlar daha bir başlangıçtı bence. Çünkü Kerem'in olanlardan haberi yokmuş. Kadın senin onsuz çok mutlu olduğunu falan söylemiş. Şoförle gönderdiğin mektubu almış. Ve tamda tahmin ettiğim gibi Kerem'e de iletmemiş. Gece geldik ama uyuyordun. Uyandırmamasını söyledim. Şuan bile bu durumdaysan, gece nasıl tepkiler verirdin Allah bilir."

"Ne yani yukarıda uyuyan K-Kerem mi? Ben gece boyunca onunla birlikte mi uyudum, hayatımın aşkına tekrar mı kavuştum?Her şey bitti mi?"

"Bitti canım, bitti. Ben kahvaltınızı hazırladım, Can geliyor ben onu karşılamaya gidiyorum. Sonra ararsın."

"Yağmur. B-ben ne diyeceğimi bilemiyorum. İnanamıyorum, tutuldum resmen."

"Hadi git ve uyandır onu."

"Sen?"

"Çıkıyorum şimdi. Mutlu ol, yüzün hep gülsün canım."

"Ben sana minnettarım Yağmur. Yine yanımdasın ve hayatımı düzene koydun. Ne deyim ki daha sana?"