Manga- Işıkları Söndürseler Bile
"Tehditlere, zehirlere, kurşunlara, ölümün kıyısından dönüşüme ve daha nicelerine rağmen ben bu bir yılı şu ana dek en mutlu olduğum yıl ilan ediyorum! Çünkü, bunları yaşarken o benimleydi! Belayı unutturan adamı mı bana unutturacaksın?!"
Salonun orta yerine yığılan adam, dayak yemekten yorulmuş olacak ki birkaç dakikadır yerinden kalkmıyordu. Kadın, kapanan oda kapısına sırtını dayamış fakat ağlamaktan ve attığı çığlıklardan ciğerlerini kullanamayacak vaziyete gelmişti. Adamdan ses gelmeyince tekrar konuşmaya çalıştı.
"Onunla ayrılırsam sana olan nefretim azalmayacak, seni sevmeyeceğim. Ama ayrılmazsam seni bir zaman sonra normal biri gibi görebilirim," dedi acısının keskinliğini hissettiği boğazında çıkan fısıltı misali sesle.
"Ne? Sadece bir sevgi kırıntısı istedim senden. Yalnızca bu. Ve sen, beni ancak başka bir adamın sevgisiyle mi sevebileceğini söylüyorsun? Bu, benim için oldukça acınası bir durum," diyerek yerinden doğrulup gözünden akan tek damla yaşı sildi.
"Sen istediğin için birinin seni sevmesi, daha acınası değil mi yani?"
Göz kapakları bitkinlikle düşmüş kadının çaresiz ve savunmasız haline karşın başını hafifçe sağa sola sallayıp boğuk sesiyle yanıtladı: "Eski bakışların bile yok artık. Önceden öfkeyle bakan gözlerin, şimdi o adamla olabilmek için yalvarıyor bana."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DUMA KONUŞMAK İSTİYOR
General FictionDuma: Sessizlik meleği "Seni bu duygusallığın bitirecek." Uzun saçlarının bir tutamını parmağında gezdirip ona eğildi ve nefesinin dudaklarına çarpmasına neden oldu. "Ve sen Alya, bitmeye yakın bir mum gibisin." "Halihazırda bitmiştim ama sen yakmay...
