part-49

5.9K 222 14
                                    

Unicode

"မေမခ မင်းလာအုံး"

"ဟင် ရှင်...လွှတ်...လွှတ်ပါ ကျမလက်ကိုအခု လွှတ်ပေး.... "

"မ...လွှတ်ဘူး မင်းငါ့နောက်ကို လိုက်ခဲ့လာ"

"အ...ရှင်"

ဆေးရုံမှ အထွက် ကားပေါ်သို့ တက်မည်အပြင် အနောက်ကနေ လက်ကို အတင်းဆောင့်ဆွဲကာ ဆွဲခေါ်သွားသော သူ့ကြောင့် မေခဗျာ တရွတ်ရွတ်နှင့်သာ သူ့အနောက်သို့လိုက်သွားရလေသည်။

ယခုဆိုလျှင်​ဖြင့်မညင်မသာ ညှစ်ကိုင်ထားသော သူ့လက်တို့ကြောင့် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး သူမလက်ကလေးမှာပင် အစင်းရာ ပရပွနှင့် နီရဲလို့လာလေတော့သည်။

"ရှင်...လွှတ်..."

မတရားကို နာကျင်လာသော လက်ဆစ်တို့ကြောင့် သူ့လက်ထဲမှ မိမိလက်ကလေးအား အတင်းရုန်းကန်ပြစ်လိုက်လေသည်။

အားချင်းမမျှပါသော်လည်း ကျမအား သနားသွားဟန်တူသည့် သူ ကျမလက်အား လွတ်ပေးရင်း ရှေးလှမ်းလှမ်းတွင် မြင်နေရသော ရေကန်ကြီးဆီသို့ မျက်နှာမူလိုက်လေသည်။

ပြီးမှ...

"မင်း ဘာအချိုး ချိုးလိုက်တာလဲ မေမခ"

တိတ်ဆိတ်နေသော ဝန်းကျင်ထက် ပျံ့လွင့်လာသော သူ့အသံတို့ကတော့ ဒေါသအသံတို့ဖြင့် အနည်းငယ် ဖြည့်စွက်နေလေရဲ့...

"ရှင်ဘာကို ပြောတာလဲ ကျမရှင်ပြောတာတွေကို ဘာတစ်ခုမှနားမလည်ဘူး"

"နားမလည်ဘူး ဟုတ်လား မေမခ...တောက်... မင်းတော်တော် အပြောင်းအလဲမြန်တဲ့ မိန်းမပဲ မင်းငါ့ကိုကတိပေးထားတယ်လေ "

"ကတိ... ဟုတ်လား ဘာကတိလဲ ကျမရှင့်ကို ဘာကတိမှ မပေးခဲ့ဖူးဘူး ဦးကိုကိုမောင် "

"အဟက် သေချာပြီလား...."

သူပြောကာမှ သူမသတိရသွား​လေသည်။ ဟုတ်ပါရဲ့  မောင်နဲ့ အဆိုးလေး မကွဲကွဲအောင် ခွဲမယ်လို့ သူမ ကိုယ်တိုင် သူ့အား ကတိတွေအထပ်ထပ်ပေးခဲ့မိလေသည်။

"အော် ဒါလား၊ အဲ့ဒါဆိုရင်တော့ ကျမ ရှင်ပြောတဲ့အတိုင်း လိုက်မလုပ်ပေးနိုင်တော့ဘူး."

❣❣အို...ဦးနော်❣❣Donde viven las historias. Descúbrelo ahora