Babamızın Oğlu

3.0 // Dünyanın En Kötü Babası

Hilal'in gidişinin üstünden daha bir hafta geçmişti ve Salih darmadağın olmuştu. Eskiden Hilal yanında olmayınca kendine "Babası yüzünden kavuşamıyoruz." der bir şekilde kendini yatıştırırdı ama şimdi Hilal'le birlikte olmasının önünde hiçbir engel yokken Hilal yanında değildi. Bunun tek sebebi de Salih'ti. Salih oflayıp rakı dolu bardağı kafasına dikti. Bugün Beşiroların yolladığı tırlar gelmişti. Salih Hilal'i görmek istediyse de Hilal İstanbul'a bile gelmemişti.

Salih umutlarının yıkılmasıyla daha da dağılmış ve içmeye gelmişti. Onu orada bulacaklarını adları gibi bile Cumali ve Kahraman de peşinden gelmişlerdi. İkili içeriye girince kardeşlerini gördü ve hemen yanına gitti. Kahraman onun yanına oturup elini onun omzuna koydu. "Salih, hadi eve gidelim." Salih ona bakmadan "Neden ki?" dedi. "Beni evde bekleyen mi var?" Kahraman "Oğlum biz varız işte, kardeşlerin."

Salih güldü. "Evet. Kardeşlerim. Kar... Karam. Benim bir karam vardı biliyor musun abi?" Cumali "Biliyoruz oğlum." deyince Salih ona baktı. "Ama hani... şarkı sanki ona yazılmıştı be abi. Kömür gözlü, bak dudaklıydı. Nazlıydı da be abi." dedi. "Mesela ben... hiç düşünmemiştim beni sevebileceğini. Hiç. Hele benimle kaçmak? Aklımın ucundan bile geçmezdi. Ben sadece onun gül cemalini görmeye gidiyorum. Ama o da beni sevmiş. O da sevmiş."

Kahraman Cumali'ye bir bakış attı. Salih de o sırada isyankar bir şekilde "Biz niye kavuşamadık be doğru düzgün abi?" dedi. "Hani tamam, önce babası karşı çıktı. Adam haksız da değil. Ama sonra çözüldü o sorun. Sonra da Saadet çıktı başıma." Kahraman kaşlarını çatıp "Saadet ne alaka oğlum?" dedi. Salih "Ben de onu bilmiyorum ya işte amına koyayım." dedi. "Saadet nereden çıktı? Hilal neye kızdı? Neyine inanmıyor. Ben bilmiyorum ki artık. Hayır, karamımı bilmesem benden kaçmak için bahane arıyor derdim."

***

Kahraman ve Cumali zar zor Salih'i çıkartıp biraz ayıltıp eve getirmişlerdi. Ama her sarhoş olduğunda olduğu gibi Salih sinirliydi. Hilal'in gidişine, ona inanmayışına, onu inandıramayışına, her şeye sinirliydi.

Evde neredeyse herkes uyumuştu. Biri dışında tabi ki de. Abisi eve gelmeden uyuyamayan Yamaç hala ayaktaydı. Abisi gelene kadar da uyuyamazdı zaten. Hilal gittiğinden beri abisinin ne kadar kötü olduğunu görüyordu. Selim'le aslında biraz pişmanlardı. Amaçları sadece Hilal'i aradan çıkartıp Salih'e Saadet'i hatırlatmaktı ama Salih'in çoktan Saadet'i unutup Hilal'e tutulduğu gerçeğini atlamışlardı. Olan da Hilal ve Salih'e olmuştu tabi.

Salih abilerinin kollarında eve girdiğinde Yamaç hemen merdivenlerden inip hole çıkmıştı. Salih onu görünce "Ooo, Yamaç beyimiz de buradaymış." dedi gülerek. Kahraman "Yamaç bunun kafası yerinde değil, sen odana geç." dese de Yamaç kalınca Cumali "Bebe, hadi oğlum." dedi. Salih gülüp "Kızmayın çocuğa ya. Neden kızıyorsunuz?" dedi. "Biri kızacaksa bu benim. Neticede o saçma ve garip manipüle oyunlarıyla Hilal'i benden uzaklaştıran o. O ve Selim."

Yamaç somurturken Salih kollarını abilerinden kurtardı. "Değil mi Yamaç'ım? Ben Hilal'den ayrılayım diye Ayşe ve Nedret'i kullanarak oyun ettiniz değil mi? Biliyorum oğlum söyle işte." Yamaç başını sallayınca Kahraman "Ben sizin kafanıza sıçayım oğlum ya." dedi sessizce. Salih güldü. "Bak işte."

Cumali "Tama m oğlum sonra konuşursunuz, hadi." dedi. Salih onun tutuşundan kurtulup "Neyi sabah konuşuruz abi?" dedi. "Ben sabaha çıkmak istemiyorum belki. Şimdi konuşacağız." Kahraman "Lan babamlar uyanacak. Yeğenlerin de. Hadi." deyince Salih durdu. Yeğenlerinin onu böyle görmesini istemezdi. Başını salladı. "Sabah. Sabahleyin konuşacağız."

Salih odasına çıkıp üstünü bile değiştirmeden yatağa attı kendini. Yüzünü yastığına gömüp iç geçirdi. Hilal'i düşünürken kapısı açılmıştı. Salih bu adım seslerini tanıyordu. "Yamaç siktir git hadi abicim." Yamaç "Hayır." dedi ve yatağa çıktı. Salih oflayıp "Yamaç çocuk musun ya?" dese de Yamaç onu takmadan yanına uzandı. Salih ona dönüp gözlerini açtı. "Ne? Ne var?" Yamaç "Bana kızgın mısın?" dedi. Salih başını salladı. "Evet. İşin olmayan şeylere karıştın."