MY LAWYER STEP-BROTHER ✅

Chapter Fifty

Isang kurap lang ng aking mata ay nagbago ang paligid. Bumungad sa aking mata ang puti at mamahaling marbles na alam ko kung saan ko huling nakita. I was more than happy when I saw the surrounding. I know that I am now in the hotel of La Tiara Resort.

Patakbo akong pumunta sa kwarto at hinanap si Kaizer. Napangiti ako nang makita ko siya na hanggang ngayon ay tulog pa. Madaling araw pa lang sa hula ko dahil madilim pa sa labas. Umakyat ako sa kama at tumabi sa kanya. This time, hindi na ako tutulog.

Mahigpit ang yakap ko sa kanya habang pinapanood ko siyang matulog. Naluluha ako habang nakatingin ako sa kanya. Ayoko nang mawala ulit siya sa paningin ko. Mahal na mahal ko siya. I kissed his forehead before staring at him again. Sisiguraduhin kong mula ngayon ay wala na akong aaksayahing panahon.

"Hey..." malalim ang boses na aniya nang makita ako sa pagmulat ng kanyang mga mata. Nangunot ang kanyang noo habang pinagmamasdan ang mukha ko.

"What's wrong, love? Your eyes are red and puffy, you cried." Napaiwas ako ng tingin. Should I tell him? But I shouldn't lie to him. I don't want to make him worried but I don't want to lie too.

"Your existence, Kai...Last night, I can see you but I can't touch you. You're like a shadow. Then when I woke up, I was back to my real w-world." Nangatal ang labi ko habang nagsasalita. Nandoon na naman ang takot ko habang inaalala ko ang mga nangyari.

Tumingin ulit ako sa kanya at nakita ko na halos walang emosyon ang kanyang mata. Hindi ko man lang siya makitaan ng kaba. May kung anong tumurok sa puso ko. Bakit wala man lang siyang reaksyon? Hindi ba 'yon mahalaga para sa kanya? Hindi ba siya natatakot na baka hindi na ulit kami magkita?

"Don't mind it. You might be in trouble but I'm sure that you can overcome it." He emotionlessly smiled. Mas lalong bumigat ang tila nakadagan sa puso ko. A-Ang sakit naman niyang magsalita at hindi ko siya maintindihan. Trouble? What trouble?

"Let's forget about it, let's just cherish our time together. Is that okay with you, love?" Slowly, his eyes came back to its life and I couldn't disagree with his idea. Tama naman siya, baka masyado ko lang pinag-aalala ang sarili ko.

"Sige, lalabas ba tayo ngayon?" Sa ngayon, isasantabi ko muna ang mga isipin ko. Nandito siya at 'yon lang ang mahalaga.

"Yeah. Sa bayan tayo." He get up from the bed and offered his hand to me. Smiling like a real idiot, I received his hand.

"After breakfast?"

"After breakfast." He guided me towards the mini kitchen.

Sandali lang siyang nagluto bago siya naghain. Sasandukan na sana niya ako ng pagkain pero I have a better plan so I stopped him. Nagtataka niya akong tiningnan. His look clearly asked 'why?'

"Ayaw ba ng niluto ko? Tell me what you want and I'll cook it." I shook my head and gave out a grin.

"I want...to feed you. Ayos lang ba?" Halatang nagulat siya pero madali lang din naman na nakabawi siya.

"Are you sure? It won't bother you?" Naninigurado niyang tanong.

"Ako ang bahala." I still insisted. Tumayo ako at hinawakan ko ang dalawang braso niya saka ko siya pinaupo.

Ako na ang nagsandok ng kakainin naming dalawa. Hindi ko mapigilan ang ngiti ko kaya kahit nagsasandok lang naman ako ay malaki pa rin ang ngiti ko. 

Nang itapat ko sa bibig niya ay mabilis niyang ibinuka ang labi niya. Ang ganda ng labi niya, natural na mapula at guhit sa gitna. Napatikhim ako at saka ko siya sinubuan. Ngumunguya na siya nang dinampian ko ng halik ang labi niya. Napangisi siya at mapaglarong tumingin sa akin.