အမုန်းတရား၏နောက်တော်ပါး [Completed]

Part-68

အမုန္းတရား၏ေနာက္ေတာ္ပါး Ep-68

Zawgyi

  ရြာမွထြက္လာသည့္ကားလမ္းတစ္ေလ်ွာက္ တစ္ဖက္ကားေပၚမွ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာသံက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္။ ကားျပတင္းေပါက္မွေခါင္းလ်ိွဳကာ လက္ေလးေတြဆန္႔ထုတ္ေနသည္မို႔ တစ္ဖက္ကားေပၚမွ လွမ္းေအာ္ေျပာရျပန္သည္။ ဘက္မွန္ကေနတဆင့္ အေနာက္မွကားလာမလာလာကို ေသခ်ာၾကည့္၍ လက္မထုတ္ဖို႔ရာ လွမ္းေအာ္ေျပာရသည္မွာ အာေပါက္မတတ္။
 
  ေလတိုက္တိုင္းယိမ္းႏြဲ႔ေနသည့္ ဆံႏြယ္မ်ွင္မ်ွင္တို႔က ၿဖီးသပ္ပံုသြင္းထားေသာပံုစံနဲ႔ ကြဲထြက္သြားၿပီး ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနေလၿပီ။ ျပတင္းမွန္ကိုလက္ေထာက္ၿပီး လက္သည္းကိုတတိတိကိုက္ကာ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္နဲ႔ လမ္းေၾကာင္းလႊဲေအာင္လုပ္ရမည့္အေရးကို ေတြးရျပန္သည္။
 
  တစ္ဖက္ကားေပၚမွာဆူညံေနသေလာက္ သူတို႔ေမာင္ႏွင္လာသည့္ကားမွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္မႈကသာႀကီးစိုးေန၏။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးကို ေပြ႔ခ်ီထားၿပီး က်န္႔သည္လည္းအိပ္ေပ်ာ္ေနေလၿပီ။
 
  "ဒက္ဒီကားက သားသားေလးတို႔ကားေလာက္လည္း မျမန္ဘူး"
 
  "ဖိုးဖိုး​ေလာက္ကား​ေမာင္းျမန္​ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္ဦး"
 
  "ဟား. . . ဟား"
 
  "အဟက္. . .ငါကအၾကံနဲ႔မို႔ လႊတ္ေပးလိုက္တာပါကြာ"
 
  သူ႔ကားကိုေက်ာ္ေက်ာ္တက္သြားတိုင္း ခနဲ႔တဲ့တဲ့စကားသံေတြက အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ဆီမွ ၾကားရစျမဲ။ ဒီဒက္ဒီက ထိုအခြင့္အေရးကိုေစာင့္ေနတယ္ဆိုတာ သားေလးေတြသိပါေလစ။
 
  ကားကိုျမန္ျမန္ျဖတ္ေက်ာ္သြားေအာင္ တမင္ေႏွးေကြးေအာင္ေမာင္းႏွင္ေနရသည္က က်န္႔သာႏိူးေနလ်ွင္ လိပ္ထက္ေတာင္ေႏွးတယ္လို႔ေျပာေပလိမ့္မည္။ မာမီတို႔ရဲ႕ကား ျမင္ကြင္းမွေပ်ာက္သြားသည္ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္တြန္႔ရံုျပံဳးလိုက္ၿပီး ၿမိဳ႕ျပင္တြင္႐ွိ​ေသာ ဟိုတယ္အနီး၌ ကားကိုထိုးရပ္ပစ္လိုက္သည္။
 
  ကားပ်က္သည့္ပံုစံ ဘရိတ္ကိုေဆာင့္နင္းလိုက္သည္မို႔ တံု႔ခနဲရပ္သြားၿပီး က်န္႔လည္းႏိူးလာရ၏။ အိပ္ေရးပ်က္ဖို႔မရည္ရြယ္ေသာ္လည္း ႏိူးသြားမွျဖစ္မည္မို႔ လုပ္လိုက္မိျခင္း။ ကားပ်က္သြားတဲ့အမူရာဟန္ေဆာင္ၿပီး မ်က္ႏွာကို႐ွစ္ေခါက္ခ်ိဳးလုပ္ကာ ကားေပၚမွဆင္း၍ ကားစက္ဖံုးကိုဖြင့္ရင္း က်န္႔မျမင္ေအာင္ လူယုတ္မာအျပံဳးျပံဳးလိုက္သည္။
 
  ဒီညေတာ့ သူေသခ်ာေပါက္ဥပုသ္မေစာင့္ရေတာ့ပါ. . .
 
  အ႐ိုးေရာ၊ အသားေရာ၊ မိုးလြတ္သားပါ စားပစ္မယ္. . .
 
  အဟက္. . .
 
  က်န္႔လည္းကားေပၚမွဆင္းလာသည္မို႔ မ်က္ႏွာပိုးကိုျမန္ျမန္သပ္ကာ စိတ္႐ႈပ္ေထြးဟန္ေဆာင္ရ၏။ မ်က္ႏွာေပၚမွာပန္းေတြညိွဳးႏြမ္းေနသေလာက္ ရင္ထဲမွာပန္းေတြဖူးပြင့္ေဝဆာေနသည္မွာ ထခုန္မိမတတ္။
 
  "ေမာင္ ကားကဘာျဖစ္တာလဲ"
 
  "ေမာင္လည္း မသိဘူး၊ သူ႔အလိုလိုထိုးရပ္သြားတာပဲ"
 
  "ဒါေၾကာင့္ေမာင့္ကိုေျပာတာ ကားကိုေသခ်ာစစ္ပါ၊ ေသခ်ာစစ္ပါလို႔ ဒီလို​ေတြျဖစ္မွာစိုးလို႔ အထပ္ထပ္သတိေပးထားတဲ့ၾကားကမွ ခုေတာ့ျဖစ္ၿပီ"
 
  "ေမာင္လည္း ေသခ်ာစစ္ထားတာပဲကြာ၊ ဘာျဖစ္သြားမွန္းမွမသိတာ"
 
  "မသိတာေနာက္ထား ခုဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ၊ မာမီတို႔နဲ႔လည္း အလွမ္းေဝးသြားၿပီ၊ ခုမွလမ္းတစ္ပိုင္းတည္း႐ွိေသးတယ္ ေနကခဏေနဆိုဝင္ေတာ့မယ္"
 
  "ဒီၿမိဳ႕စြန္နားကဟိုတယ္တစ္ခုနဲ႔နီးပါတယ္ကြာ တစ္ညတည္းၿပီးမွ မနက္ျဖန္ခရီးျပန္ဆက္ၾကေတာ့ေပါ့"
 
  "ဘာတစ္ခုမွ ေမာင့္ကိုစိတ္မခ်ရဘူး၊ တစ္ရက္တည္းနဲ႔ေရာက္ရမယ့္ခရီးဟာ ခုေတာ့ ခရီးႏွစ္ရက္ႏွင္ရတယ္"
 
  "ေမာင့္အမွားပါ"
 
  "ေမာင့္အမွားေတြဘာေတြလုပ္မေနနဲ႔၊ ကားတံခါးေတြေသခ်ာပိတ္ၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္နဲ႔အဝတ္အိတ္ယူခဲ့၊ ေနမက်ခင္ ဟိုတယ္ကိုေရာက္ေအာင္ျမန္ျမန္သြားရမယ္"
 
  "ဟုတ္"
 
  ဟိုတယ္ေရာက္ရင္ ယခုလိုစြာႏိုင္ဦးမလားဆိုတာ သိခ်င္မိ။ ကားေနာက္ခန္းမွအဝတ္အခ်ိဳ႕ကို အိတ္တစ္လံုးထဲထည့္ကာ ပိုက္ဆံအိတ္ယူ၍ ကားတံခါးေတြေသခ်ာပိတ္လိုက္၏။ ကားနံေဘးရပ္ေနသည့္က်န္႔အနားကိုသြားလိုက္ေတာ့ ပြစိပြစိေရရြတ္ရင္း မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးကာ ထြက္သြားသည္ေၾကာင့္ အိတ္ကိုဆြဲ၍ ေျပးလိုက္ရျပန္သည္။
 
  မပ်က္တဲ့ကားကို ပ်က္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေျခလ်င္ေလ်ွာက္ရေတာ့သည္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကားကေလးေရ. . .
 
  ဟိုတယ္နဲ႔ကားရပ္သည့္ေနရာက အနည္းငယ္လွမ္းသည္မို႔ တစ္ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ေျခလ်င္ေလ်ွာက္ရ၏။ ထီးေဆာင္းထားေသာ္လည္း ျဖာက်ေနသည့္ေနေရာင္ေတြေၾကာင့္ ေခြၽးစေတြပင္ထြက္လာရသည္။ ဟိုတယ္ကိုေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း လူနည္းနည္းက်ေနသည္မို႔ ေစာင့္ရျပန္၏။
 
  ဟိုတယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း အျခားဟိုတယ္ေတြလို အေဆာက္အဦးတစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘဲ၊ လံုးခ်င္းဘန္ဂလိုေတြမို႔ သူ႔မွာႀကိတ္ၿပီးဝမ္းသာရျပန္ေသးသည္။ ဘန္ဂလိုတစ္ခုနဲ႔တစ္ခုမွာ အနည္းငယ္လွမ္းသည္ေၾကာင့္ သူဘာလုပ္လုပ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္လို႔ရသည္။
 
  ဘန္ဂလိုအတြင္း၌ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းႏွင့္​ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာတို႔ကို တြဲစပ္ထားၿပီး ဧည့္ခန္းတြင္​ေတာ့ ဆိုဖာနဲ႔စားပြဲခံုေတြက သူ႔ေနရာနဲ႔သူသပ္သပ္ရပ္ရပ္႐ွိေန၏။ ဧည့္ခန္းအတြင္း၌ တီဗြီအႀကီးတစ္လံုးပါ ေတြ႔ျမင္ရသည္။
 
  ေဘးတစ္ဖက္၌ မွန္ျပတင္းကိုကာရံထားၿပီးဖြင့္ၾကည့္လိုက္လ်ွင္ ေတာေတာင္သဘာဝကို ႐ႈေျမာ္ၾကည့္လို႔ရေပသည္။ လတ္ဆတ္တဲ့ေလေျပေအးေတြနဲ႔အတူ လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးထဲ စိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ေနၾကာပန္းခင္းႀကီးထံမွ ပြင့္ဖက္ကေလးမ်ားကပါ အတူလြင့္ေမ်ာလာၾကသည္။
 
  ထို႔ေၾကာင့္လည္း လတ္ဆတ္သည့္ေလေျပေအးကို ခံစားလို႔ရေအာင္ ဘန္ဂလိုေတြ၌ အဲယားကြန္းတပ္ဆင္ထားျခင္း မလုပ္ထားသည္ဟု သူထင္ျမင္ခ်က္ခ်မိသည္။ လူငါးေယာက္တစ္ဝိုင္းစာထိုင္လို႔ရေလာက္သည့္ ဝရံတာအက်ယ္ေလးသည္ ေက်ာက္ခဲေရာင္စံုေလးမ်ားျဖင့္ ဖန္ရည္ေလာင္းကာျပဳလုပ္ထားျခင္းမို႔ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ၾကည့္ေကာင္းလွ၏။
 
  ​ဝရံတာလက္ရန္းေတြကာရံထားျခင္းမ႐ွိဘဲ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ယွက္စီသာ ကာရံထားၿပီး၊ ေလွကားထစ္ေလးတစ္ခုျပဳလုပ္ထားကာ တစ္ဖက္ေနၾကာပန္းခင္းသို႔ သြားေရာက္ဓာတ္ပံု႐ိုက္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္လို႔ရေအာင္ ဖန္တီးထားျပန္သည္။ ေနၾကာပန္းခင္းၾကားထဲ စားပြဲခံုေလးေတြ႐ွိၿပီး အုန္းလက္မ်ားျဖင့္ျပဳလုပ္ထားသည့္ အမိုးေလးေတြမွာလည္း ေနေရာင္မထိေတြ႔ႏိုင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ထားၾက၏။
 
  "ပင္ပန္းတာေတြ ႏႈတ္ယူသြားသလိုပဲ"
 
  ေဘးမွာယွဥ္ရပ္ကာ ေနၾကာပန္းခင္းႀကီးဘက္မ်က္ႏွာမူၿပီး မ်က္လံုးမွိတ္ရင္းေျပာေနတဲ့က်န္႔အား ငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ မ်က္ေတာင္ေလးေတြမွာေကာ့စင္းေနၿပီး ျပံဳးရယ္ထားသည့္ပံုေၾကာင့္ ဘယ္ဘက္ႏႈတ္ခမ္းေအာက္မွ မွဲ႔နက္ကေလးဟာ ထင္ထင္႐ွား႐ွား႐ွိေနေလသည္။ ေမႊးညႇင္းေပါက္ကေလးမ်ားနဲ႔အတူ ေျပျပစ္သည့္မ်က္ႏွာျပင္ေခ်ာေခ်ာေလးက အခ်ိန္တိုင္းသူ႔ႏွလံုးခုန္သံကိုရပ္တန္႔ေစသည္။
 
  ေနၾကာပန္းေတြက ေန႐ွိရာအရပ္မ်က္ႏွာမူတယ္၊ ေနၾကာပြင့္ဖက္ေတြက ေလတိုက္ရာအရပ္လႊင့္ေမ်ာတယ္၊ ေမာင္က က်န္႔႐ွိရာဘက္မ်က္ႏွာမူၿပီး အဆန္မတန္ရန္ခုန္ႏႈန္းျမန္တာေတြက က်န္႔လႈပ္႐ွားမႈတိုင္းမွာ ျဖစ္ထြန္းမယ္. . .
 
  ကားလမ္းမေပၚမွာတုန္းက တြန္႔ခ်ိဳးေနတဲ့မ်က္ခံုးတန္းနဲ႔ စူေထာ္ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြက ယခုမ်ားတြင္ေတာ့ အေျခအေနကြဲလြဲစြာ ျပံဳးေယာင္သမ္းေနေလၿပီ။ ပခံုးေလးကိုသိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး ဆံသားႏုႏုေလးေတြကို ခိုးယူနမ္း႐ႈိက္လိုက္၏။
 
  ေနဝင္ခ်ိန္ေတြက တစ္ဆတစ္ဆ နီးကပ္လာၿပီး ခ်ီပိုးခံထားရတဲ့ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးကလည္း လူးလြန္႔လာေလၿပီ။ ဘာအစာမွစားေသာက္ထားျခင္းမ႐ွိေသးသည္ေၾကာင့္ ေကာင္တာကိုဖုန္းဆက္မွာၿပီး ေရခ်ိဳးအဝတ္စားလဲကာ ေရာက္႐ွိလာသည့္အစားအစာမ်ားအား ဧည့္ခန္းထဲတြင္သာ စားျဖစ္ၾက၏။
 
  ယခုအခ်ိန္ထိသူတို႔ကိုမ​ေတြ႕ရသည္မို႔ ေပက်င္းအိမ္၌ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕​ေအာ္ဟစ္ငိုစဲသံက က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚၿပီး၊ ေသာင္းက်န္းေနမည္ဆိုတာ က်ိန္းေသသည္။ မိဘေတြစိတ္မပူေအာင္ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားရင္း ဖုန္းထဲမွအႁမႊာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အသံက က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာသည္မို႔ နားမွအျမန္ခြာလိုက္ရသည္။
 
  "ပါးပါး"
 
  ဖုန္းထဲမွအႁမႊာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အသံက တုန္ခ်ိေနၿပီး ႐ႈိက္သံေလးေတြပါ တစ္စြန္းတစ္စ ထြက္ေပၚေန၏။
 
  "အိုး. . .ပါပါးရဲ႕ကေလးေတြဘာလို႔ငိုေနတာလဲကြယ္"
 
  "အဟင့္. . .ပါပါးတို႔က ဘယ္. . .ဘယ္မွာလဲဟင္၊ ဘာလို႔အိမ္မျပန္ေသးတာလဲ၊ သားသားေလးတို႔ေမ်ွာ္ေနတာ. . .ရႊတ္"
 
  "ပါပါးတို႔ရဲ႕ကား လမ္းမွာပ်က္သြားလို႔ မနက္ျဖန္ျပန္ခဲ့မယ္ေနာ္"
 
  "အီးဟီး. . .အူးဝါး"
 
  "မငိုရဘူးေလကြယ္၊ ပါပါးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္"
 
  "သားသားေလးတို႔လည္း လာခ်င္တယ္"
 
  "မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ၊ မနက္ျဖန္ပါပါးတို႔ျပန္ခဲ့မယ္"
 
  "အဟင့္. . .အီးဟီး"
 
  "အခုကဖြားဖြားတို႔အိမ္မွာလား"
 
  "ရႊတ္. . .ဟုတ္. . .ဟုတ္တယ္၊ အိမ္ကိုသားသားေလးတို႔ကိုပို႔ၿပီး ပါပါးတို႔မေရာက္လာလို႔ ဖြားဖြားက ဖြားဖြားတို႔အိမ္ကိုေခၚလာတာ"
 
  "ဟုတ္ၿပီ၊ လိမ္လိမ္မာမာေန မနက္ျဖန္ ဒက္ဒီနဲ႔ပါပါးလာေခၚမယ္ေနာ္"
 
  "ဟုတ္ကဲ့"
 
  "ညစာေရာစားၿပီးၿပီလား"
 
  "စားရေသးဘူး"
 
  "ဘာလို႔မစားတာလဲ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီေလ"
 
  "ဒက္ဒီနဲ႔ပါပါးျပန္ေရာက္မွ စားမလို႔ေစာင့္ေနတာ"
 
  "အိုး. . .ပါပါးေတာင္းပန္ပါတယ္၊ အခုစားလိုက္ေတာ့ေနာ္"
 
  "ဟုတ္"
 
  "စားၿပီးရင္သြားတိုက္ အခ်ိဳေတြသိပ္မစားနဲ႔၊ မနက္ျဖန္ပါပါးတို႔ျပန္ေရာက္ရင္ အတူတူေစ်းဝယ္ထြက္ၾကမယ္​ေနာ္"
 
  "ပါပါး တကယ္လားဟင္"
 
  "ပါပါး ဘယ္တုန္းက လိမ္ေျပာဖူးလို႔လဲ"
 
  "ေရး. . ."
 
  "ဖြားဖြား. . .ဖြားဖြား"
 
  "ေဟ"
 
  "မနက္ျဖန္ ပါပါးကသားသားေလးတို႔နဲ႔အတူတူ ေစ်းဝယ္ထြက္မွာတဲ့"
 
  "ဟုတ္ပါၿပီေအ. . .အခုေတာ့ ထမင္းစားၾကရေအာင္"
 
  "ဟုတ္ အားႀကီးမ်ားႀကီးစားမွာ ဟီး"
 
  "အေျပာင္းအလဲျမန္တတ္လိုက္ၾကတာ ခဏတုန္းကေတာ့ ငိုယိုၿပီးေသာင္းက်န္းေနၾကတဲ့ႏွစ္ေယာက္က ခုေတာ့ျပံဳးၿဖီးေနတာပဲ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး"
 
  ဖုန္းထဲမွ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္အား ​ေယာကၡမျဖစ္သူရဲ႕ ခ်စ္စႏိုးရြဲ႕ေစာင္းေျပာသံေၾကာင့္ ရယ္လိုက္၏။ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုၿပီး ဖုန္းခ်သြားသည္မို႔ ကိုင္ထားသည့္ဖုန္းအား လွမ္းလုေနေသာေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးအား စားပြဲခံုေပၚတင္ထားသည့္ အ႐ုပ္အေသးတစ္ခုကို လက္ထဲထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ ကိုက္ခဲေနျပန္၏။
 
  "မကိုက္ရဘူးေလ"
 
  အ႐ုပ္ကိုျပန္ယူလိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးမဲ့ကာ ငိုေတာ့မည့္အရိပ္ေယာင္ေၾကာင့္ အ႐ုပ္ျပန္ေပးလိုက္ေတာ့ သြားဖံုးရဲရဲေလးေတြ​ေပၚသည္အထိ ရယ္ေနျပန္သည္။
 
  "ခ်ိဳခ်ိဳစို႔ရေအာင္ ၿပီးရင္အိပ္ေတာ့"
 
  ထိုင္ခံုတြင္ တင္ပလႅင္ခ်ိတ္ထိုင္၍ ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးကိုအေနအထားေျပာင္းကာ အက်ႌလွန္ၿပီးႏို႔တိုက္လိုက္​၏။ ႏို႔ခ်ိဳစုပ္ယူတိုင္း တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနတဲ့ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ၾကည့္ေနရင္း အသည္းယားလာရသည္မို႔ ငံုခဲပစ္လိုက္ေတာ့၊ သူ႔ကိုမ်က္လံုးလွန္ၾကေနျပန္သည္။
 
  "ဒက္ဒီသမီးေလးက အသည္းယားစရာေလး"
 
  "ႁပြတ္"
 
  "ဖတ္. . .ဖတ္"
 
  "အာ့"
 
  "ဒက္ဒီကို ဒီလက္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔႐ိုက္တယ္ေပါ့"
 
  ျပည့္ျပည့္ေဖာင္းေဖာင္းလက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို အသည္းယားစြာ ကိုက္ခဲသည့္ပံုစံလုပ္ရင္းစေနာက္ေနသည္မို႔ ႏို႔စို႔ေနရင္းမွ ေျခေထာက္ေလးေတြကို လႈပ္ယမ္းေန၏။ သူနဲ႔ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးကိုၾကည့္ရင္း ျပံဳးရယ္ေနသည့္က်န္႔ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းပါးကို ထိကပ္နမ္း႐ႈိက္လိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးေလးေတြျပဴးကာ ၾကည့္ေနတဲ့က်န္႔က တကယ့္အသည္းယားစဖြယ္အတိ။
 
  ညစာအျဖစ္စားထားၾကသည့္ ဟင္းရနံ႔ေလးေတြက က်န္႔ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းပါးနဲ႔ထိ​ေတြ႕မွ ပိုၿပီးေကာင္းမြန္ေနသေယာင္။ ေရခ်ိဳးၿပီးစ,ဝတ္ဆင္ထားသည့္ ႐ွပ္အက်ႌအျဖဴေရာင္အပါးေလးက တစ္ဖက္လွန္တင္ခံထားရသည္မို႔ ရင္ဘတ္မွအသီးေနရာေလးဟာ အက်ႌအပါးေအာက္မွ ထင္ထင္႐ွား႐ွားစူထြက္​ေနသလို၊ ႏို႔ရည္မ်ားကလည္း လ်ွံက်ေနျခင္းေၾကာင့္ ထိုေနရာတစ္ဝိုက္မွာ စိုရႊဲေနေလသည္။
 
  သူ႔ရဲ႕အၾကည့္ေတြကိုရိပ္မိပံုရတဲ့က်န္႔က အလ်င္အျမန္ ထိုေနရာအားလက္နဲ႔အုပ္ကိုင္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ခပ္ဟဟရယ္လိုက္၏။ က်န္႔ဟာေလ ဒီလိုအခ်ိန္ဆို ဒီေကာင္ႀကီးကို တြန္းလွန္ႏိုင္လို႔လား. . .
 
  ေႏွာင့္ယွက္မယ့္သူမ႐ွိတုန္း ဒီေကာင္ႀကီးက ေ႐ွာင္းေ႐ွာင္ေလးစုပ္ယူေနတဲ့ဘက္ကို ျဖတ္လုဖို႔လည္း ဝန္ေလးမွာမဟုတ္. . .
 
  အုပ္ကိုင္ထားတဲ့က်န္႔ရဲ႕လက္ကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ရႊဲစိုေနသည့္ထိုေနရာအား အက်ႌအေပၚမွ လ်ွာဖ်ားေလးျဖင့္လ်က္ယူလိုက္ရင္း ပါးစပ္အရသာခံလိုက္၏။
 
  အင္း. . .ဆိမ့္တယ္. . .