part-17

7.1K 316 9
                                    


Unicode

လူဆို၍မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ​တောင်ရှိမနေသော အိမ်ကျယ်ကြီး၏ အခန်းတစ်ခုထဲတွင်ကား ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ပူးကပ်ကာ ချစ်တင်းနှောနေရှာသော ယောကျာ်းပျို နှစ်ဦး၏
အချစ်ငှက် တွန်မြူးသံတို့သည် ပဲ့တင်ထပ်သံပမာ အခန်းနံရံတစ်ခုလုံး ထက်၌ ကျယ်လောင်စွာ   မြည်ဟည်းနေလျက်။

"အို.,. ...."

ဆောက်တည်၍မရနိုင်အောင် လှုပ်ရှား နေသော အချစ်ည ရန်ခုန်သံတို့သည် ခုန်ဆွဆွ နှလုံးသားနုနုဆီမှတစ်ဆင့် နီစွေးစွေးနှုတ်ခမ်းပါးဆီသို့ တိုက်ရိုက်အချိုးကျရိုက်ခတ်လို့ လာခဲ့လေသည်။

"ဦး....ဦး မှားမယ်နော် ကျတော်ကလေ...ကျတော်က...ဦးထင်သလို...."

"ရှူး....တိတ်တိတ်လေး နေပေးပါလား သည်ငယ်ရာ မင်းက ကို့သည်းငယ်ဆိုတာ ကိုသိပါတယ်ကွာ....အဟက်"

"ဦး.....ဦးသိတယ်..."

"အင်း...အဟက်..."

"အိုကွယ်...ဦးရယ် "

ကြည်ပြာရီဝေနေနေသော မျက်ဝန်းစိမ်းများနှင့် ညှို့အားပါပါ ညှို့ငင်နေသော ဦးရဲ့ အ​ပြုံးများအောက်တွင်တော့ အဆိုးတစ်​ယောက်မည်သို့မှရုန်းမထွက်နိုင်အောင်
ရှုံးမိပါပြီ။

ဘယ်လိုတွေတောင် ညှိုးယူဖမ်းစားထားနိုင်သလဲ လူကြီးရယ်။

ညစ်ကျယ်ကျယ် အပြုံးလေးအား လှပသေသပ်စွာပြုံး​ပြနေသော ဦးကတော့ မိမိ၏ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးထက်သို့ စွဲမက်ဖွယ်ကြည့်ရှုလို့နေလေသည်။

နွမ်းလျပင်ပန်းစွာ လှိုက်ဖိုနေသော ရင်ခုန်သံအေးအေးတို့သည်လည်း ဦးရဲ့မျက်ဝန်းများအောက်တွင်တော့ တိမ်စိုင်တစ်ခုပမာ ခုန်ပေါက်ကာ လွင့်မြူးနေလျက်။

"အို.....အဲ့လိုကြီးမကြည့်ပါနဲ့ ဦးရယ် ကျတော်....ကျတော် ရှက်တယ်  "

အမူပိုကာ ညူစူနေသော ကလေးငယ်ကတော့ မိမိမျက်ဝန်းများအောက်တွင် ခက်သယောင်နှင့် ရှက်ချင်ယောင်ဆောင်နေသလားပင်။

ချစ်တယ် ကလေးငယ်....အရာအားလုံးထက် မင်းကိုပိုချစ်မိပြီကလေးငယ်....

❣❣အို...ဦးနော်❣❣Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang