Sevmek Zor İş [ZeyKer]

Duyuru- Çaresiz adlı hikayemle alakalı.

"ÇARESİZ"  adlı hikayemin ilk bölümünü yayımladım. Okumanızı tavsiye ederim.

Merhaba arkadaşlar.  Yeni hikayemle karşınızdayım. Sevmek Zor İş'le birlikte Çaresizi'de yürüteceğim. Kurgusu farklı.  Ön yargıyla yaklaşmanızı veya çalıntı gibi şeyler duymayı istemiyorum. Emek hırsızlığına kesinlikle karşıyım!!

Karekterlerimiz Duru ve Poyraz. Ama ilk bölümde Hakan ve Elis yani Durunun abisi ve sevgilisi ön planda. Bir kaç bölüme raylar yerine oturur. 

Keyifli Okumalar. :))

Lanet bir güne uyanmanın hissini yaşıyordu. Hayatını mahveden insanla birlikte yaşıyordu. O kişi abisiydi. Kendisinden 3 yaş büyüktü sadece. Ama dünyayı birbirine katacak güce sahipti. 20 yaşında bir gençten beklenmeyecek hareketler sergiliyordu. Şimdi ise delirmiş gibi bağırıyordu ona.

"Sana bu eve geç gelinmeyecek demedim mi!"

"Çok geç gelmedim ki abi. Sadece 20 dakika kadar geç kaldım."

"Sen beni çileden çıkarmak mı istiyorsun. Ben kimim? Söyle!"

"Sen Hakan Karayelsin. Ama unutma abi, babam değilsin." dedi. Yüzüne aldığı tokatla yanağı sağa çevrildi.

"Haddini bil!"

"Bendede abi. Sen bana vurdun. Ailenden geriye kalan tek kişiye. Bu aralar sürekli ne geçiriyorum içimden biliyor musun? karşısında duruyordu abisi. "Keşke babam değilde sen ölseydin. O bana kıymazdı, babam bana asla vurmazdı. Beni kısıtlamazdı, sıkmazdı. Keşkemsin abi."

"Defol odana, gözüme görünme." dedi. Yanağından süzülen yaşlarla merdivene yöneldi.

"Emre! Bundan sonra Duru'nun her hareketi sana bağlı. Okula vs her yere seninle gidecek. Onun bir yanlış hareketinde seni öldürürüm. Anladın mı?"

"Anladım."

"Duydun demi Duru. Umarım anlamışsındır. Yoksa zararı sana. Emin ol çileden çıkmış benide, abin olarakta karşına almak istemezsin."

"Tamam abi."

Sessizce odasına ilerledi. Düşünceleri artık onu boğuyordu. Kendi değişiminden korkuyordu. Daha 17 yaşında genç bir kızdı. İçi içine sığmayan, cıvıl cıvıl bir insandı. Şu bir ayda olan olaylar onu yıpratmıştı.  Ağır geliyordu. Babasının prensesiydi o. Annesinin bu dünyaya bırakıp gittiği bir melekti. Babası öyle severdi.  Annesinin  yokluğunu hissettirmemek için elinden gelenin çok çok fazlasını yapardı. Ama abisi... Tam anlamıyla gaddardı. Kimseye acımaz, endişelenmez ve korkmazdı. Gözü karaydı. Çok kıskançtı. Babasının ilgisinin kardeşine olmasına dayanamazdı. Sabırsız bir insandı. Gözü karardığında babasını bile tanımazdı.

Ondan korkmayan,  kalbini ısıtan tek insan Elisti. İçine sevgiyi bir nebzede olsa geçirebiliyordu. Peki niye bana niye bu kadar kötü diye düşünmekten bıkmıştı. Babasının ölümünü bile en son o öğrenmişti. Tavır yapması gereken kendisiyken  abisi yine onu tozu dumana katıyordu. Ondan korkmuyordu. En azından babası varken. Ama şimdi abisinin varlığıda yokluğuda hiçti. Kimsesizdi.

Yataktan kalkıp telefonu eline aldı. Mesajlar ardı ardına geliyordu. Ailesi paçalanmıştı ama okulda sevdiği insanlar hala yanındaydı. Aldığı sayısız mesajın çoğu Demirden gelmişti. Geriye kalanıda Zeynep'ten. Bu iki insan Duru için vazgeçilmezdi. Okulun en popüleri kendi arkadaş grubuydu. Birde kendinden 2 yaş büyük ama Holding sahibi karizmatik bir sevigilisi olunca tüm okulun gözdesiydiler. Her hareketleri haftalarca konuşuluyordu.  Arama tuşuna basıp kulağına götürdü.