SYSTEM 04 [COMPLETED] [စေတန်ရဲ့ နှောင်ကြိုး]

11

ရင္ဘတ္ကေနတစ္ဆင့္တြန္းထုတ္ခံလိုက္ရသည့္
ေမဘယ္လ္ ရ့ဲမ်က္ႏွာက မဲေမွာင္သြားေတာ့သည္။
ဒါကအဓိပၸါယ္ကို႐ွိမေနဘူးလို႔ ေမဘယ္လ္ေတြးမိလိုက္သည္။

သူမအား ေအးစက္စက္ႏွင့္စိုက္ၾကည့္ေနသည့္
ေမဘယ္လ့္ မ်က္ဝန္းေတြထဲမွ႐ုတ္တရက္ခပ္ျမန္ျမန္
ပင္အၾကည့္လႊဲလိုက္ေတာ့သည္။ ဒီအၾကည့္ေတြနဲ႔
တင္သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကေအးခဲသြားမတတ္ပဲ။

ေမဘယ္လ္သည္လည္း ႐ွင္းရ႕ဲေၾကာက္လန္႔ေနတ့ဲ
မ်က္ဝန္းေတြကေန အၾကည့္လႊဲကာ ထိုေနရာမွ
ထြက္သြားရန္ျပင္လိုက္ေတာ့သည္။ မဝန္ခံခ်င္ေပမယ့္လည္း ႐ွင္းရ႕ဲမ်က္ဝန္းေတြကအရမ္းကိုလွလြန္းသည္။

ေျမႀကီးေပၚမွာလဲေနတ့ဲ ႐ွင္းက ေရမ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္
႐ိုက္ခတ္ခံထားရသည့္အတြက္ ေမဘယ္လ္ခ်ထားခ့ဲ
သည့္အတိုင္းပင္ ပက္လက္ ေလး႐ွိေနဆဲ။ သူဒီေနရာ
ကေနထသြားဖို႔အတြက္အားယူၿပီး မတ္တပ္ထရပ္
လိုက္ေတာ့ မခိုင္ေသးတ့ဲေျခေထာက္ေတြေၾကာင့္
ျပန္၍ေခြလဲက်ေတာ့သည္။

ေမဘယ္လ္ အတြက္ ဒီျမင္ကြင္းက ထပ္ၿပီးစိတ္႐ႈပ္စရာပါပဲ။ ဒီလိုပံုစံနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား အိမ္ျပန္မလဲလို႔ေတြးမိလိုက္ေတာ့ ထြက္ခြာခါစေျခလွမ္းေတြက ႐ွင္းထံသို႔ထပ္မံျပန္လည္ဦးတည္သြားေတာ့သည္။

လဲက်လိုက္ ႀကိဳးစားၿပီးျပန္ထလိုက္လုပ္ေနတ့ဲ
႐ွင္းရ႕ဲ ကိုယ္ေလးဟာ ေမဘယ္လ္ ရ့ဲေပြ႔ခ်ီမႈေအာက္
ေစြ႔ခနဲပင္ပါသြားေတာ့သည္။ ႐ွင္း အလန္႔တၾကားႏွင့္
ေမဘယ္လ့္ရ႕ဲ လည္တိုင္ေတြဆီ ဆြဲဖက္ထားလိုက္မိ
သည္။

အရြယ္ေရာက္ၿပီးသားအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရ႕ဲကိုယ္အေလးအခ်ိန္ဟာ မေလးဘူးဆိုတာေတာင္ ေပါ့သည့္အထဲတြင္ေတာ့မပါ။ ႐ွင္း နည္းနည္းေလးေတာင္အားနာသြားမိသည္။

"ဟိုေလ..မေလးဘူးလား "

ျခင္တစ္ေကာင္ရ႕ဲအသံေလးလို တိုးတိုးေလးဆိုလိုက္ေတာ့ ေအးေအးစက္စက္အၾကည့္ေတြႏွင့္ငံု႔ၾကည့္လာေလသည္။ တြန္႔ခ်ိဳးေနတ့ဲမ်က္ခံုးေတြ နဲ႔ ေမဘယ္လ္က တကယ့္ကိုစိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေနတ့ဲပံုပါပဲ။

"မင္းေရာ ဘယ္လိုထင္လဲ "

"ေလးတယ္လို႔ထင္တာပဲ "