Forced

Chapter 50: She's gone

"Henry, our daughter." Umiiyak pa ring sabi ni Geneiva, ang mama ni Gneiss, nakayakap lang ito sa asawa at hindi nila mapatahan sa pag-hagulgol. Kahit pa hindi natatapos ang transaction nila sa kanilang mga international business partners, ay daglian silang lumipad pabalik dito sa pilipinas nang makarating sa kanila ang balitang hindi pa umuuwi ang kanilang anak.

"They're trying their very bests to find her, don't worry." Hinaplos ni Henry, ang ama ni Gneiss ang buhok ng kaniyang asawa na si Geneiva. Tatlong araw nang hindi umuuwi si Gneiss, simula nang gabing magpaalam siya kay Kian, wala na ni anino niya ang kanilang nakita. She's really gone.

"Ma'am, Sir, wala na pong laman ang bank account ni Ma'am Gneiss." biglaang sumingit ang kakarating lang na isa sa mga tauhan nilang nautusan para i-check ang status ng bank account ng kanilang anak.

"How about the airports na sinabi kong i-check ninyo? May history ba sila ng flight ni Gneiss?" sunod na tanong ni Henry.

"Confidential daw po lahat ng informations, at ayaw nilang ibigay 'yon." sagot ng lalaki.

Napabuntong-hininga na lang ang Tatay ni Gneiss at muling umupo sa tabi ng humahagulgol na asawa, at saka ito inalo na naman muli.

"We'll find our daughter, we'll find her."

*****

"I'm sorry." Nakayukong utas ni Kian, nasa sala sila ng kanilang bahay, kaharap nito ang kaniyang mga magulang. "It was my fault, I hurt her so much, to the point that she cried every single night, when we're still together, I'm sorry."

Sinuntok ng kaniyang ama ang lamesa, dahilan para makalikha ito ng malakas na kalabog, agad naman itong inalo ng nag-aalala niyang ina. "She's still missing until now, and then you'll just say, sorry? Kian, what's happening to you?"

He heaved a deep sigh. "I'll find her." Tumayo siya. "I'll find her." pag-uulit niya.

"We're still talking to you and you'll just stand up and do something you want to?" Sigaw ng ama nito.

Napaupo muli si Kian sa sofa, at napasabunot na lang sa sariling buhok. "I'm sorry."

"I don't care about your sorry, find her and clean this mess, as soon as possible." Tumayo na ang kaniyang ama, kinuha nito ang suit case niya't, dali-dali nang lumabas ng bahay, padabog pa niyang isinara ang pintuan.

Agad lumapit ang kaniyang ina sa tabi nito, para yakapin siya. "Kian, mom's still here." pagpapatahan nito. "I won't leave you."

"Ma, I hurt her and I hate myself." naiiyak nitong wika, mahigpit niyang yakap ang braso ng kaniya ring nag-aalalang ina.

"You'll find her, we'll find her, okay?" Hinaplos nito ang mukha ng anak, napansin nitong tuluyan na ngang may kumawalang luha sa kaniyang mga mapupungay at guwapong mata. She always loves and admires, her son's eyes ever since the day he was born.

He was crying, crying over a circumstance that he's responsible about.

"I'll leave now, ma, I'll find her." Tumayo na ito. Tumayo na rin ang kaniyang ina at muling hinaplos ang mukha nito sa pangalawang pagkakataon.

"Mag-iingat ka anak."

Niyakap na ni Kian, ang kaniyang ina.

Bumalik muli si Kian, sa bahay nila ni Gneiss. Ngayon lang ulit siya nakauwi, pagkatapos ng gabing 'yon. Pagbukas pa lang niya ng pintuan ay, bumibigat na ang pakiramdam nito, he can't hold those guilt and blame inside his heart. Naaninag niya sa bawat sulok ng kanilang tahanan si Gneiss, lalo na sa kusina, kung saan parati niya itong nadaratnan na nagluluto, sa sala kung saan niya natatanaw mula sa hagdan si Gneiss na tahimik lang sa pagbabasa. He can see her smile too, lalo na kapag lumalapit siya sa kaniya, at tinatawag niya si Kian sa pamamagitan ng kaniyang pangalan. Those memories, were hoarding inside his head, they became an echoes.