Babamızın Oğlu

1.7 // Yeni Şeyler

Medya : Remon, Mısırlı çapkınımız

Kıbrıs'tan ayrılırlalı birkaç gün, Hilal'i görmeyeliyse bir aydan fazla olmuştu. İrem onu sıkı sıkı tembihlemişti. Onu araması bile yasaktı. Abileri ya da babası bir anlarsa peşine düşeceklerdi. İrem o ikisinin güvenliğini istiyordu ve Salih Hilal'i ne kadar sevse de İrem'in sözlerini es geçeneyecek kadar çok saygı duyuyordu ona.

Salih yeni yerleştikleri Mısır'daki otelin balkonundan şehrin ışıklarına bakarken somurtuyordu. Oflayıp "Medet! Benim spreyim nerede?" dedi. Medet yan odasındaki balkondan çıkıp "Abim bugün alacağını aldın zaten, valla vermem." dedi. Salih gözlerini devirip burnundan soludu. "Medet, karışma işime. Ver spreyimi." Medet "Valla vermem ya." Salih ofladı ve "İyi, verme." deyip oturduğu şezlongtan kalktı. "Bara iniyorum ben."

Medet hemen "Ben de geleyim abim." dese de Salih "Otur oturduğun yere Medet, ben tek gideceğim." dedi. Bu sefer Medet somurtuyordu. Salih üstünü düzeltip ceketini bile almadan sadece telefonunu aldı ve otelin barına gitmek için odasından çıkıp asansöre bindi. Asansörde bir adam daha vardı. Salih ona sadece başıyla selam verip beklemeye başladı.

En alt kata vardıklarında ikisi de inmişti. Adam başka bir yere ayrılırken Salih bara gitmişti hemen. Bara girer girmez kulağı sağır eden yüksek müzik Salih'in yüzünü buruşturmuştu. Şu an abileriyle pavyona gidip türkü dinlemek için neler vermezdi. Ama onlardan kilometrelerce uzaktaydı, başka bir kıtadaydı, aralarında en azından üç tane deniz vardı.

Salih iç geçirdi ve sipariş ettiği anda gelen içkisinden bir yudum aldı. Tam da böyle zamanlar için istiyordu aslında tozunu kullanmayı. Beyni çok düşünmeye başlayıp onu üzdüğünde, arkasında bırakmak zorunda kaldıklarını hatırladığında... Çünkü kafası biraz ayık kalsa biliyordu ki bulduğu ilk gemiye atlayıp Adana'ya döner ve Hilal'i gene kollarına alana kadar durmazdı. Gerekirse savaş çıkartır, yakardı Adana'yı onun bir gülümsemesini yine görebilmek için. Ama elinde ne vardı şu an? Yüreğini ağrıtan anılar ve elinden düşürmediği bir altın zincir ucundaki hilal sembolü.

Salih içkisini içmeye devam ederken İrem'in sözlerini getirmeye çalıştı gene aklına. "Artık onunla görüşemezsin. Gerekirse unutmaya çalış onu, başka birini bul." Salih başka birini istemiyordu ki. O, onu ikinci kattan aşağı atan bir deliyi istiyordu. Salih içerken aklına birden İrem'in aynı sözleri kızına da söylemiş olabileceği geldi. Salih sinirden ve ayıklıktan titrerken biri yanına oturmuştu. Asansördeki adamdı bu.

Adam arapça bir şeyler söyleyince Salih İngilizce "Üzgünüm, arapçam hala biraz kötü. İngilizcen varsa..?" dedi baygın bir sesle. Adam başını sallayıp ağır aksanıyla "Buralardan değilsin ha?" dedi. Salih başını salladı. "Evet, iş için geldim. Yakın da da gideceğim zaten." Adam elini uzattı. "Remon ben." Salih kendine uzatılan eli sıkıp "Sadettin." dedi. Remon kaşlarını çatıp "Türk müsün?" deyince Salih başını salladı. Adam gülüp Türkçe karşılık verdi. "Benim Türkçem İngilizcemden iyidir, istersen ana dilinde konuşalım."

Salih başını salladı. İkisi de bir süre sessizce içkilerini içerken Remon "Hey, hiç benim meselem olduğundan değil ama nerede görsem tanırım." dedi ve ona eğildi biraz. "Malın bitmiş gibi." Salih istemsizce alt dudağını yaladı. "Mal mı?" deyip güldü. Remon başını salladı. "Tamam, ben sadece diyorum ki bende biraz var ve eğer az sonra gideceğim köşeye gelirsen güzel yüzünün hatırına uygun fiyatlı bir şeyler yapabilirim."

Remon ona göz kırpıp gittiğinde Salih karnındaki hisse anlam veremedi. Etkilenmiş miydi? Yok ya. O bir erkekti. Ama güzel bir erkekti. Salih gene bacağını titretip düşünürken böyle devam edip edemeyeceğini düşündü. Hilal'in yokluğunda biraz dikkatsiz davranıp belli etmişti kendini Salih Medet'e. Medet ona spreyini doğru süzgün vermiyordu bile bu durumu öğrendiğinden beri.