Sevmek Zor İş [ZeyKer]

33.Bölüm - Böyle Hayal Etmemiştim.

Merhaba arkadaşlar. Gün boyu dışardaydım ve eve girdiğim an yaptığım şey leptobumun başına geçmek oldu. Yorgunluktan öldüm ama verdiğim sözü tutmak için bölümü yüklüyorum. Teşekkürler.

Keyifli Okumalar. :))

"Nee!"

"3,5 neredeyse 1 aylık hamilesin canım."

"Hayır hayır şimdi değil. Ben hamile değilim olmaz."

"Sonuçların pozitif ve ultrasondanda baktım."

"Gördün mü onu?"

"Gördüm. Sen istemiyor musunda hayır diyorsun?"

"Ben böyle bir şekilde öğrenmek istemiyordum. Kerem yok, nerde ve ne durumda olduğunu bilmiyorum ama onun bebeğini taşıyorum."

"Canım tebrik ederiz ama haberlerimiz var."

"Ne oldu? Kötü bir şey oldu demi? Doğruyu söyleyin bana!"

"Emniyete gittik ve Efe'yi yakaladıklarını, yakalatan adamında tanık olarak ifade vereceğini ama şey Kerem'in yerini söylemiyormuş kesinlikle."

"Biliyordum işte. Allah kahretsin ya. Ona bir şey yaptıysa nasıl dayanırım."

" Daha hiçbir şey belli değil. Karamsar olma. Hem kendinden sonra düşünmen gereken bir bebeğin var. Yetmezmiş gibi düşük tehlikende oldukça yüksek."

"Allah'ım sen yardım et. Nelerle sınanıyorum. Kerem kayıp, bebeğimiz olacak ama tehlikede. Kendimi avutacak tek güzel şey bebeğim."

"Gel bakalım kucağıma ve bebeğine bakalım. Seni şu karamsar durumdan kurtarıp biraz mutluluğa kavuşturayım."

"Sevinemiyorum bile."

"Gel şöyle."

"Yürüyebilirim demi?"

"1 hafta ayağa kalkmayacaksın." yataktan kaldırıp kucağına aldı.

Odadan çıkıp yan odaya giriyoruz. Kızlarda hemen arkamızdan geliyorlar. Kucağından indirip yatağa bırakıyor. Hastane önlüğünü göğüs kısmına kadar açıyor kızlar. Halo sandalyeye oturup ekranın görüntüsünü açıyor.  Jeli karnıma sürüp propu gezdiriyor. Hafif sancılarım olsada gözlerimi ekrana çeviriyorum. Olduğum durum, bulunduğum yer ruhumu esir alıyor. Şuan elimi tutan kızlar yerine Kerem olmalıydı. Bu sevinci birlikte yaşamalıydık. Ama olmadı. İçim kıpır kıpırken kendime kızıyorum. Kerem'in durumu hakkında bilgi sahibi değilken, bebeğim olacağına nasıl sevinirdim.

Halonun ekranda bir an durmasıyla bakışlarımız karşılaşıyor. İşaret parmağı ile bir noktayı gösteriyor. Küçücük daha. İçimde büyürken ben ondan habersiz ne çok darbe almıştım. Belki,  belki de Keremden geriye kalan tek şey içimdeki miniğimdi. Canımdan çok seveceğim, ne pahasına olursa olsun koruyup kollayacağım ve asla ama asla kendi annem gibi annelik sergilemeyecektim. Ben hayata 2-0 yenik başlamıştım ama bebeğim dünyaya gözünü açtığında galibiyetle başlayacaktı. 

Savaşçı ya da sürekli gardının arkasında saklanan bir çocuk olmasına izin vermeyecektim. Bu kadar karamsar olmamalıydım evet ama aklıma ister istemez bin türlü şeyde geliyordu. Bulunduğum durum yeteri kadar karamsardı ama aklımdan da çıkmıyordu bu düşünceler.