SESSİZLİK

BÖLÜM 45

Karacadan..

Anlamaz baktım ekrana. Tam gözlerimin içine baktı. "Hiç sorgulamadın Karaca? Bu adam bunları neden yapıyor diye? Keşke bir kere düşünseydin." Mektuplara bakmaya fırsatım olmamıştı. Evime dönebilseydim bakacaktım ama. Geç kalmışım sanırım. Daha önce bakmalıydım hepsine.

"Sultan. Benim ilk aşkım. Hayatımı paylaşmak istediğim kadın. O da beni çok seviyordu biliyor musun? Aynı seninle Azer gibi. Birbirimize çok aşıktık." Çatık kaşlarım düzeldi yavaşça. Konuşmadan dinlemeye devam ettim. "Evlenecektik. Her gün hayaliyle yaşıyorduk. Bir gün sultan geldi bana. Beni istemeye geliyorlar dedi." Kaşları çatıldı onun. Hikayenin gerisi nefretle anlatılacak sanırım. "Annemler İdrise uygun görmüşler sultanı. Dil döktüm defalarca yalvardım. Annemler dinlemedi beni. İdrise de yalvardım. Bakmadı bile dönüp yüzüme. Sevdiğim kadınla gözümün önünde zorla evlendi." Gözlerinin dolduğunu gördüm dikkatli bakınca. İfadem yumuşamadı ama..

"Sonra Sultan geldi bana gizlice. Evlendikten birkaç gün sonraydı. Ben hamileyim dedi. Bizim çocuğumuza. Söyleyemedik kimseye. Ben kendi evladıma sevinemedim bile o gün. Kahraman amcan..benim oğlumdu." Gözlerim doldu yavaşça. Başını önüne eğdi o da hafifçe. Gözlerimi kaçırdım bende. "İdris öğrendi tabi kahramanın kendinden olmadığını. Kimseye söylemedi ama aldattı sultanı. Sen yaptıysan bende yaparım dedi. Daha sonra da amcanlar doğdu işte."

Bunca yaşadığımız acıyı sorgularken devam etti. "Kahramanın karşısına çıkacaktım aslında. Anlatacaktım her şeyi. Geç kaldım ama. Dakikalar benden aldı oğlumu. Salihi öğrendim sonra. Oğlumu öldürdüğünü, idrisin gayrimeşru çocuğu olduğunu."

Sesi acılı gelmiyor artık. Acısı bitti, öfkesi başladı. "Hepsinden tek tek intikam almak istedim. Önce İdris gidecekti sonra da oğulları. Ve bunlardan sorumlu olmamam gerekiyordu. Çünkü en ağır cezayı salihe verecektim. Sorgusuz sualsiz güveniyor bana. Onun güvenini öyle bir yıkacağım ki bir daha kimseye güvenmeyecek. Sonra da acıyla öldüreceğim onu. Aynı oğluma yaptığı gibi."

Kanım dondu anlattıkları karşısında. Sadece çukur için sanıyordum bütün bu kötülüğü. Ama altında çok daha önemli bir olay yatıyormuş. Arkasına yaslandı. "Sana gelince de..eğer benim tarafımda dursaydın bunları hiç yaşamak zorunda kalmayacaktın birlikte çok güçlü olacaktık. Ama sen o şansı kaybettin."

İki yana salladım başımı. Bu sefer kaçmadı. Bekledi. "Başından geçenler hiç olmamalıydı..ama bunlar da olmamalıydı. Bizim suçumuz neydi ya? Benim babamın bizim? Bizden ne istedin? Senin derdin dedemleydi. Onunla çözseydin ya! Benim babamın ne suçu vardı da öldü! Yamaç amcama böyle bir vicdan azabını nasıl yüklersin? Ya biz? Azerle ben. Biz sana hiçbir şey yapmadık." Çatık kaşları düzeldi. Yüzüme baktı sadece. İçimdeki öfkeyle konuşmasını bekledim.

"Azerin suçu yoktu doğru. Ama senin var. Babanın var. Yamacın da var. Sizin suçunuz idrisin kanından olmanız. O benden bir ömür çaldı. Bir hayat çaldı." Ellerimi saçlarımdan geçirip arkamı döndüm ona. Sakin nefesler almak istedim ama yapamadım. Sesini duydum tekrar. "Bazen intikam almak için masumları da harcaman gerekir. Eğer bir işe başlamak gerekiyorsa her şeyini ortaya koyarsın Karaca. Bunu en iyi senin bilmen lazım. Sen deden için Azeri..sevdiğin adamı öldürdün. Gözünü bile kırpmadan." İki yana salladım başımı. Gözlerim dolarken kulaklarımı kapatmak istedim. Söyledikleri doğru değil. Bilerek yapmadım ben. Bile isteye sevdiğim adama zarar vermedim.

Ona doğru döndüm. "Senin bitiremediğin işi ben hallettim. Belki beni biraz anlarsın bununla." Kaşlarım çatıldı. Ne demek istediğini anladım ama mümkün değil. Azerin etrafında bir sürü adamım var. Abilerim var.. yılmaz var. Yalan söylüyor çok belli. Sakince konuştum.