Babamızın Oğlu

4.0 // Peri Kızı

Salih yaptığından gurur duymuyordu. Hem de hiç. Ama aylardır İstanbul dışında neredeyse tüm Türkiye'yi gezmişlerdi. Yamaç, denize kıyısı olmayan yerlerde durmak istemiyordu hiç. Denize yakınken Sena'ya da yakın olduğunu hissettiğini söylemişti bir akşam abisine. Salih de hiç karşı çıkmadan tüm Ege'yi ve Akdeniz'i gezdirmişti kardeşine. Uzaklaşmak ona iyi gelmişti zamanında, Yamaç'a da gelirdi.

Ama aylar geçmişti. Yamaç daha iyi değildi. Hala uyuyamıyordu. Uyusa bile on dakika sonra kabuslarla ter içinde uyanıyordu. Salih de el mecbur, onu dizine yatırıp saçlarını okşuyordu ağlaması geçene kadar. Bu bir işkence gibiydi. Kardeşi elinin altında acı çekerken, o acıya merhem olamamak... Salih daha kötü bir şey bilmiyordu.

İşte o yüzden yaptığından gurur duymuyordu ya. Yamaç'ın akşam çayına uyku hapı koymuştu biraz. Yamaç yatağında sakince uyurken Salih iç geçirdi ve telefonunu çıkartıp kaldıkları otel odasının camından sokak lambasının sarı ışığıyla aydınlanan sokağa baktı. Ekrandaki ismin üstüne tıklayıp telefonu kulağına götürdü. Hemen açılmıştı telefon. "Aşkım?"

Hilal'in yorgun sesi Salih'in kulaklarına dolunca rahatça nefes verebildi adam. "Karam." Hilal oğlunun odasından yavaşça çıkıp koridorda ilerlerken "Nasılsınız?" dedi. "Yamaç?" Salih uyuyan kardeşine baktı. "Daha iyi. Yani sanırım." dedi. "Karam ben ne yapacağımı şaşırdım, ne yaparsam işe yaramıyor. Hala canı acıyor." Hilal "E normali bu aşkım." dedi. "Sevdiği kadın öldü. Cesedini bile bulamadılar. Aynı şeyin kendine olduğunu düşünsene..." Salih yüzünü buruşturup "Deme öyle." dedi. "Düşüncesi bile berbat. Ama tamam, anladım. Siz nasılsınız? Uzun süredir yokum. Müco nasıl?"

Hilal yatağa girip yorganı üstüne çekerken "Salih, yapma." dedi. "Biz iyiyiz. Müco çok iyi, Cumali amcasına yapışıyor fırsat buldukça." Salih gülümsedi. "Babası kılıklı." Hilal de gülümsedi. Salih'in utanç verici çocukluk anılarını anlatırken Kahraman, Salih'in eve ilk geldiğinde nasıl Cumali'nin paçasından ayrılmadığını söylerdi sık sık.

Onlar konuşurken Yamaç hala uykudaydı. Ama ilk defa, aylar sonra ilk defa, kabus yerine bir rüya görmüştü. Deniz kenarında bir yerde bir şezlongta uzanıyordu. Göğsünde en küçük kızı uyuyordu. Ablası ve oğlu da kumda oynuyorlardı. Yamaç sıcaktan mayışıp gözlerini kapatacakken birinin seslenmesiyle gözlerini açtı. Sena denizden ona el sallayıp "Gelmiyor musunuz ya? Su çok güzel." dedi gülümseyerek.

Yamaç hemen küçük kumral kızı ablasının yanına bırakıp kalktı ve denize girdi. Gözlerini Sena'dan alamıyordu. Akşamüstü güneşi kadına çok güzel vuruyor, altından bir etki bırakıyordu. Yamaç onun yanına gelince Sena onun elini tuttu. "Biraz konuşalım mı aslan parçası?" Yamaç güldü. Sena Çukur'da kala kala konuşmasını değiştirirdi bazen dalga geçmek için. Her seferinde de Yamaç'a komik gelirdi bu.

Sena onun elini bırakmadan derinlere götürürken Yamaç "Sena çok açılmayalım, çocuklar-" deyip kumsala baktı ama çocuklar orada değildi. Zaten Yamaç, Sena'ya geri döndüğünde ayağı aniden boşluğa gelmiş ve kendin, suyun altında bulmuştu. Garip bir şekilde nefes almayı başarırken Sena'nın bıkmış ve sinirli yüzü ona dönüktü.

Yamaç, yaramazlık yaparken annesine yakalanan küçük bir çocuk gibi yüzünü düşürdü. Sena kollarını çıplak göğsünün altında bağlayıp "Ne yapıyorsun sen Yamaç?" dedi. Yamaç "N-Ne yapıyormuşum?" dedi. Sena "Hayata küsüyorsun sevgilim." dedi ve ona yaklaşıp ellerini tuttu. "Neden yapıyorsun bunu Yamaç?" Yamaç'ın alt dudağı titredi. "Sensiz nasıl yaşayacağımı bilmiyorum ki sevgilim." dedi. "Nasıl nefes alacağımı da..."

Sena gülümseyip onun yanağını tuttu ve öptü. Kısa öpücükleri Sena'nın geri çekilmesiyle sonlanırken Sena "Sana bunu hatırlatacak biri illaki vardır sevgilim." dedi. Yamaç başını iki yana salladı. "Hayır! Yok." Sena "Var." diye ısrar etti. "Artık canımı yakma sevgilim. Bul onu. Sana nefes almayı hatırlatacak o birini bul. Bana huzur ver. Seni böyle görmek canımı yakıyor." Yamaç hemen kadının yüzünü okşayıp "Yanmasın, canın yanmasın." dedi yalvarırcasına.