GİZLENENLER

Seni Affedemem -25

SELAM arkadaşlar. Bu bölümü Deniz'in anlatış şekliyle yazacağım. İyi okumalar...

Arkamda hala koşan birkaç profesör vardı. Nasıl kurtulacaktım onlardan? Neredeyse saatlerce koşuyordum. Dayanacak gücüm kalmamıştı. Ağacın arkasındaki bir el beni kendine çektiğinde nefesimi tuttuğumu hissettim. Kafam, beni çeken kişinin gövdesine değdiğinde kalp atışlarını hissettim. Nefesimi tutmayı bıraktığımda tanıdık bir parfüm kokusu ciğerlerimi doldurdu. Bu babamın kokusuydu. Kalp atışlarım hızlandı. İçimden lütfen babam olmasın diye konuşurken babamın sesiyle kendime geldim. "Iyi misin kızım?" Hızla ondan ayrıldığımda bana boş gözlerle bakmaya başladı. "Neden kurtardın beni?" Babam, ellerini birbirine geçirip bana baktı. "Kızımı kurtaramaz mıyım?" Bana kızım demesinden tiksiniyordum. Evet onun kokusunu özlemiştim. Hangi çocuk babasının kokusunu özlemezdi? Ondan bir adım daha uzaklaşarak konuştum. "Bana kızım deme." Babamın gözlerine bir anda çöken hüznü gördüm. Bana bir adım yaklaşacağı sırada ona bağırmamla geri çekildi. "Ne diye çıktın karşıma?" Sinirlenmiştim. Yanaklarımı gözyaşlarım yakıyordu. Ağlamak istemiyordum. Onun karşısında aciz gibi durmak istemiyordum ama tüm gücüm çekilmiş savunmasız bir kız çocuğu gibiydim. Babam öksürdüğünde hasta olduğunu anladım. "Özür dilerim kızım. Eskiden yaptığım tüm hatalar için." Konuşmaya çalışıyordum ama dilim düğümlenmiş gibiydi. Sonunda kendimi topladım. "Özür dilemen kardeşimi geri getirecek mi?" İlk defa babamın ağladığını gördüm. Yere çöktü. Elleriyle gözyaşlarını sildi. Islak gözleriyle bana döndü. "Çok pişmanım. Lütfen beni affet." Babamın yüzüne tiksintiyle baktım. "Sen benim kahramanımdın. Her çocuğun olduğu gibi benim de en büyük kahramanım sendin baba. Beni sevmesen bile, bir kez bile saçımı okşamamış olsan bile, defalarca canım çıkana kadar beni dövdüğünde bile seni seviyordum baba. Bir kez yere düşmüştüm hatırladın mı? O gün hızla yanıma gelip beni ellerimden tutup kaldırdın. Işte ben o gün senin sevgini damarlarıma kadar hissettim. Söylesene baba kardeşime ne zaman hissettirdin sevgini? Onun ölmesine izin verdin? Şimdi seni affetmemi mi bekliyorsun?" Hıçkırıklarım daha da artmıştı. " Seni affedemem baba." Babam bu cümlemle yıllardır biriktirdiği gözyaşlarını serbest bırakıyormuşcasına ağlıyordu. Yere çöktüm. Babamın tam karşısına. Elime aldığım bir avuç toprakla babamın gözlerine baktım. "Kardeşim şuan benimle birlikte olabilirdi ama o şu elimde gördüğün toprağın altında. Hepsi senin yüzünden. Hepsi senin yüzünden." Kendimi toparlayamıyordum. Gözyaşlarım artıyordu, bağrışlarım hıçkırıklara dönüşmüştü. Nefes alamıyordum. Arkamda adımı birinin seslendiğini duyduğumda gözlerimin kapandığını hissettim. Karanlık hiç bu kadar huzur verici olmamıştı. Üstüme yağan yağmur bulutların arasındaki bana bakan kardeşimin yüzünü gördüğümde karanlığa gömüldüm.