အမုန်းတရား၏နောက်တော်ပါး [Completed]

Part-48

အမုန္းတရား၏ေနာက္ေတာ္ပါး Ep-48

Zawgyi

  "ခစ္ခစ္. . .ပါပါးရဲ႕ဗိုက္က လံုးလံုးေလး"
 
  သူ႔ရဲ႕အက်ႌကိုလွန္တင္ကာ ဗိုက္ကိုပြတ္သပ္၍ ေျပာေနၾကေသာ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ခပ္ေရးေရးျပံဳးလိုက္မိသည္။
 
  "ပါပါး. . .ပုစိေလးက ဘယ္ေတာ့အျပင္ထြက္လာမွာလဲဟင္"
 
  "ခုမွ ေလးလတည္း႐ွိေသးေတာ့ ေနာက္ထပ္ေျခာက္လေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ရဦးမွာေပါ့ကြယ္"
 
  "ေျခာက္လဆိုတာက အၾကာႀကီးလာဟင္. . ."
 
  "အင္းေပါ့"
 
  "ပုစိေလးေရ ေကာေကာတို႔အားလံုးစိတ္မပူရေအာင္ ေ႐ွာေ႐ွာ႐ွဴ႐ွဴ​ေလး အျပင္ထြက္ခဲ့ေပးေနာ္. . .မြ"
 
  "မြ. . .မြ"
 
  စူတူတူေလးျဖစ္ေနသည့္ သူ႔ရဲ႕ဗိုက္ေလးကို ႏႈတ္ခမ္းပါးေသးေသးေလးေတြျဖင့္ နမ္း႐ႈိက္ေနၾကေသာ သားေလးႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲ အတိုင္းအဆမဲ့ေအာင္ ၾကည္ႏူးစိတ္ျဖစ္ရသည္။

  "သားသားေလးတို႔ကိုေမြးတုန္းက ပါပါးအရမ္းနာမွာေပါ့ေနာ္"
 
  "မနာပါဘူး. . .ပါပါးက သားသားေလးတို႔ လူ႔ေလာကထဲေရာက္လာမွာမို႔ နာက်င္တာထက္ ၾကည္ႏူးတဲ့ခံစားခ်က္က ပိုပါတယ္"
 
  "ပါပါး. . ."
 
  "ဟင္"
 
  "အရမ္းခ်စ္တယ္. . .အားႀကီးမ်ားႀကီးခ်စ္တယ္"
 
  "ဟင္. . .အင္း. . .ပါပါးက သားသားေလးတို႔ထက္ ပိုခ်စ္တာေပါ့ကြယ္"
 
  ခ်စ္ေၾကာင္းေတြ ေတာ္ရံုမေျပာတတ္ေသာ ထိုကေလးႏွစ္ေယာက္က ဒီေန႔မွ အထူးအဆန္းတဖြယ္ သူ႔ကို ခ်စ္ေၾကာင္းေတြေျပာေနၾကသည္။
 
  "ဒီေန႔ သားသားေလးတို႔ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ ဒက္ဒီဆီကို လိုက္သြားၾကမလား"
 
  "ပါပါးတကယ္ေျပာတာလား"
 
  "သြားမယ္. . .သားသားေလးတို႔ သြားခ်င္တယ္"
 
  "ဒါဆို ဖြားကုကို ဒက္ဒီအတြက္ ထမင္းခ်ိဳင့္ျပင္ေပးဖို႔ သြားေျပာ၊ ပါပါး ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးၿပီး ဆင္းလာခဲ့မယ္"
 
  "ဟုတ္"
 
  "ေရး. . .ဒက္ဒီဆီကို သြားရေတာ့မယ္"
 
  ေျခေထာက္ပုတိုေလးေတြျဖင့္ အိပ္ခန္းအျပင္ေျပးထြက္သြားေသာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္၍ ခပ္ေရးေရးျပံဳးရင္း ေခါင္းခါမိသည္။ ေဆးရံုတြင္ အေရးႀကီးခြဲစိတ္ကုသမႈ႐ွိသျဖင့္ အိမ္သို႔မျပန္ႏိုင္ေသာေမာင္က ဒီေန႔ဆိုလ်ွင္ သံုးရက္ပင္႐ွိေနေလၿပီ။ ေဆးရံုကန္တင္းမွ အစားအေသာက္​ေတြကို ေမာင္ ခံတြင္းမွ​ေတြ႕ပါ့မလား. . .ေဆးရံုစၾကႍလမ္းေပၚကိုျဖတ္ၿပီး တစ္ခန္းဝင္တစ္ခန္းထြက္ကုသေပးၿပီး ခြဲစိတ္ကုသခန္းမွာအခ်ိန္ေတြကုန္လို႔ ေျခေထာက္ေတြတုန္ခ်ိေနၿပီး အိပ္ေရးေတြမ်ားပ်က္ေနေတာ့မည္လား. . .
 
  'က်န္႔ကို ေမာင္မ႐ွိဘဲ အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ႏိုင္ဘူးကြာ'ဆိုတဲ့ ေမာင့္ကို စိတ္ခ်ပါဆိုတဲ့ ကတိစကားအထပ္ထပ္အခါခါေပးလိုက္မွ သူ႔နဖူးကိုအနမ္းတစ္ပြင့္ေႁခြၿပီး ထြက္စျပဳေနသည့္ဗိုက္ကိုနမ္းကာ သူကိုယ္တိုင္ က်က်နနေခါက္ထည့္ထားသည့္ Luggageကိုဆြဲ၍ ေဆးရံုသို႔ထြက္သြား၏။
 
  အဝတ္အစားေတြခြၽတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္မိေတာ့ အၾကည့္ေတြက ေရခ်ိဳးခန္းၾကမ္းျပင္ကို ေအာ္တိုေရာက္ၿပီး၊ ေမာင့္ကို သတိရမိျပန္သည္။ ဒီအနီေရာင္အခင္းေလးေတြဟာ သူကိုယ္ဝန္စေဆာင္ခင္ကတည္းက ေမာင္က သူေခ်ာ္လဲမက်ေစရန္ ခင္းေပးခဲ့တဲ့အခင္းေလးေတြ. . .
 
  ေမာင္ရယ္. . .လြမ္းလိုက္တာ. . .
 
  ေရကိုခပ္ျမန္ျမန္ခ်ိဳးလိုက္ၿပီး အျပင္ျပန္ထြက္လာေတာ့ အၾကည့္ေတြက ကုတင္ေပၚသို႔ ေရာက္မိျပန္သည္။ ေမာင္႐ွိစဥ္ေန႔ရက္ေတြတုန္းက သူေရခ်ိဳးၿပီးထြက္လာသည္ႏွင့္ အဆင္သင့္ထုတ္ေပးထားေသာ ဝတ္စံုက ခုမ်ားတြင္ေတာ့ ဗလာက်င္းေနသည့္ ကုတင္တစ္ခုသာ. . .
 
  ေမာင္. . .က်န္႔ေလ ေမာင္မ႐ွိရင္ ဘာမွမလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး၊ ေမာင့္ကို အျမဲအားကိုးေနမိလို႔ထင္ပါတယ္. . .
 
  ခါးမွာပတ္ထားသည့္ သဘတ္ကိုခြၽတ္၍ ခ်ည္သားေဘာင္းဘီအပြႏွင့္ အက်ႌလက္႐ွည္တစ္ထည္ကို ဝတ္ဆင္ကာ ေအာက္ထပ္ဆင္းခဲ့ေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္က သူ႔ဆီသို႔ ေျပးဖက္ၾက၏။
 
  "အား. . .ပါပါးရဲ႕​ေရခ်ိဳးထားတဲ့ အနံ႔ေလးက သင္းေနတာပဲ"
 
  "ဟုတ္ၿပီ. . .ဟုတ္ၿပီ၊ မင္းတို႔ရဲ႕ဒက္ဒီလည္း မင္းတို႔လိုေျပာေနက်ပဲ"
 
  ေဟာ. . .ေမာင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့စကားတစ္ခြန္းက က်န္႔ရဲ႕ႏႈတ္ဖ်ားကေန အျမဲတမ္း ေျပာမိ၊ ေတြးမိေနျပန္ၿပီ. . .
 
  "ပါပါး. . ."
 
  ". . . . ."