Babamızın Oğlu

3.1 // Çakıcı'nın İlk Kurşunu

Salih ve Medet, Adana'ya geleli birkaç gün oluyordu. İrem'in güvenli evinde kalıyorlardı. Salih evde, neyi nasıl söyleyeceğinin provasını yapmıştı durmadan. Medet sıkılmıştı çokça. Abisi bazen ona bir konu hakkında fikrini soruyordu, Medet fikrini söyleyince de tam tersini yapma kararı alıyordu.

Üçüncü günün sonunda Medet "Abim yeter artık, git işte kızın yanına." dedi. Salih ona bakıp "Hazır mıyım ki lan? Bak geçen seferimde ağzıma sıçıldı. Ya bu sefer de öyle olursa? Ya-" deyip paniklerken Medet "Abim. Bir şey olmayacak. En kötü gene seni camdan atar bir şey olmaz." dedi. Salih omuzlarını düşürüp "Sağ ol Medet." dedi. "Çok yardımcı oldun."

Salih söylene söylene Selim'i aradı. Selim hemen açmıştı. "Sakin ol kardeş. Yapabilirsin." Salih küfredip "Bir kere de aklımı okuma be adam!" dedi. Selim gülüp "Ona gidiyorsun şimdi değil mi?" deyince Salih başını salladı. "Evet. Ama ya-" Kahraman telefonu Selim'den alıp "Tereddütünü sikerim senin. Git ve kızı al, siktirtme belanı." dedi. Cumali arkadan bağırarak "Bana o kızı gelin getirmeden dönme Salih!" diye bağırdı. Salih oflayıp "Bu ne biçim motivasyon konuşması ya?" dedi. "Tamam, gidiyorum ben."

Salih evden çıkmadan önce "Medet, eğer başarırsam sana haber ederim sen de..." dedi. Medet gülümseyip başını salladı. "Tamam abim. Giderim ben otele." Salih ona gülümseyip ona sarıldı. "Şans dile lan." Medet "İyi şanslar abim." dedikten sonra Salih başını salladı ve derin bir nefes alıp verdikten sonra çıktı evden. Arabasına binip yolunu çok iyi bildiği eve sürdü.

Arabanın farlarını kapatıp park ettikten sonra gene gizlice duvardan tırmanıp bahçeye girdi. Korumalara belli etmeden bahçeyi geçip Hilal'in camına tırmanınca cesaret için derin bir nefes aldı ve camı tıklattı. Bir süre içeriden ses gelmeyince Salih umutsuzluğa düşecekken perde çekilmişti ve Salih gene Hilal'in kaşları çatılı yüzünü görmüştü. Bu görüntüye içi erirken Hilal camı de açtı.

Salih pencerenin eşiğine kalçasını koyup oturdu. "Merhaba karam." Hilal omuzlarını düşürüp "Ne yapıyorsun burada Salih Allah aşkına?" dedi. Salih etrafa bakınıp "Hiiç, geçiyordum; bi uğrayayım, dedim." dedi. Hilal oflayıp "Dalga geçmesene." dedi. Salih "Sen demedin mi kızım bana : İçinde bir şeyleri bitir, diye?" deyince Hilal "Ha o." dedi anlayarak.

Salih başını yana eğip gülümseyerek kadına baktı. "Senden başka birini sevebileceğimi düşünmen bile beni deli ediyor karam." dedi içi acıyarak. Hilal yüzünü düşürünce Salih kadının çenesini nazikçe tutup kaldırdı ve gözlerini hizaladı. "Ben hayatta herkese karşı lakaydımdır. Bu bende sevme hissinin yokluğundan değil, çok fazla oluşundandır. Ben sevdiklerimi köpek gibi severim karam. Muhabbetimi kendilerine verdiğim kişiler onu yüzüme yüzüme fırlatsalar bile severim. Bunun için, bu derekeye düşmemek için kalbimi muayyen dereceye kadar herkese açmış; fakat içeri girmek isteyenlere kapılarını kapatmışımdır. Ama bazen çok güçlü ya da çok kurnaz kişiler ya zorla ya da ben farkında olmadan kalbime girmiş, yerleşmişler. Onları oradan çıkarmak benim gibi zayıf bir adamın yapamayacağı bir şeydir. Son zamanlarda bunların arasına yegane kadın olarak sen de katıldın, inanır mısın? Hepsinin önüne geçtin."

Hilal ona gülümsedi. "Sabahattin Ali, Çakıcı'nın İlk Kurşunu." Salih başını salladı. "Öyle, karam ben sevgimi gösteremiyorum bazen. O yüzden böyle kitaplardan, şarkılardan alıntılar yapıyorum hep." dedi. "Ve eğer seni sevgimden bir an için bile şüphe ettirdiysem... Affet beni, değişirim. Yemin ederim, eğer sonunda sen yanımda kalacaksan ben değişirim. Sevgimi göstermeyi öğrenirim." Hilal omzunu silkti ve dudaklarını büzdü. "Cık, ben seni böyle seviyorum."

Salih gülümsedi. "Ben de seni seviyorum." Hilal ona yaklaşıp adamın onun belini kavramasına izin verip dudaklarını öptü. Salih boştaki eliyle onun yanağını okşarken Hilal ondan ayrıldı ve belindeki elini alıp tuttu. Alınlarını birbirine dayayıp "Salih bana bir söz vermiştin hatırlıyor musun?" dedi sessizce. Salih anın etkisiyle mayışıp "Ne sözü vermişim?" dedi.